Αυτός όμως ο συνωστισμός δεν έχει να κάνει κυρίως με το σεβασμό μπροστά στο φυσικό νόμο, δηλαδή το θάνατο. Πρόκειται για μια σύναξη όλων εκείνων που με τον ένα ή άλλο τρόπο, έγκαιρα ή καθυστερημένα ήρθαν να επιβεβαιώσουν και να επιβραβεύσουν στο πρόσωπό του την άθλια καπιταλιστική κοινωνία, το κράτος - υπηρέτη της ξένης και ντόπιας αστικής τάξης, που με περισσό ζήλο - Καραμανλής και Παπανδρέου - σαν δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, έχουν θεμελιώσει.

Πρόκειται για μια σύναξη όπου φυσικά και φυσιολογικά παίρνουν μέρος εκείνοι που πάντα, ανοιχτά υποστήριζαν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δηλαδή η ΝΔ, η παραδοσιακή, όπως συνηθίζεται να λέγεται, συντηρητική παράταξη. Αυτή τη φορά πιο "θαρραλέα" και χωρίς προσχήματα συμπαρατάχτηκε και η σοσιαλδημοκρατία. Εσπευσε διά στόματος Σημίτη και άλλων να δηλώσει την ταύτισή της και τυπικά πλέον στην πολιτική Καραμανλή, δηλαδή την πίστη της στην άρχουσα τάξη, αποτινάσσοντας πια τα περί "επάρατης Δεξιάς" που της χρησίμευαν για να παγιδεύσει το λαό.

Ασθμαίνοντας, με άγχος για να γίνει πιστευτός και με αιχμή την Ευρω - λαγνεία, Ευρω - υποτέλεια, εμφανίστηκε ο Συνασπισμός ερχόμενος να προσκυνήσει και να ευχαριστήσει τον "εθνάρχη" για την ένταξη στην ΕΕ που "ήταν και η μεγαλύτερη συμβολή του στη σύγχρονη ιστορία μας" (Λ. Κύρκος, "Αυγή"). Αγωνιωδώς μάλιστα προσπάθησε και προσπαθεί να διαιρέσει τον Καραμανλή στα δύο. Στον κακό - τον παλιό και τον καλό - τον καινούριο, ενώ είναι πασίγνωστο πως η πορεία του ήταν ενιαία στην υπηρεσία της αστικής τάξης και του συστήματος.

Το σύνολο των αστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με ελάχιστες εξαιρέσεις ορισμένων δημοσιογράφων, μέσα από έναν ορυμαγδό συνεντεύξεων, παρουσιάσεων, ύμνων, προσπάθησε - μάταια όμως - να δημιουργήσει ένα κλίμα εθνικού πένθους. Δεν υπήρξαν όρια στην υποκρισία. Εξοντώθηκαν πλευρές δευτερεύουσες, προβλήθηκαν με υπερβολικό τρόπο προσωπικές ικανότητες, στιγμιότυπα επιλεγμένα με ένα βασικό στόχο: την "αγιοποίηση" του Καραμανλή, την ανακήρυξή του σε εθνάρχη και μέσα από αυτά την προβολή του ως πρότυπο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυρίαρχη τάξη και ιδεολογία επιχειρεί να διαστρεβλώσει την ιστορία και να την παρουσιάσει έτσι ώστε να επιδρά στη λαϊκή συνείδηση και να διαμορφώνει για το παρόν και το μέλλον ιστορικά δεδομένα που θα υπηρετούν τα δικά της συμφέροντα.

Εχει, όμως, μια ιδιαίτερη σημασία για το χθες, το σήμερα και το αύριο να κριθεί και από την προσωπική του στάση, πολύ περισσότερο όταν επιχειρείται να ανακηρυχτεί εθνάρχης και πρότυπο.

Εχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζει καλά ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα η νεολαία για το ποιοι είναι αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα, ποιοι είναι εκείνοι στους οποίους θέλουν να ανεγείρουν ανδριάντες στις πλατείες, ποια ήταν η στάση τους στις μεγαλύτερες και μεγάλες στιγμές της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.

