"Πρέπει να ανατρέξει κανείς στις πιο λεόντειες αποικιοκρατικές συνθήκες για να βρει εκτεθειμένα με τόση κυριαρχική αλαζονεία, όση στην Πολυμερή Συμφωνία για τις Επενδύσεις (ΠΣΕ), τα απαράγραπτα δικαιώματα του πιο ισχυρού - εδώ των πολυεθνικών εταιριών - και τις δρακόντειες υποχρεώσεις που επιβάλλονται στους λαούς". Ετσι αρχίζει το δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας "Μοντ Ντιπλοματίκ" για την Πολυμερή Συμφωνία για τις Επενδύσεις, η οποία συζητείται από το 1995, με πλήρη μυστικότητα, στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και φιλοδοξεί να γίνει το "νέο μανιφέστο του παγκόσμιου καπιταλισμού", όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στον τίτλο της η εφημερίδα. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα λέει μια εφημερίδα που δεν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί κομμουνιστική ή απειλητική για τα συμφέροντα του καπιταλισμού.

Η Πολυμερής Συμφωνία για τις Επενδύσεις, ή εν πάση περιπτώσει αυτά που είναι γνωστά για το περιεχόμενο της, συζητήθηκε προχτές στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου το ΚΚΕ πρότεινε την άμεση απόρριψή της, σημειώνοντας ότι "οι συνέπειες από την εφαρμογή της θα είναι τραγικές για τους λαούς και την οικονομία των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών". Ομως, περί τίνος πρόκειται; Ενας και από τους πιο αντιπροσωπευτικούς όρους αυτής της Συμφωνίας αναφέρει ότι οποιαδήποτε πολυεθνική επιχείρηση έχει το δικαίωμα να σύρει στο δικαστήριο την κυβέρνηση μιας χώρας, στο έδαφος της οποίας έχει κάποια επένδυση, αν θεωρήσει ότι μια "πολιτική ή δημόσια πράξη θα είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών της"! Και φυσικά η πολυεθνική θα έχει το δικαίωμα να πάρει σαν αποζημίωση πολλά δισεκατομμύρια δολάρια.

Να το πούμε, όμως και πιο απλά... Από τη Συμφωνία και ειδικότερα το κεφάλαιο "Δικαιώματα των Επενδυτών" δίνεται το δικαίωμα σε κάθε επιχείρηση ή ξένο επενδυτή να αμφισβητεί οποιαδήποτε κυβερνητική πράξη θεωρεί η ίδια ότι εμποδίζει την απρόσκοπτη κερδοφορία της. Δηλαδή κάποιο φορολογικό μέτρο που κρίνεται απαραίτητο για την εθνική οικονομία, ένα μέτρο προστασίας του περιβάλλοντος, ένας νόμος για τα εργατικά δικαιώματα, μια οδηγία για την προστασία των καταναλωτών, μπορούν να θεωρηθούν επαρκείς λόγοι για να παραπεμφθεί μια κυβέρνηση στο δικαστήριο με τις ανάλογες "ποινές".

Ομως η πιο επικίνδυνη, εφιαλτική, προοπτική ανοίγει με το δικαίωμα για αποζημίωση των επενδυτών "λόγω ταραχών". Προσδιορίζεται, λοιπόν, ότι πρόκειται για "πολιτικές ταραχές", αλλά επίσης "επανάσταση, κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή άλλα παρόμοια γεγονότα"! Δε χρειάζεται να πούμε ότι μέσα στους λόγους αυτούς περιλαμβάνεται μια απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων. Με τον τρόπο αυτό οι κυβερνήσεις που δε θέλουν να χαλάσουν το χατίρι των πολυεθνικών και των ξένων επενδυτών είναι υποχρεωμένες να περιορίσουν ακόμη περισσότερο ή και να καταργήσουν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, προκειμένου να μην κινδυνέψουν τα κέρδη κάποιων επιχειρήσεων. Εφιάλτης...