Αυτό το νομοσχέδιο που δημοσιοποίησε προχθές ο υπουργός Εργασίας, όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, αλλά ούτε καν να προσεγγιστεί και να αναλυθεί σωστά με βάση μόνο τα σημεία και τις επιμέρους διατάξεις του. Αυτό το νομοσχέδιο αποτελεί συνολικά ένα πλέγμα ρυθμίσεων, που δε σημαδεύουν επιμέρους κατακτήσεις ή μέρος έστω βασικών δικαιωμάτων, αλλά στοχεύουν να γράψουν εξ αρχής ολόκληρο τον εργασιακό χάρτη, με πατέντα το "Ευρωευαγγέλιο" των πολυεθνικών (τη "Λευκή Βίβλο") και με την υπογραφή του ΣΕΒ. Ισοδυναμεί με βόμβα στα θεμέλια του εργασιακού "οικοδομήματος", όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από την ταξική πάλη δεκαετιών, καθρεφτίζοντας τη δυναμική του εργατικού κινήματος και τους εκάστοτε συσχετισμούς δυνάμεων. Ναρκοθετεί τους βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχτηκαν όλες οι άλλες εργατικές κατακτήσεις, δηλαδή: Το οχτάωρο ή αυτό που γενικά ονομάζουμε συμβατικό - κανονικό ωράριο. Την πλήρη απασχόληση. Τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.Οχι το καθένα χωριστά, για να μπορεί να πει κανείς ότι θα παλέψει για να σώσει κάτι από τα παραπάνω μέσα από την απάλειψη ή την τροποποίηση συγκεκριμένων διατάξεων. Για παράδειγμα, το οχτάωρο δε χτυπιέται μόνο μέσα από τις ευθείες βολές των άρθρων που αφορούν τη "διευθέτηση του χρόνου εργασίας", βάσει του οποίου θα μπορεί ο εργοδότης να το κάνει εννιάωρο και δεκάωρο μέσα από μια ψευδεπίγραφη και εκβιαστική σε κάθε περίπτωση "συμφωνία" ενός πουλημένου ή ενός απλώς ανίσχυρου σωματείου ή συμβουλίου εργαζομένων, γλιτώνοντας έτσι το πρόσθετο κόστος της υπερεργασίας ή της υπερωρίας. Το οχτάωρο χτυπιέται, διαλύεται κυριολεκτικά, μέσα και από τις τερατώδεις διατάξεις που αφορούν τη μερική απασχόληση, βάσει των οποίων ο εργοδότης θα μπορεί να απασχολεί τον εργαζόμενο - ακόμα και όλο το προσωπικό, αν αυτό τον διευκολύνει - όσο θέλει και όποτε θέλει. Για μια ώρα, για μια μέρα, για μια βδομάδα, για ένα δεκαπενθήμερο, για ένα μήνα..! Συνεχόμενα ή διακεκομμένα ή εκ περιτροπής..! Αρκεί - λέει - να συμφωνήσει και ο ίδιος ο εργαζόμενος, αλλά και αν δε συμφωνήσει η πόρτα της εξόδου είναι πάντα ανοιχτή. Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, δεν υπονομεύονται μόνο ευθέως από τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, όπου δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να αμείβουν τους εργαζόμενους σε περιοχές με ιδιαίτερα αυξημένα ποσοστά ανεργίας κάτω από τα όρια των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων. Υπονομεύονται εξίσου από το σπάσιμο του κανονικού ωραρίου και τινάζονται στον αέρα στην περίπτωση της μερικής απασχόλησης, όπου κυριαρχεί το ωρομίσθιο ή της εργασίας στο σκλαβοπάζαρο των λεγόμενων "άτυπων μορφών"... Οσο για τα υπόλοιπα δικαιώματα (επιδόματα, άδειες κλπ.), είναι ολοφάνερο ότι καταρρέουν παντελώς μέσα σ' ένα νέο τοπίο, που μόνο με την εργασιακή ζούγκλα του περασμένου αιώνα θα μπορεί να συγκριθεί. Βαρύτατο θα είναι το πλήγμα και για τα ήδη προβληματικά ασφαλιστικά ταμεία λόγω της μείωσης, σε κάθε περίπτωση, των ασφαλιστικών εισφορών, για να ακολουθήσει η σχεδιαζόμενη κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης.

