Η πληθώρα στατιστικών στοιχείων που δημοσίευσε πρόσφατα η επίσημη Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) της Κομισιόν (έρευνα για το εργατικό δυναμικό στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 1997, την κατανάλωση των ευρωπαϊκών νοικοκυριών και σχετικά με τη "λαθραία" εργασία) απέδειξαν ότι η εργασία αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα της ευρωπαϊκής οικονομίας, αλλά αυξάνει σημαντικά η χαμηλόμισθη απασχόληση με διάχυτη "αμερικανοποίηση" των εργασιακών σχέσεων, σ' όλες τις "ευέλικτες" μορφές εκμετάλλευσης, από τη μερική απασχόληση και την ευκαιριακή εργασία του "παρτ - τάιμ" μέχρι τη σταδιακή επέκταση των συμβάσεων εργασίας "ορισμένου χρόνου". Οι εργαζόμενοι καλούνται να σηκώσουν αποκλειστικά τα βάρη και της δραματικής ανεργίας που προκάλεσε η "επιτάχυνση" του Μάαστριχτ, η οποία παρά την οικονομική "ανάκαμψη" του κεφαλαίου αφορά επίσημα καταγραμμένους 18.100.000 ανέργους,σε ποσοστό που ξεπερνά το 10,8% των απασχολούμενων. Εντύπωση προκαλεί η σημαντική αύξηση της "ανοιχτής" ανεργίας στην Ελλάδα, ιδιαίτερα των νέων. Είναι χαρακτηριστικό, όπως τονίζει και η ανακοίνωση της Κομισιόν, ότι η Ελλάδα μαζί με την Ιταλία είναι τα δύο κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη μεγαλύτερη παραοικονομία και "λαθραία" εργασία,επισημαίνοντας ότι σ' αυτές τις δύο χώρες "η λαθραία οικονομία εκτιμάται ότι ανέρχεται σε άνω του 20% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος". Συμπτωματικά αυτές οι δύο χώρες έχουν και τις μεγαλύτερες ταξικές διαφορές σε επίπεδο "κατανάλωσης νοικοκυριών".

Το ότι η αγορά εργασίας πρόκειται να σηκώσει όλο το βάρος της ΟΝΕ τουκεφαλαίου δηλώνεται πλέον επίσημα σ' όλες τις ανακοινώσεις της Κομισιόν, με πρόσφατη τη "σύσταση" της 25/3/1998 για υιοθέτηση του EURO-νομίσματος από τα 11 στα 15 κράτη - μέλη. Χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος,η μεθοδολογία ταξινόμησης των στατιστικών στοιχείων.

Τα 303.900.000 Ευρωπαίων "άνω των 15 ετών" κατατάσσονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: "τους απασχολούμενους" (150.100.000), "τους άνεργους" (18.100.000) και το "μη ενεργό πληθυσμό" (135.700.000 )

Και είναι φανερό ότι το κύριο μέλημα του κεφαλαίου είναι βέβαια η εκμετάλλευση των "απασχολούμενων". Σ' αυτούς εντάσσονται ξεχωριστά τα 25.400.000 άτομα που καταγράφονται το 1997 ως έχοντα εργασία "μερικής απασχόλησης" (παρτ - τάιμ). Οι μερικώς απασχολούμενοι αποτελούν ήδη έναν "εφεδρικό στρατό" μεγαλύτερο των ανέργων και έναν Δούρειο Ιππο για την οργανωμένη εργατική τάξη, ένα εργαλείο για την πειθάρχησή της..Από τα εναπομείναντα 124.500.000 "πλήρους απασχόλησης", τα 11.100.000είναι "με σύμβαση ορισμένου χρόνου", 2.100.000 ταξινομούνται υπό τον τίτλο (...) "οικιακοί βοηθοί", 19.900.000 καταγράφονται ως "αυτοαπασχολούμενοι" δηλαδή αφεντικά, επιχειρηματίες και "ελεύθερα" επαγγέλματα, και, τέλος, 90.800.000 είναι μισθωτοί πλήρους απασχόλησης.

Δεν υπολογίζονται και μια σειρά άλλες "άτυπες" μορφές εργασίας όπως, π. χ., οι κατ' οίκον εργαζόμενοι, που σύμφωνα με σχετική έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπολογίζονται σε πάνω από 10.000.000.

