Αν η εικόνα που συνάντησε χτες το πρωί ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Θεωνάς - κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στο Διόνυσο και στην Παλιά και Νέα Πεντέλη - χαρακτηρίζεται επιεικώς τραγική, τότε σίγουρα δε θα υπάρχουν λέξεις σήμερα ή αύριο, για να περιγράψουν το νέο ...σκηνικό που θα προκύψει μετά και τη χτεσινή πύρινη κόλαση.

Είχε μόλις τελειώσει την επίσκεψή του στην καμένη γη της Αττικής ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, όταν σύννεφα καπνού έπνιξαν ξανά την περιοχή της Πεντέλης, σκορπώντας παντού τρόμο και απορία. "Δε μας λυπάται κανένας πια;",αναρωτιούνται για δεύτερη μέρα τώρα οι κάτοικοι της Πεντέλης. Σκληρές οι φράσεις που βγαίνουν απ' τα χείλη τους, δύσκολα μεταφέρονται στο χαρτί.

"Τεράστιες εγκληματικές ευθύνες κατέστρεψαν ό,τι είχε απομείνει απ' τις πυρκαγιές των προηγούμενων χρόνων στην Πεντέλη. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι ευθύνες βαρύνουν την κυβέρνηση. Γι' αυτό και οι κάτοικοι το μόνο που ζητούν είναι ν' αναλάβουν οι αρμόδιοι τις ευθύνες τους και να παραιτηθούν",τόνισε ο Γ. Θεωνάς μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας του. Επισήμανε ακόμα πως ειδικά τώρα η πρόταση του ΚΚΕ για άμεση σύγκληση της Ολομέλειας της Βουλής, ώστε να συζητηθεί το θέμα των καταστροφών απ' τις πυρκαγιές και να αναζητηθούν ευθύνες, "δεν πρέπει και δεν μπορεί να απορριφθεί από κανέναν".

Το κλιμάκιο του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ευρωβουλευτή, ξεκίνησε χτες το πρωί την περιοδεία του από το σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένο δάσος της Πεντέλης. Κανείς τότε - παρά τις μικροεστίες που ακόμα σιγόκαιγαν - δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Αλλωστε, τα πάντα γύρω ήταν στάχτη και κάρβουνο. Ορθιες και ζωντανές, μόνο οι δεκάδες πινακίδες κατά μήκος του δάσους, με την παρότρυνση - τραγική ειρωνεία: "Αγαπάτε το δάσος. Είναι ζωή". Στη συνέχεια, ο Γ. Θεωνάς επισκέφτηκε τις Κοινότητες του Διονύσου, της Π. Πεντέλης και της Ν. Πεντέλης, όπου συναντήθηκε αντίστοιχα με τον κοινοτικό σύμβουλο Γιώργο Παντελέο και τους προέδρους των δύο κοινοτήτων Αντ. Μπάρτζη και Ηλία Κόλλια.Και οι τρεις ενημέρωσαν τον ευρωβουλευτή για την καταστροφή που συντελέστηκε, ενώ αναφέρθηκαν ιδιαίτερα στις σημαντικές ελλείψεις μέσων και ανθρώπων, που έκαναν ακόμα δυσκολότερη την προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαγιάς.

Εκεί, όμως, που ο ευρωβουλευτής ήρθε αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της αλήθειας, ήταν όταν πέρασε από τα κατεστραμμένα σπίτια και άκουσε τις "εμπειρίες" των κατοίκων. "Δυο ώρες παλεύαμε μόνοι μας και με πρωτόγονο τρόπο με τις φλόγες. Πάλη μέχρι θανάτου. Το νερό ήταν κομμένο, έβλεπα τη φωτιά να τρώει τους κόπους μιας ζωής κι εγώ προσπαθούσα με κουβέρτες και με όσο νερό υπήρχε στο ψυγείο να σώσω το βιος μου",έλεγε χτες ο Παναγιώτης Αλαμάρας,που με τις υπεράνθρωπες προσπάθειές του κατόρθωσε να σώσει ένα μέρος της περιουσίας του. Ο ίδιος ανέφερε πως τα τρία πυροσβεστικά οχήματα που βρίσκονταν στην περιοχή την ώρα που λαμπάδιαζαν οι οροφές των σπιτιών, έφυγαν. "Οχι από ανευθυνότητα, αλλά από φόβο. Οι φλόγες ξεπέρναγαν σε ύψος τα 15 μέτρα", επισήμανε.

Ακριβώς δίπλα, το καμένο, πια, σπίτι του Βασίλη Μαρινάκου.Μόνο οι τοίχοι πλέον στέκουν όρθιοι. "Ηταν προκλητικό αυτό που συνέβη χτες (σ.σ.: προχτές). Τα πυροσβεστικά αεροπλάνα πέταξαν το απόγευμα και μόνο όταν οι φλόγες απειλούσαν το στρατιωτικό νοσοκομείο. Τελείωσε, δεν ιδρώνει το αυτί κανενός αρμοδίου. Εμείς καιγόμαστε κι αυτοί κάνουν τα μπάνια τους",είπε χαρακτηριστικά στον ευρωβουλευτή.

Στη συζήτηση παρεμβαίνει ο Γιάννης Πουλημένος, για να καταγγείλει στον Γ. Θεωνά το εξής: Μετά την επίσης μεγάλη πυρκαγιά του 1995, μαζεύτηκαν πάνω από 500 υπογραφές κατοίκων της περιοχής, κάτω από ένα υπόμνημα που στάλθηκε στη Νομαρχία Αθήνας. Σ' αυτό το υπόμνημα οι κάτοικοι, θέλοντας να προστατεύσουν το δάσος τους, ζητούσαν να τοποθετηθούν στην οδό Περικλέους - ένας απ' τους κεντρικότερους δρόμους της Πεντέλης - δύο κρουνοί, ώστε να εφοδιάζονται τα πυροσβεστικά οχήματα και οι υδροφόρες των κοινοτήτων. Αυτοί οι κρουνοί, παρά τις υποσχέσεις, δεν τοποθετήθηκαν ποτέ.

Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι που γεννήθηκαν σ' αυτόν τον τόπο, που μεγάλωσαν σ' αυτό το δάσος δεν κλαίνε τόσο τις περιουσίες που χάθηκαν. Κλαίνε κυρίως γιατί "στην Πεντέλη μετά από δέκα χρόνια, τουλάχιστον, θα ξαναφυτρώσει μανιτάρι"...