Κ. Καραμανλής: Εμφανίζεται το 1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαθίσταται η δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν ο Μεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ και τη νέα τάξη του φασισμού, ο "νεαρός βουλευτής Σερρών", ο "ιδρυτής και αποκαταστάτης της Δημοκρατίας" προτίμησε το δρόμο της σιωπής και ήταν ΑΠΩΝ.

1940 - 1944. Ξεσπά ο πόλεμος, ο λαός στενάζει κάτω από το γερμανικό φασισμό μα δεν υποτάσσεται. Με το ΚΚΕ στην πρωτοπορία, σε βουνά και πόλεις, γράφεται μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της νεότερης ιστορίας. Εκείνοι οι αγράμματοι εργάτες, οι αμόρφωτοι αγρότες, η φλογερή νεολαία της Ελλάδας, η πρωτοπόρα διανόηση δε λογαριάζουν θυσίες και αίμα. Δίνουν τα πάντα. Ομως, ο "εθνάρχης" τους βρίσκεται βυθισμένος στην πολυθρόνα του δικηγορικού του γραφείου. Δεν τον απασχολεί η λευτεριά του λαού, της Ελλάδας, μα το ποιος θα την κυβερνήσει μετά. Δεν έχει το παραμικρό "εθνικό φιλότιμο", την παραμικρή "εθνική αξιοπρέπεια" να συμπαραταχτεί με το λαό που μάτωνε.

Οταν όμως δημιουργήθηκαν οι "ευνοϊκές συνθήκες", όταν κάτω από την επέμβαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών οι δωσίλογοι και οι συνεργάτες των κατακτητών, οι ΑΠΟΝΤΕΣ από τον αγώνα διορίζονται στο κυβερνητικό τιμόνι εξαπολύοντας την τρομοκρατία και το θάνατο, τότε τον βρίσκουμε να επανέρχεται στην πολιτική σκηνή.

Τώρα πια από δω και πέρα δεν είναι ΑΠΩΝ και θεατής. Τώρα μπαίνει στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Τώρα που και πάλι ο λαός μας με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας συνεχίζει ανυπότακτος τον τιτάνιο αγώνα κατά των Αμερικανών ιμπεριαλιστών και των ντόπιων οργάνων τους, τώρα που τα φονικά τους όπλα, είτε στα βουνά είτε στους τόπους εκτέλεσης, δολοφονούν τον ανθό, την πρωτοπορία της χώρας, τώρα ο Καραμανλής καθοδηγεί και από τη θέση του υπουργού το λουτρό αίματος, δίνει τα πάντα για να εμποδίσει την πρόοδο.

Το 1949 κλείνει η περίοδος του εμφύλιου. Μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις ο λαός μας υποχωρεί. Προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές του, να ανασυνταχθεί, να αντισταθεί στη μετατροπή της χώρας σε μια άθλια αμερικάνικη επαρχία. Τώρα πια ο Καραμανλής και οι όμοιοί του ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους. Δημιουργούν ένα καθεστώς μισαλλοδοξίας. Εκείνοι οι προσκυνημένοι, οι ΑΠΟΝΤΕΣ διαιρούν τους Ελληνες σε εθνικόφρονες και ξένους πράκτορες. Ξεπουλούν τα πάντα στους ξένους. Προσφέρουν απλόχερα τον ιδρώτα του λαού στους Ελληνες καπιταλιστές για να πλουτίσουν.

1967 - 1974: Στα νέα δύσκολα χρόνια, όταν και πάλι ο λαός αρχίζει νέο αγώνα, μάταια θα τον αναζητήσουμε, είτε δίπλα του, είτε έστω στο εξωτερικό να δραστηριοποιείται κατά της χούντας. Γιατί να το κάνει άραγε; Μήπως δεν ήταν απ' αυτούς που την έθρεψαν;

(Ας σταματήσουν ορισμένοι να μας θεωρούν μειωμένης νοημοσύνης, προβάλλοντας κατά κόρον την υποκριτική δήλωσή του μετά τη δολοφονία Λαμπράκη: "ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; ". Μην μας κοροϊδεύουν ότι ο Καραμανλής δε γνώριζε τον ΙΔΕΑ και τις συμμορίες του παρακράτους).

