"Γιουσουρούμ" ονομαζόταν ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκε πως τα παλιά αντικείμενα δεν είναι απαραίτητο να καταλήγουν στα σκουπίδια. Το άχρηστο για κάποιον μπορεί να είναι χρήσιμο για κάποιον άλλο.

Ηταν ο πρώτος παλαιοπώλης, από τον οποίο πήρε το όνομά του το "λαϊκό παζάρι". Μέχρι το 1970 στο "Γιουσουρούμ" της πλατείας Αβησσυνίας βρισκόταν και ο δισέγγονος του Γιοσουρούμ, ο Γαβριήλ, συνεχίζοντας την παράδοση της οικογένειας.

Τότε η πλατεία Αβησσυνίας ονομαζόταν "Συνοικία το όνειρο". Δίκαια άλλωστε, αφού ήταν η πλατεία που "πρωταγωνίστησε" στην ομώνυμη ταινία. Αλλωστε, τότε, όλα ήταν γραφικά και αυθεντικά. Ηταν ένας πατροπαράδοτος χώρος περικυκλωμένος από παλιά αρχοντικά. Σήμερα εφτά - οχτώ από τους παλιούς έχουν μείνει για να θυμούνται...

Οι περισσότεροι, από τους σημερινούς μαγαζάτορες της πλατείας Αβησσυνίας, ξεκίνησαν ως πλανόδιοι μικροπωλητές. Με τα χρόνια κατάφεραν ο καθένας να αποκτήσει το δικό του χώρο, για να προφυλάξει από τη "φθορά του δρόμου" τα αντικείμενα που κατάφεραν να "επιζήσουν" και να νικήσουν το χρόνο. Μαγαζάτορες σήμερα, δεν ξεχνούν την παλιά τους συνήθεια. Εστω και μόνο κάθε Κυριακή. Βγαίνουν στο δρόμο, απλώνουν με τάξη την "πραμάτεια" και ξεκινούν να διαλαλούν το εμπόρευμα. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για την αναβίωση ενός παλιού εθίμου, μιας και λίγα είναι τα κοινά σημεία του σημερινού "Γιουσουρούμ" με αυτό του παλιού καιρού.

Με την ανοικοδόμηση - όπως λένε οι παλιότεροι - έβρισκες πράγματα που δε βρίσκεις σήμερα. Πίνακες, βιβλία, σπαθιά, όπλα, μπακίρια χειροποίητα από το 1880 έως το 1950. Ηταν το παζάρι του λαού, των φτωχών. Εκεί μπορούσαν να βρουν ρούχα και παπούτσια μεταχειρισμένα, πράγματα φτηνά. Η πλατεία είχε άλλο χρώμα, περισσότερη ζωή. Η χούντα τα γκρέμισε όλα, στην κυριολεξία. Γκρέμισε τα παλιά αρχοντικά που "έντυναν" το χώρο και χάριζαν στο "Γιουσουρούμ" λίγη και από τη δική τους χάρη.

Κατά καιρούς, όπως μαρτυρούν οι... παλαίμαχοι της περιοχής, πολλοί επώνυμοι επισκέφτηκαν το "Γιουσουρούμ". Κάποιοι από αυτούς έγιναν μόνιμοι πελάτες. Ηθοποιοί, πολιτικοί, δημόσια πρόσωπα, μεγάλες προσωπικότητες. Και το καφενείο του μπάρμπα - Λιά, στην οδό Κιννέτου 3, ήταν το στέκι τους. Ο "καφές στη στάχτη" που έψηνε ο μπάρμπα - Λιάς ήταν ο καλύτερος καφές της Αθήνας.