Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Πάντα μ' άρεσε αυτό το ρητό. Σημαίνει τόσα πολλά. Εχει τόσες πολλές έννοιες. Για μερικούς σημαίνει "ότι πάντα υπάρχει κάτι να μάθεις". Αλλοι το προχωρούν περισσότερο. "Αφού πάντα μαθαίνεις η ζωή εξακολουθεί να 'χει ενδιαφέρον, επομένως ποτέ δε γερνάς".

Το ξέραμε αυτό; Το ξέραμε πριν τ' ακούσουμε από υπουργικά χείλη; Δεν το ξέραμε. Τώρα που το μάθαμε ας το μάθουμε καλά, για να μη μας πιάσουν αδιάβαστους. Λοιπόν, αιφνίδια έρευνα υπουργείου χωρίς την έγκριση του υπουργού είναι άκομψο. Δε θυμάμαι ποιος υπουργός το είπε αυτό, αλλά όποιος και να 'ναι, με μάγεψε. Με πήγε πίσω στα παιδικά μου χρόνια που διάβαζα Αλέξανδρο Δουμά που περιέγραφε στα βιβλία του ιππότες, βαρόνους, πρίγκιπες, που κυκλοφορούσαν μέσα στο παλάτι των Βερσαλλιών με υποκλίσεις, με χαμόγελα, προπαντός υποκλίσεις. Καμιά φορά μόνο μια υπόκλιση που αρχίζει το πρωί και τελειώνει το βράδυ. Φαντάζομαι αυτόν τον υπουργό καβάλα σ' ένα άσπρο άλογο να μοιράζει τριαντάφυλλα στις κυρίες και να κοκκινίζει από ντροπή όταν καθώς καλπάζει στους δρόμους, ακούει τους αλήτες να τσακώνονται και να βρίζονται χυδαία. Ας αφήσουμε τώρα τους γαλαζοαίματους κι ας δούμε τι είναι κομψό.

Εχουμε ως εδώ αρκετά παραδείγματα για να καταλάβουμε ότι τα λεξικά είναι άχρηστα πια. Δε βρίσκεις, σήμερα, τους παλιούς ορισμούς για την κάθε λέξη ή έκφραση. Π.χ., "η οικονομία ευημερεί", θα πει ο λαός πεινάει. "Πόθεν έσχες", θα πει πού το βρήκες, εργάτη, το καρβέλι. "Mea Culpa", θα πει έτσι μου γουστάρει κι άμα σας αρέσει. "Η Ελλάδα θα προλάβει να μπει στην ΟΝΕ", θα πει, ο ΣΕΒ και ο Σημίτης θα μπούνε στην ΟΝΕ, μόλις θάψουν τον ελληνικό λαό. Αναρωτιέμαι όμως. Το θέλει ο ελληνικός λαός; Δέχεται να τον κοροϊδεύουν συνέχεια; Τώρα γίνεται πάλι μια παράσταση με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Οι εφημερίδες αφιερώνουν σελίδες για τον καυγά ανάμεσα σε υπουργό Δικαιοσύνης και Δικαιοσύνη. Τώρα για να κάνουμε και μεις τον έξυπνο, μπορούμε να ρωτήσουμε: "Τι υπουργός Δικαιοσύνης είναι αυτός που πάει κόντρα στη Δικαιοσύνη;".

Ομως τ' αυτί τους δεν ιδρώνει από τίποτα. Αυτοί θέλουν να κάνουν μια παράσταση και ο λαός να παρακολουθεί μ' ανοιχτό το στόμα κι αν είναι δυνατόν να τον παρασύρουν τόσο, που ν' αρχίσει να βάζει στοιχήματα. Είναι συνταγματικό ή δεν είναι; Εχει δίκιο ο υπουργός ή ο Αρειος Πάγος; Και να κρατήσουν αυτό το έργο του Καραγκιόζη να παίζεται ως που να ξεχαστούν όλα. Το θέλουμε αυτό; Το θέλει ο λαός να πεινάει; Να στέκεται ουρά στα ταμεία ανεργίας; Να πουλάει το χωραφάκι του; Να τον κάνει η ανέχεια να αισθάνεται άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας και να τον κοροϊδεύουν κι από πάνω; Ξέρετε ότι αν ενωθούμε όλοι: Οι αγωνιστές, οι πρωτοπόροι, αυτοί που ακολουθούν από κοντά, αυτοί που συμφωνούν μ' αυτούς και με το δίκιο αλλά κάθονται και περιμένουν κάποιο θάμα, αν όλοι αυτοί, όλη η Ελλάδα δηλαδή αποφασίσουμε να βάλουμε τέρμα στην ανάλγητη εκμετάλλευση και κοροϊδία, δεν έχουμε παρά να ενωθούμε, να πάμε στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και να γελάσουμε με τα καραγκιοζιλίκια τους. Μ' ένα γέλιο δυνατό. Πολύ δυνατό. Εμείς οι δυνατοί. Ολοι μαζί. Ενωμένοι.