Σ' αυτά τα 7 χρόνια της χούντας ο "εθνάρχης", ήταν και πάλι ΑΠΩΝ.

Εκείνοι όμως που τον ΔΙΟΡΙΣΑΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, εκείνοι που έφεραν τη χούντα, τον έβγαλαν από την εφεδρεία. Τον έφεραν στην Ελλάδα "να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία", δηλαδή να εμποδίσει και πάλι το λαϊκό ποτάμι που απαιτούσε ριζοσπαστικές αλλαγές. Τα κατάφερε, μαζί με άλλους, αρκετά καλά. Προσπάθησε να αλυσοδέσει το εργατικό κίνημα με τον 6/75 νόμο και ύστερα τον 330. Χτύπησε αλύπητα, όταν χρειάστηκε, λαϊκές διαδηλώσεις. Ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, η Κνίτισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου, είναι τρεις νεολαίοι νεκροί που σημαδεύουν τον "νέο" Καραμανλή και το κράτος του. Προετοίμασε το δικομματικό σκηνικό και αποσυρόταν ήσυχος στην Προεδρία, αφού είχε εξασφαλίσει ένα νέο διάδοχο - υπηρέτη του συστήματος, τον οποίο είχε προωθήσει από το 1958... τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Σ' έναν τέτοιο πολιτικό, με αυτή την πολιτική, υποκλίθηκαν και έδωσαν διαπιστευτήρια όλοι εκείνοι που συνωστίστηκαν γύρω του το τελευταίο διάστημα και τις τελευταίες του στιγμές.

Οσο για το χαρακτηρισμό και τον τίτλο του εθνάρχη που προσπαθούν να του αποδώσουν, είναι τουλάχιστον ντροπή και προσβολή στην ιστορία του λαού μας, όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που διορίστηκε πρωθυπουργός από μια ξένη χώρα, τις ΗΠΑ. Είναι πολύ περισσότερο ντροπή όταν πρόκειται για έναν πολιτικό που όταν ο λαός μας πάλευε για την ανεξαρτησία του και τη δημοκρατία, αυτός ήταν πάντα ΑΠΩΝ. Οσοι λοιπόν, από την αστική τάξη, τη σοσιαλδημοκρατία, τους παλιούς και νέους ανανήψαντες της Αριστεράς, τον υμνολογούν σαν τέτοιο, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να πιστοποιούν τη δική τους πολιτική ταυτότητα.

Δεν τα καταφέρνουν όμως, όσο κι αν προσπαθούν, γιατί ο λαός μας με την ασίγαστη πάλη του διάλεξε και διαλέγει τους δικούς του ήρωες. Εκείνους που ήταν πάντα ΠΑΡΟΝΤΕΣ. Τους Καραϊσκάκηδες και τους Κολοκοτρώνηδες. Τον Βελουχιώτη και τον Διαμαντή. Τον Μπελογιάννη και τον Πλουμπίδη. Τον Νικηφορίδη και τον Λαμπράκη. Τους εκατοντάδες, τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους που δε "διορίστηκαν" από κανέναν, παρά μόνο από τη συνείδησή τους. Εκείνους που τη ζωή τους, τα νιάτα τους τα θυσίασαν για την ανεξαρτησία και την πρόοδο. Αυτούς που προτίμησαν να πεθάνουν όρθιοι παρά να ζουν γονατιστοί. Εκείνους που δεν μπόρεσαν και που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την κοινωνική αδικία και την καπιταλιστική απανθρωπιά. Αυτούς που εκπροσωπούν τον έναν από τους δυο κόσμους που συγκρούονται. Τον κόσμο της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ειρήνης, της ανθρωπιάς, της κοινωνικής προόδου, του σοσιαλισμού.

Ο Καραμανλής συγκέντρωνε πράγματι τα χαρακτηριστικά της τάξης που εκπροσωπούσε. Της αστικής τάξης. Που ήταν και είναι: αντιδραστική, ξενόδουλη, απάνθρωπη, αδίστακτη, δολοφονική, όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντά της. Ηταν ηγέτης της και εκπρόσωπος, μ' αυτά τα χαρακτηριστικά του άλλου κόσμου. Του καπιταλισμού.

Θανάσης ΠΑΦΙΛΗΣ