ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ

Τι κρύβεται πίσω από την κόντρα "κυβέρνησης - εισαγγελέων"; Πώς εξηγείται η απαράδεκτη επέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης, η οποία, αντικειμενικά, ενισχύει την εντύπωση ότι ασκούνται πιέσεις για "κουκούλωμα"; Τελικά, πότε θέλουν... ανεξάρτητη τη Δικαιοσύνη;

Τα ερωτήματα αυτά είναι ορισμένα από το πλήθος που αιωρούνται γύρω από την υπόθεση που ξεκίνησε από την "έφοδο" δύο εισαγγελέων στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, στο πλαίσιο έρευνας για χορήγηση αδειών σε αλλοδαπούς.

Η ενέργεια αυτή των εισαγγελέων προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση της κυβέρνησης και από την αρχή έσπευσαν να την αποδοκιμάσουν οι αρμόδιοι υπουργοί Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης. Ειδικά ο Ε. Γιαννόπουλος, δεν περιορίστηκε στο να τη χαρακτηρίσει "μη κόσμια", αλλά προχώρησε ακόμα παραπέρα, κατηγορώντας τους εισαγγελείς ότι "έπεσαν σε βαρύτατο παράπτωμα". Η απαράδεκτη επέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης έγινε μάλιστα τη στιγμή που ο Αρειος Πάγος διαπιστώνει ότι οι ενέργειες ήταν σύμφωνα με το νόμο και οι εισαγγελείς δεν υπέπεσαν σε κανένα πειθαρχικό αδίκημα, καθώς και τη στιγμή που οι εισαγγελείς ετοιμάζονται να ασκήσουν ποινικές διώξεις στους εμπλεκόμενους. Είτε το θέλει, είτε όχι, ο υπουργός Δικαιοσύνης, τέτοιες παρεμβάσεις ενισχύουν τη διάχυτη εντύπωση ότι η υπόθεση θα "κουκουλωθεί" και δεν πρόκειται "να αφήσουν να γίνει τίποτα".

***

Δε θα είναι σκόπιμο να υπεισέλθει κανείς στην ουσία της υπόθεσης, άλλωστε δεν είναι αυτό το κύριο ζήτημα. Κανείς άλλωστε δεν αμφισβητεί, ούτε καν ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ., ότι τα Σώματα Ασφαλείας είναι διαβρωμένα από τη διαφθορά, πράγμα που συμβαίνει και σε άλλα τμήματα του κρατικού μηχανισμού. Μια διαφθορά που ειδικά σε αυτό το χώρο είναι συνυφασμένη με την αποστολή και τη χρησιμοποίηση της Αστυνομίας ως μηχανισμού καταστολής των λαϊκών αγώνων. Προκειμένου, λοιπόν, να εξυπηρετηθεί ο βασικός αυτός στόχος, είναι συνήθης πρακτική οι πολιτικοί προϊστάμενοι να κάνουν τα στραβά μάτια σε άλλες, παράνομες, δραστηριότητες των "οργάνων της τάξης". Είναι αρκετή αυτή η διαπίστωση για να φανούν οι βαριές πολιτικές ευθύνες των κυβερνώντων. Ομως δεν περιορίζονται εδώ. Εχουν φροντίσει να αφήσουν τα "ευαίσθητα" αυτά τμήματα της κρατικής μηχανής μακριά από κάθε είδους πολιτικό, κοινοβουλευτικό και κοινωνικό έλεγχο, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση των "στεγανών" και του "άβατου".

Προκειμένου να καταδειχτεί πώς οι κυβερνώντες προφυλάσσουν τα Σώματα Ασφαλείας από "έξωθεν" παρεμβάσεις, είναι αρκετό να αναφέρουμε δύο πρόσφατα παραδείγματα. Το γεγονός δηλαδή ότι αν και έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας δεν έχει υπάρξει κανένα αποτέλεσμα για τη δολοφονική επίθεση κατά των τριών φοιτητών έξω από τα δικαστήρια στην Ευελπίδων, ούτε για το πώς βρέθηκε η σφαίρα στην κοιλιά του διαδηλωτή στην πλατεία Κάνιγγος. Οι έρευνες αυτές που αγγίζουν τα "όργανα της τάξης" χρονοτριβούν περίεργα και παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες.

****

Το δεύτερο ζήτημα που φέρνει στο προσκήνιο η υπόθεση αυτή είναι η σχέση κυβέρνησης - Δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι σχέση εξάρτησης αλλά και αλληλοϋποστήριξης σε κοινούς στόχους. Η κυβέρνηση Σημίτη έχει ξεδιάντροπα χρησιμοποιήσει το μηχανισμό της Δικαιοσύνης για να επιβάλει την αντιλαϊκή πολιτική της, στο όνομα της "εφαρμογής των νόμου". Ετσι, στέλνει στη Δικαιοσύνη για να τις βγάλει παράνομες όλες τις απεργίες, βάζει τους εισαγγελείς μπροστά στις κινητοποιήσεις των αγροτών, των εκπαιδευτικών, στήνει τα αγροτοδικεία, κ.ο.κ. Δε διστάζει ακόμα να τους βάζει τοποτηρητές για την εφαρμογή νόμων της χούντας, που η ίδια φροντίζει να νεκρανασταίνει. Ταυτόχρονα, όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με κατηγορίες για σκάνδαλα, φροντίζει να τα παραπέμπει στη Δικαιοσύνη με σκοπό να "καθαγιαστούν" και "ξεπλυθούν". Μετατρέπεται έτσι η Δικαιοσύνη σε "κολυμβήθρα του Σιλωάμ" για όλα τα ανομήματα του πολιτικού συστήματος, επειδή "δεν υπάρχουν αποδείξεις". Τα παραπάνω δε θα μπορούσαν να γίνουν με άνεση, αν η κυβέρνηση δεν είχε φροντίσει να ελέγχει όχι μόνο την κορυφή της Δικαιοσύνης, αλλά και τους κατώτερους "κρίκους". Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι "λειτουργοί" της Θέμιδος καταπιέζονται πάντα για να αναλάβουν "έργο".

Αυτή η χρησιμοποίηση της Δικαιοσύνης έχει οδυνηρά αποτελέσματα για το κύρος και την όποια ανεξαρτησία της, στο πλαίσιο πάντα μιας ταξικής κοινωνίας, ενώ την παρασύρει στη φθορά και την κρίση του πολιτικού συστήματος. Εχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο οι σχέσεις εξάρτησης και χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, ώστε η κυβέρνηση αντέδρασε οργισμένα στην περίπτωση των εισαγγελέων, γιατί δεν είχαν πάρει την "άδειά" της.

****

Πάντως, κανείς δεν τρέφει αυταπάτες ότι η διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό αντιμετωπίζεται με τις έρευνες των εισαγγελικών αρχών. Αλλού είναι οι ρίζες της και δεν πρόκειται βέβαια να τις αγγίξουν τέτοιες έρευνες. Η μόνη δύναμη που εγγυάται τον περιορισμό της διαφθοράς είναι η άνοδος του λαϊκού κινήματος, η ισχυρή παρουσία του οποίου λειτουργεί πάντα αποτρεπτικά σε τέτοια φαινόμενα. Η "απειλή" του λαϊκού ελέγχου αποτελεί το μεγαλύτερο εφιάλτη τους. Η εξάλειψη της διαφθοράς παραπέμπει στην ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος και τη μετατροπή τού κρατικού μηχανισμού από δυνάστη σε υπηρέτη των λαϊκών αναγκών.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