Ενας νέος πονοκέφαλος προστέθηκε για τους "δεκαπέντε" με την πρόταση της Κομισιόν σχετικά με τη φορολόγηση των εισοδημάτων από αποταμιεύσεις, στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή η πρόταση είναι μέρος της προσπάθειας για τη γενικότερη εναρμόνιση της φορολογίας στις χώρες - μέλη της ΕΕ και αποτελεί φυσική συνέπεια του σχεδίου για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση με την καθιέρωση του κοινού νομίσματος, του ΕΥΡΩ, και τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ηδη οι πρώτες αντιδράσεις σημειώθηκαν από το Λουξεμβούργο και τη Βρετανία.

Η πρόταση οδηγίας αφήνει τα κράτη - μέλη να επιλέξουν μεταξύ δύο συστημάτων:

1. Την υποχρεωτική παρακράτηση, στην πηγή, τουλάχιστον 20% επί των καταβαλλόμενων τόκων από καταθέσεις, σε κατοίκους άλλων κρατών - μελών.

2. Την παροχή πληροφοριών από το κράτος - μέλος που πραγματοποιούνται οι καταθέσεις στο κράτος - μέλος προέλευσης του καταθέτη, σχετικά με τους τόκους που εισέπραξε ο τελευταίος.

Στο Λουξεμβούργο ισχύει το τραπεζικό απόρρητο και η νομοθεσία του δεν προβλέπει την παρακράτηση φόρου στην πηγή, με αποτέλεσμα να προσελκύει η χώρα αυτή ένα μεγάλο αριθμό καταθετών, κυρίως από τη Γερμανία, το Βέλγιο και τη Γαλλία. Στην πραγματικότητα, το Μεγάλο Δουκάτο βλέπει να θίγεται το καθεστώς του φορολογικού "παραδείσου" από το οποίο εξαρτάται κατά μεγάλο ποσοστό η οικονομική του ισχύς. Γι' αυτό ζητάει ακόμη να εφαρμοστούν τα ίδια μέτρα και στους άλλους "φορολογικούς παράδεισους", όπως είναι η Ανδόρα, το Μονακό και οι αγγλονορμανδικές νήσοι.

Η Βρετανία, απ' την άλλη, διαβλέπει ότι με μια τέτοια φορολογία θα έχανε κεφάλαια που θα αναζητήσουν αλλού μικρότερη φορολόγηση. Εξάλλου αυτός είναι ένας απ' τους λόγους για τους οποίους η Βρετανία δεν μπήκε από τώρα στην ΟΝΕ.