Τα στατιστικά στοιχεία της Κομισιόν καταγράφουν την ταξική αντιπαράθεση στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά, αν "διαβαστούν αλλιώς", αποκαλύπτουν και το ανατριχιαστικό (...) "όραμα" της "κόλασης της ΟΝΕ του Μάαστριχτ". Για παράδειγμα, η "υποδειγματική" Ολλανδία, με επιδόσεις που την κατατάσσουν ανάμεσα στην πρώτη παγκόσμια πεντάδα, οφείλει την "ανταγωνιστικότητα" του κεφαλαίου της σε "συγκρατημένη" ανεργία (419.000, ήτοι 5,5% των απασχολούμενων), αλλά σε βάρβαρα ποσοστά "ευελιξίας" στην εκμετάλλευση των εργαζομένων της. Συγκεκριμένα, το 38% ημιαπασχολείται, ενώ το ποσοστό για τις γυναίκες εργαζόμενες με "παρτ - τάιμ" εκσφενδονίζεται στο 67,6% και για τους νέους στο 58,2%. Επιπλέον ένα 11,4% των μισθωτών έχει χάσει τη μονιμότητα, ποσοστό που ανέρχεται στο 14,9% για τις γυναίκες και στο 30,7% για τους νέους. Στην Αγγλία, το 24,9% δουλεύει "παρτ - τάιμ", με τις γυναίκες ημιαπασχολούμενες στο 44,8%. Ενώ στην Ισπανία, με 20,9% ανεργία, και 8,2% "παρτ - τάιμ" 33,6% δουλεύει με "συμβάσεις ορισμένου χρόνου" - και στους νέους το 75,2%. Πρόκειται για μακελειό και ριζική ανατροπή των εργασιών σχέσεων.

Οπως φαίνεται και από τον πίνακα με την επεξεργασία των στοιχείων της Κομισιόν, η Ελλάδα χαρακτηρίζεται: (1) από παραγωγική "δυσμορφία", αφού, όπως τονίζει με έμφαση και η ίδια η Κομισιόν, έχει τους περισσότερους αγρότες και τους λιγότερους υπαλλήλους σ' όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), (2) από δραματική αύξηση της "ανοιχτής" ανεργίας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Κομισιόν η καταγραμμένη ανεργία το 1990 ήταν 367.300. (6,4%), το 1994 ήταν ;;;;;;;;;;;;;;;;367.300 (8,9%) και το 1997 ήταν 408.000, ήτοι 9,6% των απασχολουμένων. Εκτιμάται περαιτέρω ραγδαία αύξηση ως "κόστος" επανένταξης στην ΟΝΕ "το συντομότερο δυνατόν", (3) από συγκρατημένη επέκταση των "ευέλικτων" μορφών εργασίας σε απόκλιση από την υπόλοιπη ΕΕ, (4) από δραματική αύξηση και τεράστια ανεργία των νέων (ανδρών και γυναικών) - μια από τις μεγαλύτερες στην ΕΕ. Το ποσοστό ανεργίας των νέων εκτινάχτηκε επίσημα από το 21,5% (1990), στο 27,7% (1994) και στο περσινό 31,0%.

Συγκεκριμένα, με "ενεργό" πληθυσμό νέων (15 - 25 ετών) περί τις 490.000, οι 338.000 απασχολούνται και οι 152.000 είναι άνεργοι (31,0%). Από τους απασχολούμενους μόνο οι 221.000 είναι "πλήρους απασχόλησης" με μέσο εβδομαδιαίο εργάσιμο χρόνο 42,6 ώρες, και απ' αυτούς ένα τεράστιο, για τα ελληνικά δεδομένα, ποσοστό (24,7%, δηλαδή περί τις 54.600 χιλιάδες) απασχολείται με "συμβάσεις ορισμένου χρόνου". Οπως φαίνεται στον πίνακα ο αντίστοιχος μέσος όρος για όλους τους Ελληνες είναι 10,9%, ενδεικτικό του γεγονότος ότι η νέα γενιά δουλεύει με χαμηλό μισθό και κακές συνθήκες εργασίας. Τέλος, 890.000 νέοι καταγράφονται ως "μη ενεργοί" και απ' αυτούς το 87,6% σπουδάζει, δηλαδή περίπου 780.000, (5) από "εκτίμηση" της Κομισιόν ότι η Ελλάδα, μαζί με την Ιταλία, έχει τη μεγαλύτερη "λαθραία" οικονομία και εργασία στην ΕΕ, που ανέρχεται στο "20% του ΑΕΠ". Η Κομισιόν ομολογεί στα πνιχτά ότι "για τους εργοδότες το κίνητρο είναι η μείωση του κόστους" και κάνει ειδική αναφορά στην Ελλάδα.

Στη χώρα μας τα "χαρακτηριστικά" των λαθραίως εργαζομένων είναι "νόμιμοι μετανάστες, λαθρομετανάστες, συνταξιούχοι, γυναίκες που εργάζονται στο σπίτι και νέοι, κυρίως σε εποχιακές θέσεις εργασίας" και εργάζονται σε "τομείς με δυνατότητα εργασίας στο σπίτι (κλωστοϋφαντουργία), ξενοδοχεία / εστιατόρια / τουρισμός, υπηρεσίες, στα νοικοκυριά, μεταφορές". (6) Από τη στατιστική κατανάλωσης των ελληνικών νοικοκυριών συνάγεται ότι έχουν τη μικρότερη αγοραστική δύναμη στην ΕΕ, και είναι λογικό, αφού η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ, αλλά ταυτόχρονα ότι μαζί με την Ιταλία παρατηρείται η μεγαλύτερη ταξική "ψαλίδα" κατανάλωσης μεταξύ πλούσιων και φτωχών νοικοκυριών.

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