Το αντεργατικό τερατούργημα γίνεται πλέον νόμος του κράτους. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τόλμησε - μήνα Αύγουστο (!) - να ψηφίσει το "τέλος" του 8ωρου, της πλήρους απασχόλησης, των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την ισοπέδωση του ΟΑΕΔ υπέρ του σύγχρονου δουλεμπορίου. Παρέχοντας γην και ύδωρ στο μεγάλο κεφάλαιο και εκτελώντας μέχρι κεραίας τις μαύρες οδηγίες της "Λευκής Βίβλου", δε δίστασε να προγράψει τις πλέον θεμελιακές κατακτήσεις των εργαζομένων, πάνω στις οποίες στηρίχτηκε ολόκληρο το σύγχρονο εργασιακό οικοδόμημα. Να κάνει νόμο την πιο ακραία εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία. Να γυρίσει - σε ό,τι την αφορά - το ρολόι της ιστορίας πίσω, στην προ του Σικάγου εποχή. Αυτός ο νόμος δεν είναι ένας ακόμα αντεργατικός αντιδραστικός νόμος. Είναι το κατάμαυρο στίγμα μιας πολιτικής βαθύτατα αντεργατικής και συνολικά επικίνδυνης. Μιας πολιτικής, που, αν δεν αναχαιτιστεί, αν προοπτικά δεν ανατραπεί, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη δραματική αύξηση της ανεργίας, στην εφιαλτική εξάπλωση της φτώχειας, στην πιο ακραία ομηρία του μισθωτού από τον εργοδότη, στη ραγδαία αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος, στη - συνεπαγόμενη - κατάρρευση της κοινωνικής ασφάλισης. Μ' άλλα λόγια, σε μια εργασιακή και κοινωνική ζούγκλα που, στο κατώφλι του 21ου αιώνα, δε θα έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτήν του περασμένου αιώνα.

Η επομένη μέρα της ψήφισης του αντεργατικού νόμου θα είναι σίγουρα πιο ζοφερή. Ομως, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι το τι θα γίνει στην πράξη, είναι κάτι που θα κριθεί από δω και πέρα. Στη συνεχή, στην καθημερινή αναμέτρηση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους με τα τερατώδη μέτρα που θεσπίστηκαν και με αυτούς που τα ψήφισαν. Αυτό σημαίνει ότι, πρώτα πρώτα, τα πρωτοβάθμια σωματεία θα μπορέσουν να ορθώσουν μέτωπο αντίστασης σε κάθε επιχείρηση που θα πάει να κάνει καθεστώς τον εργασιακό Μεσαίωνα. Με την άρνησή τους να συναινέσουν σε... συμφωνίες που καταργούν το οχτάωρο και επιβάλλουν τα 9ωρα και τα 10ωρα της "διευθέτησης". Με την ετοιμότητά τους να αντιμετωπίσουν τους εκβιαστικούς, διασπαστικούς και τρομοκρατικούς μηχανισμούς της εργοδοσίας. Με τη συνεχή προσπάθεια, για να κλείνουν τα ρήγματα που θα δημιουργούν και θα αναπαράγουν μέσα στις γραμμές των εργαζομένων οι διαφορετικές ταχύτητες εργασίας, πληρωμής, ασφάλισης. Με την ιδιαίτερη μέριμνα στο πλησίασμα και την οργάνωση των εργαζομένων που βρίσκονται ή θα βρεθούν στη μέγκενη της μερικής, της ευκαιριακής απασχόλησης. Σ' όλη αυτή την προσπάθεια τα σωματεία και οι εργαζόμενοι επιβάλλεται να βρουν στο πλευρό τους τις κλαδικές ομοσπονδίες, οι οποίες οφείλουν να ενισχύουν συγκεκριμένα τον αγώνα σε κάθε χώρο εργασίας και ταυτόχρονα να μεριμνούν για την αλληλεγγύη και το συντονισμό της δράσης στα πλαίσια του κλάδου και γενικότερα. Τα Εργατικά Κέντρα επιφορτίζονται, εκτός από όλα αυτά, με την πρόσθετη μεγάλη ευθύνη να μην επιτρέψουν να επιβληθεί στις περιοχές τους ο οδοστρωτήρας των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, δηλαδή τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης.

Από αυτή τη μεγάλη μάχη που μόλις αρχίζει, ξέρουμε όλοι ότι δε θα λείψουν οι ριψάσπιδες και οι πεμπτοφαλαγγίτες. Δεν έλειψαν, εξάλλου, όλο αυτό το διάστημα, με αποκορύφωμα τη στάση των ξεπουλημένων πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αυτή η εξοργιστική στάση τους κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη να φροντίσουν οι εργαζόμενοι - ταυτόχρονα και μέσα από την ανάπτυξη της πάλης τους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους - να απαλλαγούν από τέτοιου είδους "εκπροσώπηση", να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα συνδικάτα τους.