"19 νυστέρια στηνΟλυμπιακή". Αυτός ήταν ο τίτλος της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" στις 21 Μαρτίου με αφορμή τις ραγδαίες εξελίξεις στην ΟΑ, που, βέβαια, σηματοδοτούν τι μέλλει γενέσθαι με τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ, συνολικά με το δημόσιο πλούτο και τους εργαζόμενους της χώρας. Εδώ αξίζει να υπενθυμίσουμε μερικά γεγονότα. Για παράδειγμα ότι 19, και ακριβώς τα ίδια με αυτά που προτείνονται για την ΟΑ, ήταν και τα σημεία της ατζέντας του διαβόητου κοινωνικού διαλόγου, που απέστειλε στους λεγόμενους κοινωνικούς εταίρους ο πρωθυπουργός, όταν τους καλούσε στο "τραπέζι του Προκρούστη". Τραπέζι στο οποίο ΠΑΣΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ, στην κυριολεξία, "σκοτώθηκαν" για το ποιος θα πρωτοκαθίσει. 19 σημεία βγαλμένα ατόφια μέσα από τη "Λευκή Βίβλο" που - μόνο - οι κομμουνιστές και το ταξικό ρεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα κατήγγειλαν και αποκάλυψαν στον ελληνικό λαό, από την πρώτη στιγμή, ότι πρόκειται για 19 σημεία "καρφιά" σε βάρος του εργάτη.

Tι λένε τα μέτρα αυτά; Οτι στο όνομα του "ευρωμονόδρομου" από δω και στο εξής θα κυριαρχήσει το μοντέλο του απασχολήσιμου εργαζόμενου. Ενός εργαζόμενου, δηλαδή, σε δύο και τρεις εργοδότες, με μισθό φιλοδώρημα, χωρίς ωράριο, χωρίς ασφάλιση, ενός εργαζόμενου που θα ζει στη "ζούγκλα" της καπιταλιστικής κοινωνίας, έχοντας μόνος του την ευθύνη της επιβίωσής του. Δύο χρόνια λοιπόν πριν από το 2000, "εκσυγχρονισμός" ονομάζεται η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, τότε που οι μισθωτοί δούλοι στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν για την καθιέρωση του 8ωρου. Ως πιλότος σε αυτή την προσπάθεια χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση και τους πολιτικούς μααστριχτικούς εταίρους της - ΝΔ, ΣΥΝ - οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ. Πίσω από τη σπέκουλα, τη λάσπη και τον κοινωνικό αυτοματισμό η κυβέρνηση επιχειρεί, με το πρόσχημα της υποτίμησης της δραχμής, να προσδέσει ακόμη παραπέρα - και μάλιστα με επιταχυνόμενους ρυθμούς - τη χώρα στο άρμα της διαβόητης καπιταλιστικής ενοποίησης, προκειμένου να δώσει "ανάσες στο τέρας, που, αργοσβήνοντας, θέλει όσο το δυνατόν περισσότερο οξυγόνο". Οξυγόνο, που θα προέλθει αποκλειστικά και μόνο από τον εργάτη.

Η κυβέρνηση Σημίτη ανέλαβε να κάνει για λογαριασμό, βέβαια, των πολυεθνικών τη "χαμαλοδουλιά", έναντι της απλόχερης στήριξης που της παρέχουν τα μονοπώλια. Ανέλαβε στην ουσία να παραδώσει στους καπιταλιστές τη δημόσια περιουσία τζάμπα και τους εργαζόμενους σε αυτές τις επιχειρήσεις τσακισμένους, στη γωνία, χωρίς ηθικό και δικαιώματα, εργαζόμενους απασχολήσιμους. Οι εξελίξεις αυτές αφορούν μόνο τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ; Εδώ ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή παροιμία: "Αμα καίγεται το σπίτι του γείτονα σύντομα η φωτιά θα 'ρθει και στο δικό σου". Και αυτό γιατί άμα συνυπολογίσει κανείς ότι η περικοπή μισθών, η κατάργηση του 8ωρου κλπ., επιχειρείται στις ΔΕΚΟ που απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους και με δεδομένο την εφαρμογή τωνΤοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, με τα οποία ουσιαστικά θα επικυρωθούν και διά νόμου αυτές οι αντεργατικές επιλογές, τότε ποιος μένει απέξω σε αυτή την ιστορία;

Από τη μια λοιπόν υπάρχουν οι "λύκοι" του "μαύρου μετώπου". κυβέρνηση, εργοδοσία, ΕΕ. Από την άλλη υπάρχει το πολιτικό, συνδικαλιστικό, κοινωνικό μέτωπο των ανθρώπων του μόχθου, της εργασίας, που όπως προτείνει το ΚΚΕ, αλλά και η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει, επιβάλλεται να αναπτυχθεί και να διευρυνθεί σε όλα τα επίπεδα.