Αυτή η μεγάλη, η συνολική επίθεση απορύθμισης που βρίσκεται σε εξέλιξη στη χώρα μας και σε ολόκληρη την Ευρώπη, υπακούει σε στόχους, που έχουν να κάνουν με την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου μέσα από τη μεγαλύτερη δυνατή μείωση του κόστους εργασίας, το οποίο - σημειωτέον - στη χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία θέση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εχει επίσης πρότυπο: Το αμερικάνικο "κατόρθωμα", το οποίο εμφανίζεται να συγκρατεί την ανεργία, πολλαπλασιάζοντας όμως τη φτώχεια, μέσα από το μοίρασμα της ανεργίας, την τεράστια εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, το δραστικό χτύπημα των μισθών, την ανυπαρξία κοινωνικής ασφάλισης, τον επιταχυνόμενο αποκλεισμό από το περιβόητο "αμερικάνικο όνειρο". Στη βαθύτερη όμως σύλληψή της, αποτελεί μια στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών που σημαδεύει πολύ μακρύτερα και πολύ βαθύτερα. Στην ίδια την ύπαρξη και την προοπτική του συνδικαλιστικού και του εργατικού κινήματος. Η αποδιάρθρωση των συλλογικών δικαιωμάτων και της συλλογικής διαπραγμάτευσης, η εξατομίκευση των όποιων συμβάσεων και των όρων εργασίας, η κατάργηση του κανονικού ωραρίου και της κοινωνικής ασφάλισης, δεν είναι κάποια ακόμα χτυπήματα. Ισοδυναμούν με το σπάσιμο των ισχυρών κρίκων που "δένουν" την εργατική τάξη ως τάξη, και με την παράδοση του κάθε εργάτη ξεχωριστά στην αδυσώπητη ασυδοσία της αντίπαλης τάξης. Μέσα σ' ένα τέτοιο καθεστώς μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς την τύχη των συνδικάτων και του συνδικαλιστικού κινήματος γενικότερα. Υπάρχει, εξάλλου, αρκετή πλέον εμπειρία και γι' αυτό από τους χώρους εκείνους που η "ελαστικοποίηση" έχει γίνει πλέον καθεστώς. Και είναι γνωστό πλέον το φαινόμενο των διευθυντών - "συνδικαλιστών" ορισμένων μεγάλων σούπερ μάρκετ, που εμφανίζονται σε συνέδρια μόνο για να διαμορφώσουν τους συσχετισμούς και στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα, υπέρ της εργοδοσίας.

Και ενώ θα έπρεπε αν όχι πριν, τουλάχιστον με τη δημοσιοποίηση αυτού του βαθύτατα αντεργατικού και ασύλληπτα αντιδραστικού νομοσχεδίου, να ξεσηκωθούν και οι πέτρες, βρεθήκαμε μπροστά σε μια ανακοίνωση της ΓΣΕΕ, η οποία το λιγότερο που μπορεί να προκαλεί είναι οργή και αγανάκτηση, αφού εμφανίζει την κορυφαία συνδικαλιστική οργάνωση, σε ρόλο γέφυρας για να περάσει η πιο σφοδρή αντεργατική επίθεση. Και εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά, όχι μόνο για τη συνολική στάση της Συνομοσπονδίας, αλλά για ένα προς ένα τα στελέχη της, όπου και αν ανήκουν. Κανένας δεν μπορεί, γι' αυτά τα κεφαλαιώδη ζητήματα, να καλύπτεται πίσω από τον παραταξιακό μανδύα ή τη συλλογική ευθύνη... Οταν κατεδαφίζονται κυριολεκτικά τα ιερά και τα όσια της εργατικής τάξης, ο καθένας αναλαμβάνει και τις προσωπικές του ευθύνες για το τι θα πράξει. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι δε θα καθίσουν με σταυρωμένα χέρια, έστω και αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - ως έχουσα ειδική σχέση από παλιά με τα "μπάνια του λαού" - φρόντισε να ρίξει αυτό το τερατούργημα στη Βουλή μέσα στο καλοκαίρι. Το ζήτημα που τίθεται επιτακτικά, πρώτα και κύρια μπροστά στις ταξικές, αγωνιστικές δυνάμεις, είναι να οργανωθεί, να αναπτυχθεί και να συντονιστεί ταχύτατα η αντίδραση των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα, ώστε το μεγάλο αντεργατικό εγχείρημα της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να μείνει στα χαρτιά. Στο σύνολό του, γιατί αυτό το τερατούργημα δεν παίρνει ρετουσαρίσματα και βελτιώσεις σε σημεία. Πρέπει και μπορεί να αποσυρθεί στο σύνολό του.