- Ο Κώστας Σημίτης είναι παλιός σας φίλος από το πανεπιστήμιο. Τον ξέρετε καλά. Πώς κρίνετε την πολιτική του φίλου σας;

- Ξέρετε, μέσα από ένα βάθος 40 χρόνων μιας σχέσης και στην οποία δεν είχες προσωπική ρήξη, κυριαρχούν περίεργα συναισθήματα. Με τον Κώστα το Σημίτη είχαμε μια φιλία, μια σχέση, μια αλληλοεκτίμηση. Οταν έγινε πρωθυπουργός, χάρηκα και του έστειλα συγχαρητήρια. Τον συναντώ σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις και του έχω πει ότι είμαι στη διάθεσή του, με έναν όρο όμως: όχι καρέκλες, αξιώματα και τα σχετικά.

Αλλά... Εδώ και αρκετό καιρό, με την πολιτική του βρίσκομαι σε τέλεια διάσταση. Πιστεύω ότι έχει εκχωρήσει πολλά στο μεγάλο κεφάλαιο, στις πολυεθνικές, στις Βρυξέλλες και δεν αρθρώνει έστω ένα σύγχρονο αστικό δικό του λόγο. Τα έχει δώσει σχεδόν όλα. Οχι γιατί θα ήθελε να τα δώσει, αλλά γιατί έχει βάλει σαν πρώτο στόχο τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα είναι δικός του. Γι αυτό προσωπικά πιστεύω ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, όπως αντίστοιχα και στα άλλα κόμματα που είναι ενταγμένα στο δικομματικό παιχνίδι. Πρέπει, πολιτικά, να εκφράσει μια έντονη αντίθεση, με κάθε τρόπο και οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές προσφέρουν μια τέτοια ευκαιρία.