Μέχρι και πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση όταν αναφερόταν στην "παγκοσμιοποίηση" της οικονομίας ήταν σαν να μιλούσε για τον "κήπο της Εδέμ", όπου η χώρα μας είχε τη δυνατότητα να διεκδικήσει μια θέση ανάμεσα στους "ισχυρούς" του κόσμου. Χθες, ακούγαμε τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας να μιλά για την οικονομική κρίση που πλήττει όλο σχεδόν τον πλανήτη και ήταν σαν να μιλούσε για έναν εφιάλτη, τον οποίο όμως δεν μπορούμε να αποφύγουμε και επομένως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιορίσουμε τις συνέπειές του. Μόνο που ξέχασε να μας πει ότι τόσο η "παγκοσμιοποίηση" της οικονομίας, που οξύνει την καπιταλιστική κρίση σε διάφορα κράτη, αλλά και οι επιπτώσεις τους στη χώρα μας δεν είναι "φυσικά φαινόμενα", είναι συγκεκριμένες επιλογές για την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού συστήματος, επιλογές που η ίδια η κυβέρνηση συνυπέγραψε. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν είναι αθώα, όπως θέλησε να την παρουσιάσει χτες ο κ. Παπαντωνίου, αλλά βαρύνεται με επιπλέον ευθύνες, γιατί γνώριζε τις συνέπειες που θα επέρχονταν.

Η πλήρης απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων, σε συνδυασμό με την εφαρμογή των εγκληματικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, είναι το υπόστρωμα αυτών των κρίσεων που δίνουν τη δυνατότητα στις πολυεθνικές και στο μεγάλο τραπεζικό κεφάλαιο να βγαίνουν στο τέλος κερδισμένοι απ' αυτές, ρίχνοντας όμως χώρες και λαούς στην απόγνωση και την εξαθλίωση. Για να εμπεδώνεται η κυριαρχία της "νέας τάξης".

Οταν πριν από μερικούς μήνες η κυβέρνηση ανακοίνωσε την ένταξη της δραχμής στο Μηχανισμό των Συναλλαγματικών Ισοτιμιών με την ταυτόχρονη υποτίμησή της, είχε πει ότι το έκανε για να προστατέψει το εθνικό νόμισμα από τις πιέσεις που δέχονταν και ότι αυτή την προστασία θα την παρείχε πλέον η "αλληλεγγύη" των εταίρων μας. Τις δυο τελευταίες μέρες είδαμε ότι νέες πιέσεις ασκήθηκαν στη δραχμή και ότι για την αντιμετώπισή τους ένα τεράστιο ποσό ύψους 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων έφυγε από τα ταμεία της Τράπεζας της Ελλάδος (δηλαδή από τα ταμεία του κράτους) για να πάνε στα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των μεγάλων τραπεζών. Αυτά τα δυο δισ. δολάρια, όπως και τα υπόλοιπα, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα μέρος αυτών που οι Ελληνες εργαζόμενοι πλήρωσαν με την πολύχρονη λιτότητα, αυτών που συγκεντρώνει η κυβέρνηση με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Και είναι εξοργιστικό το ότι σε λίγες μέρες θα ακούσουμε τον πρωθυπουργό να μας καλεί και πάλι να "αναπληρώσουμε" όχι μόνο αυτά που χάνονται στις κρίσεις, αλλά και αυτά που απαιτούν επιπλέον οι δείκτες της "σύγκλισης" για τον "εθνικό στόχο" της ΟΝΕ. Η απάντηση των εργαζομένων απέναντι σ' αυτή την πολιτική δεν μπορεί να είναι παρά η πάλη για την ανατροπή της, καθώς διαπιστώνουν ότι πρόκειται για μια πολιτική που δεν επιδέχεται βελτιώσεων και επιδιορθώσεων.