Τι να ντυθώ; Τι να βάλω; Οπως κι όπως δεν μπορείς να πας στο Μακρονήσι! Τόπος ιερός. Κρανίου τόπος. Γυμνός. Κοτρόνια κι αφάνες κι ασπάλαθοι και φίδια.

51 χρόνια. Κι ακόμα μήτε μνημείο κι ακόμα μήτε προβλήτα κι ακόμα ερείπια και παραπήγματα κι ακόμα γιδοπρόβατα που βόσκουν.

Κάτι κακόγουστα σοβαντίσματα και βαψίματα στο χώρο του θεάτρου αλλοιώνουν, παρά δένουν με το τοπίο. 51 χρόνια. Και μόνο στην προμετωπίδα του νησιού το μεγάλο αναγγελτήριο του ΥΠΕΧΩΔΕ.

"- Δε; εγώ να πεθαίνω από Θεούς"

"Ανθρωποι εγώ να πεθαίνω από ανθρώπους".

Τις κραυγές του ανθρώπου ο ίδιος κατακόκκινος ανελέητος ήλιος.

Λόγος προφητικός. Λόγος τραγικός. Διαχρονικό το όραμα. Μάντης ο ποιητής. Γι' αυτόν δεν υπάρχει η σύμβαση του χρόνου. Ζει παράλληλα στο μακρινό παρελθόν, αιωρείται στο παρόν κι εκτινάζεται στο μέλλον.

Η προμηθεϊκή κραυγή, μέσα από μυστικές διαδικασίες και βροντές που αυλακώνουν τον αέρα, θεμελιώνει την ιδέα της ελευθερίας.

Ο Προμηθέας ντύνεται το φως και την αστραπή.

Ακριβό το τίμημα της προσφοράς του στους θνητούς.

Ο αετός θα κατασπαράξει τις σάρκες του. Τα κοράκια του "Νέου Παρθενώνα" θα κατασπαράξουν τις σάρκες του ανθρώπου. Το πρωί οι σάρκες του Θεού θα ξαναγεννηθούν. Το πρωί θα φέρουν με το καϊκι στο νησί άλλους εκατό.

"Προσαρμόσου Προμηθέα στο Θεό" (προτρέπει συμβουλευτικά ο χορός).

Κάνε δηλαδή δήλωση μετανοίας!

Προσαρμόσου άνθρωπε στους δυνάστες σου. Κάνε δήλωση μετανοίας.

Αγάπησα τον άνθρωπο. Τον λύτρωσα από τον όλεθρο γι' αυτό με βρήκαν τα δεινά".

"Να τον δέσετε μ' άρρηκτους χαλκάδες. Εκλεψε το φως", προστάζει ο εκπρόσωπος του Θεού.

"Να τον δέσετε χειροπόδαρα στο τσουβάλι με μια γάτα και ρίχτε τον στη θάλασσα", προστάζει ο εκπρόσωπος της εξουσίας.

Ο Θεός που πάλεψε με το Θεό να σώσει τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος που πάλεψε με τον άνθρωπο να σώσει τον άνθρωπο.

Το προμηθεϊκό φως θα λάμπει για πάντα. Μακρονήσι. Κρανίου τόπος. Αφάνες κι ασπάλαθοι, και φίδια. Τόπος δόξας και ανάτασης του ανθρώπινου μεγαλείου. Το φως του ανθρώπου θα λάμπει για πάντα. Μακρονήσια της Γης να μην ξαναγίνουν.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