Μετά το 1920, με τα γεγονότα της Ρωσίας και την ίδρυση του ΚΚΕ, τα πράγματα παίρνουν πιο συστηματικοποιημένη μορφή. Οι δυνάμεις του Κέντρου γίνονται πιο καθαρά "του κέντρου" και, κυρίως, αποκτούν πιο καθαρά ένα άλλο χαρακτηριστικό: Τον πιο ανοιχτό χαρακτήρα στις αλλαγές σαν ανάχωμα απέναντι σε δυνάμεις της Αριστεράς που θεωρούνται "απαγορευμένες".

Στην περίοδο αυτή, εμφανίζεται και ένα άλλο ιδιαίτερα επικίνδυνο χαρακτηριστικό: Η αξιοποίηση αυτών των δυνάμεων και σαν μοχλών πίεσης των "απαγορευμένων" δυνάμεων όχι μόνο ιδεολογικά. Ετσι, έχουμε το Κόμμα των Φιλελευθέρων να ψηφίζει το 1929 το περιβόητο "Ιδιώνυμο", το οποίο, κατά ρητή ομολογία των εμπνευστών του, είχε στόχο την εξόντωση του κομμουνισμού. Το γεγονός ότι, από τότε, η προσπάθεια των κυρίαρχων τάξεων να εξοντώσουν πλήρως τις κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις πήρε διαστάσεις που έκαναν το "Ιδιώνυμο" να φαίνεται ανάξιο λόγου, δε μειώνει καθόλου τη σημασία του σαν πρώτης τέτοιας προσπάθειας. Από την άλλη μεριά, το γεγονός ότι το νομοθετικό αυτό βήμα έγινε κάτω από την έμπνευση και ξένων δυνάμεων (Βρετανίας, που προετοιμάζει πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ, και Μουσολινικής Ιταλίας, που πριμοδοτεί τη διείσδυσή της στα Βαλκάνια) το κάνει ακόμη σοβαρότερο.

Μια σοβαρή δοκιμασία περνά ο χώρος του Κέντρου, που έχει πια διαμορφωθεί, στην περίοδο της προετοιμασίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ελλάδα, η φάση αυτή συνδυάζεται με τα προβλήματα της όξυνσης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, που δημιουργεί η ένταση των αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και της προσπάθειας της μεγαλοαστικής τάξης να μην επιτρέψει ανεπανόρθωτα ρήγματα στις γραμμές της.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να πούμε ότι η γενική γραμμή πλεύσης των κομμάτων αυτού του χώρου και, κυρίως, του Κόμματος των Φιλελευθέρων, που ήταν και το πιο σημαντικό, ήταν τέτοια ώστε δείχνει πέρα από οποιαδήποτε αμφιβολία ότι, στις γραμμές τους, είχαν βρει σημαντική (το λιγότερο) αντανάκλαση οι αυξημένες φασιστικές και μοναρχοφασιστικές διαθέσεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας της εποχής.

Ετσι, βλέπουμε το Κόμμα των Φιλελευθέρων να κωφεύει εντελώς στις εκκλήσεις του ΚΚΕ για συμπαράταξη των δυνάμεων που τάσσονται ενάντια στη δικτατορία, που ο κίνδυνός της γίνεται όλο και πιο φανερός. Αντίθετα, ακολουθεί το δρόμο ενεργειών έκδηλα κακοοργανωμένων και με έντονα προβοκατόρικα στοιχεία και, στις κρίσιμες στιγμές, παίρνει ένα χαρακτηριστικό δρόμο: Της συνεργασίας στα δικτατορικά σχέδια. Η στάση του ίδιου του Ελ. Βενιζέλου στα σχέδια παλινόρθωσης και στην παλινόρθωση της μοναρχίας είναι γνωστή. Στη μοιραία ψηφοφορία της 27ης Απρίλη 1936, το Κόμμα των Φιλελευθέρων δίνει, μαζί με όλα τα αστικά κόμματα και σε μεγαλύτερη έκταση από το Λαϊκό Κόμμα, που ψηφίζει απλώς ανοχή, ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ι. Μεταξά. Στις 30 Απρίλη, μάλιστα, δίνει την ψήφο του στο σχέδιο διάλυσης της Βουλής για περιορισμένο χρονικό διάστημα και περιορισμένης εξουσιοδότησης της κυβέρνησης (Μεταξά) να κυβερνά με Διατάγματα. Αλλωστε, η άνοδος στα κυβερνητικά πόστα του μελλοντικού δικτάτορα έχει γίνει με απαίτηση και του Θεμ. Σοφούλη. Πέρα, όμως, και από όλα αυτά, σήμερα κατέχουμε άφθονα στοιχεία που δείχνουν ότι οι κορυφές του Κόμματος των Φιλελευθέρων έχουν εμπλακεί σε βάθος στα σχέδια αυτά. Δύο από τα 3 μέλη του ΔΣ του κόμματος παίρνουν μέρος στην ίδια την προετοιμασία της δικτατορίας: Ο ένας είναι ο Σ. Βενιζέλος, που έχει ο ίδιος περιγράψει εκτενώς τη σχετική δραστηριότητά του, και ο άλλος είναι ο Στ. Γονατάς, προσωπικότητα σκοτεινή, αινιγματική, με πασιφανείς ύποπτες συνδέσεις και διασυνδέσεις, ο οποίος έχει πασιφανώς αναλάβει το καθήκον της "διά της αδράνειας παραλύσεως" κάθε αντίδρασης.

Στην περίοδο αυτή, που χαρακτηρίζεται από μεγάλη όξυνση των αντιθέσεων, βλέπουμε ότι τα κόμματα του Κέντρου χάνουν, σε σημαντικό βαθμό, το χαρακτήρα τους, που τα θέλει κόμματα πιο ανοιχτά στην πολιτική των μεταρρυθμίσεων και παίζουν το ρόλο του βοηθού των σκοτεινών σχεδίων της κυρίαρχης τάξης.

Τα στοιχεία αυτά παραμένουν ιδιαίτερα έντονα και στην περίοδο 1940 - 50, όπου η κατάσταση είναι γνωστή. Η ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα και προβολή των κομμάτων ή των στοιχείων του Κέντρου στην περίοδο αυτή έχει, πριν απ' όλα, σχέση με την προσπάθεια ισχυρών κύκλων και, κυρίως, των ξένων να διευρύνουν τη βάση υποστήριξης ή στήριξής τους. Προφανής είναι, π.χ., η τέτοια σημασία της δημιουργίας, το 1947 - 49, της κυβέρνησης Σοφούλη (2).