Εντελώς αποκαλυπτική είναι στο κυριακάτικο φύλλο της η "Καθημερινή" - η εφημερίδα που πρωτοστάτησε στις επιθέσεις κατά του αγώνα των εργαζομένων σε ΔΕΚΟ και τράπεζες - για το τι επιδιώκει η κυβέρνηση μέσα από αυτή την κόντρα. Συνοψίζοντας, μάλιστα, σε σχετικό πίνακα το "ζητούμενο", παραδέχεται ότι οι ανατροπές που προωθούνται, είναι: Ελαστικοποίηση του ωραρίου. Αύξηση των ωρών απασχόλησης. Κατάργηση των επιδομάτων. Ποινές μέχρι απόλυση. Καθιέρωση πολυειδικότητας, με την απασχόληση εργαζομένων σε δυο τομείς δράσης. Κατάργηση ειδικοτήτων ή κλάδων προσωπικού. Νέα συστήματα... αξιολόγησης κλπ., κλπ.

Αν σε αυτά προσθέσουμε τον τρόπο πρόσληψης, προαγωγής, πειθαρχικού ελέγχου και κάθε τι που αφορά τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, τότε είναι ολοφάνερο το μέγεθος της επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Επιβεβαιώνει, με άλλα λόγια, και η "Κ" - όπως κάνει εξάλλου ο ίδιος ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας - ότι όλο το εργασιακό καθεστώς σε ΔΕΚΟ - τράπεζες τινάζεται στον αέρα και μαζί με αυτό το ίδιο το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης, ώστε να επιβληθεί το μαύρο εργασιακό καθεστώς της "Λευκής Βίβλου" σήμερα στις ΔΕΚΟ και αμέσως μετά παντού. Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνει ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας με τις καθημερινές δηλώσεις του για το νόμο που πρόκειται να φέρει την άνοιξη, όπου η κυβέρνηση θα "ρυθμίζει" - δηλαδή θα απορυθμίζει - το σύνολο των εργασιακών σχέσεων για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.

Γίνεται η αρχή από το χώρο των ΔΕΚΟ, γιατί εκεί περνά πιο εύκολα η φαιά προπαγάνδα περί "προνομίων" και "ρετιρέ". Γιατί εκεί το έδαφος στρώνεται χρόνια τώρα από την "αυριανική" προπαγάνδα, η οποία τώρα σερβίρεται σε εκσυγχρονιστικό πιάτο. Γιατί ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι το επίκεντρο μιας πολιτικής εκποίησης και αφαίρεσης του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα του. Γιατί εκεί - με ευθύνη αυτών που τώρα έχουν το θράσος να εμφανίζονται ως τιμητές - είναι αλήθεια ότι άνθισε όσο ίσως πουθενά αλλού ο ημετερισμός, η αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, ακόμα και το πλιάτσικο και η εξαγορά. Δεν είναι όμως αυτό που θέλει να χτυπήσει η κυβέρνηση. Ισα - ίσα, σε αυτό τον τομέα αποδεικνύεται ακόμα πιο... ικανή και από τους προκατόχους της. Εκείνο που θέλει να χτυπήσει είναι δικαιώματα και κατακτήσεις, την ίδια την ύπαρξη και δράση των συνδικάτων, αφού τους αφαιρεί και αυτό το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης.

Να, γιατί ο αγώνας αυτός δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ - τραπεζών, όσο και αν είναι φυσικό να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Να, γιατί απαιτείται συνολική αντίδραση και αντίσταση σε αυτή την κυβερνητική επίθεση, με στόχο την απόσυρση της συνολικά αντεργατικής διάταξης.