Το είχα γράψει και μια άλλη φορά με αφορμή ένα θέμα εντελώς διαφορετικό. Αυτό σημαίνει πως μερικές αρχές δεν ισχύουν μόνο για μια κατηγορία θεμάτων. Καλύπτουν όλη μας τη ζωή και ορίζουν τη σημασία κάθε κοινωνικής μας δράσης. Είναι αυτό που θα το παρομοιάζαμε με μια οικουμενική "ηθική". Η, για να το πούμε και αλλιώς, είναι αυτό που θα το παρομοιάζαμε με μια σειρά από κανόνες, που δεν μπορείς να τους ξεπεράσεις, γιατί στέκονται μπροστά σου, όπως ένα φυσικό εμπόδιο. Οποιες αποφάσεις και αν έχεις πάρει εσύ καθηλώνεσαι και οι προοπτικές σου ελέγχονται και ανατρέπονται τελικά. Εγραφα, λοιπόν, πριν από καιρό πως, για να διατυπώσεις μια κριτική άποψη για ένα θέμα, να πεις τη"γνώμη" σου, όπως λέγεται συνήθως, πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή. Από κει που το θέμα, που σου ζητούν να το κρίνεις ή αποφασίζεις εσύ μόνο σου να το σχολιάσεις, αποκτά την ιστορική του διάσταση, αρχίζει, με άλλα λόγια να "υφίσταται" ως πραγματικότητα. Αν δεν το κάνεις αυτό, τότε η κρίση σου ή οποιοδήποτε σχόλιό σου θα έχει κενά. Θα στηρίζεται σε δεδομένα που δε σου αποκαλύπτουν όλες τις λεπτομέρειες, έτσι η άποψή σου αναγκαστικά δεν μπορεί να "ισχύει", καταντάει να είναι μια συνηθισμένη κουβέντα που τη λέμε μόνο και μόνο, γιατί μας φοβίζει η σιωπή ή, γιατί θέλουμε πολύ να δούμε το όνομά μας τυπωμένο στην εφημερίδα, και μάλιστα με χοντρά μαύρα γράμματα.

Ετσι και τον τελευταίο καιρό με την υπόθεση Κάλβιν Κλάιν. Ο κύριος Κ. Κ., λοιπόν, ζήτησε, όπως έχει δικαίωμα να το κάνει κάθε νόμιμος πολίτης του κόσμου τούτου, να παρουσιάσει τη δουλιά του στο γνωστό Ηρώδειο. Για να το πω και πιο σωστά, ζήτησε από το υπουργείο Πολιτισμού την άδεια να του επιτρέψουν την οργάνωση μιας καλλιτεχνικής εκδήλωσης κεντρικό, αντικείμενο της οποίας θα ήταν η επίδειξη των νέων μοδιστρικών προϊόντων του. Οπως δηλώθηκε, μάλιστα, τα έσοδα αυτού του καλλιτεχνικού γεγονότος θα διετίθεντο(με άλλο τρόπο λέγεται αυτό το ρήμα) για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Το ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, αμαρτωλό και άκρως κακοσχεδιασμένο) είπε πως δεν είχε επαρκή στοιχεία, για να αποφασίσει και απέρριψε το αίτημα. Ο υπουργός όμως του πολιτισμού, έχοντας το δικαίωμα από το νόμο, προσπέρασε την απόφαση του ΚΑΣ και έκανε δεκτό το αίτημα του κυρίου Κ.Κ., λέγοντας (αυτό τουλάχιστον γράφτηκε στον Τύπο) πως δε συντρέχουν λόγοι απόρριψης. Θα μπορούσε, επομένως ο διάσημος μόδιστρος, να εκδηλωθεί στο Ηρώδειο, επιδεικνύοντας τις μοδικές δημιουργίες συνδέοντας με το δικό του τρόπο τη δραματικότητα της γυναικείας σάρκας που αποτελεί και το έσχατο αντικείμενο της καλλιτεχνικής πράξης του κυρίου Κάλβιν, με κείνη του κλασικού λόγου. Και από δω αρχίζουν τα ερωτήματα, τα τόσο γνωστά στις περιπτώσεις αυτές: εσείς τι λέτε κύριε τάδε, και πώς το σχολιάζετε κύριε δείνα (μου). Και άλλοι το βλέπουν αρνητικά, άλλοι θετικά. Αλλοι δεν ξέρω. Δε λέω. Αλλοι ναι μεν αλλά. Το πολύ χαρακτηριστικό όμως στην όλη αυτή συζήτηση του "ποδαριού" είναι πως κανείς δεν παρατήρησε ότι το θέμα δεν αφορά μόνο το ασυμβίβαστο Κάλβιν και Ηρωδείου. Σύγχρονης μόδας και αρχαίας καλλιτεχνίας, τραγικού λόγου και μισοενδεδυμένης γυναικείας σάρκας. Κανείς δεν παρατήρησε πως πρώτ' απ' όλα είναι πως ακόμα μια φορά τις αφορμές της κοινωνικής σύγκρουσης, έστω και στο απλό επίπεδο της αναρμόδιας γνωμοδοσίας τις δίνει η εξουσία. Εκεί έπρεπε να πέσει το βάρος. Από κει έπρεπε να ξεκινήσουν οι απόψεις και κει να επιστρέφουν. Δε λέω, Κάλβιν και Ηρώδειο θα μπορούσαν να είναι τα βασικά στοιχεία ενός δημοσιογραφικού σεναρίου. Μόδα από τη μια, αρχαιότητες από την άλλη, ορχήστρες από τη μια, κλαμπατσίμπαλα από την άλλη, ξεσηκώνουν το ενδιαφέρον του κόσμου και της μαζικής ενημέρωσης.

Για μένα το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να πείσουμε τους περιβολάρηδες του Πηλίου να μη χρησιμοποιούν φυτοφάρμακα κατά την αντίληψη του Φουκόκα. Είναι να αλλάξουμε την παγκόσμια αγορά και τις αντιλήψεις αυτών που τη ρυθμίζουν. Αυτοί θέλουν πιο μεγάλα μήλα. Αυτοί αδιαφορούν για την υγεία αυτών που τα τρώνε. Αρα και το πρόβλημα δεν είναι ποιος θα μπει μέσα στο Ηρώδειο και τι θα μας δείξει. Είναι το πώς η εξουσία ρυθμίζει αυτή τη σχέση. Είναι το πού μπορεί μια τέτοια ρύθμιση να μας οδηγήσει. Στο κάτω - κάτω ο κ. Βενιζέλος δεθα είναι ο τελευταίος υπουργός του πολιτισμού. Το τι μας περιμένει, λοιπόν, πρέπει να φοβόμαστε. Τα τοπ μόντελς του κυρίου Κάλβιν θα λικνισθούν, όπως είναι γνωστό, με τους ρυθμούς των μουσικών εξαρθρώσεων, θα πληρώσουν την αθηναϊκή νύχτα με τους ιριδισμούς των απαστραπτόντων μηρών τους, θα υποσχεθούν στους αφελείς θαμώνες των παρόμοιων εκδηλώσεων ειδών περιπτύξεις και το πρωί θα εξαφανιστούν. Με μας όμως τι γίνεται; Με μας και με την εξουσία που είναι έτοιμη να υποκλιθεί σε οποιονδήποτε Κάλβιν Κλάιν, αρκεί η υπόκλισή της να είναι νομικά κατοχυρωμένη;