"Δύσκολοι καιροί, και δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού", διατείνονταν, με κεντρικό σημείωμά της, η "Καθημερινή της Κυριακής", σχετικά με την πολιτικοκοινωνική περίοδο που διανύει η χώρα. Θα συμφωνήσουμε, μιλώντας γενικόλογα σ' αυτή τη διαπίστωση. Ομως, είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με την ευκολία της ανάλυσής της, που μπορεί να ξεκινάει από τη σωστή, μεν, εκτίμηση για τη διάψευση της πρόβλεψης του Ιάπωνα Φουκουγιάμα, σχετικά με το "τέλος της ιστορίας", καταλήγει όμως σε μια "πρωτότυπη" συνταγή, απευθυνόμενη προφανώς στους γιάπηδες του "εκσυγχρονισμού". Λέει, λοιπόν, ότι για να ξεπεράσει, τις δυσκολίες της, η χώρα: "Στο διεθνοπολιτικό πεδίο πρωτίστως πρέπει να εδραιώσει τη θέση της στην Ευρώπη"... και συνεχίζει: "να "χτίσει" συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή, διατηρώντας, βεβαίως, πάντα την επαφή και τη σχέση που έχει με την πρώτη υπερδύναμη"... για τον οικονομικό τομέα: "προέχει όσο ποτέ η ισχυροποίηση της οικονομίας, η ένταξη στη ζώνη του ΕΥΡΩ, που αποτελεί τη μόνη ασπίδα προστασίας, έναντι των αλλεπάλληλων μικρών ή μεγάλων κρίσεων που θα ακολουθήσουν... ".

Οι "οδηγίες" όμως αυτές, προς τους διαχειριστές των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά οι αιτίες, για τα δεσμά της εξάρτησης της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ακριβώς για το σπάσιμο αυτών των δεσμών, οι Ελληνες εργαζόμενοι με το δικό τους μέτωπο αγώνα, πρέπει, μια ώρα αρχύτερα να παλέψουν, χωρίς να εφησυχάσουν ούτε για στιγμή.