Ακούσαμε, πρόσφατα, πολλά υπέρ ή κατά, σχετικά με την απόφαση του υπουργού Πολιτισμού Ε. Βενιζέλου να δοθεί το Ηρώδειο - παρά την άρνηση του ΚΑΣ - στον σχεδιαστή μόδας Κλάιν για πασαρέλα.

Για άλλη μια φορά ο ρόλος των κατασκευαστών της κοινής γνώμης, φαίνεται ισχυρός, ενώ οι απλοί πολίτες μπορούν εύστοχα να απορούν: "Εδώ που φτάσαμε τι άλλο να περιμένουμε;".

Καλό θα ήταν να ακούγονται περισσότερες απόψεις και πιο θαρραλέες. Γιατί η αλήθεια μπορεί να εγκλωβίζεται ανάμεσα σε εντυπώσεις που επιχειρούν να συμπαρασύρουν το κοινό να συναινέσει σε ό,τι κατάφωρα προσβάλλει τον πολιτισμό μας.

Αν δεχτούμε να παραχωρήσουμε τα μνημεία μας σε επιδείξεις μόδας ή άλλες, εμπλέκουμε τον πολιτισμό με το εμπορικό "μάρκετινγκ" και δίνουμε ευκαιρίες προβολής, αθέμιτες, σε ορισμένους να προβληθούν. Με ποια κριτήρια το κράτος θα επιλέγει κάποιους σχεδιαστές από κάποιους άλλους; Δηλαδή το κράτος θα μπορεί να συμβάλλει σε αθέμιτο ανταγωνισμό στο χώρο του μάρκετινγκ της αγοράς, δίνοντας με κάποια αντιπαροχή μνημεία μας ως χώρο προβολής και διαφήμισης;

Περιέργως άκουσα την κ. Κανέλλη σε παράθυρο του ΣΚΑΪ να λέει πως στο Ηρώδειο πήγαιναν οι πρόγονοί μας να δουν θεατρικές παραστάσεις τρώγοντας.. Το γεγονός αυτό φαίνεται, στερεί από τον χώρο την ιερότητα που όλοι του αναγνωρίζουμε και που συνδέεται με παραστάσεις θεατρικές και μουσικές συγκεκριμένης ποιότητας, συνδεόμενες με πρόσωπα σημαντικά της τέχνης.

Ειπώθηκε ακόμη, πως η μόδα είναι τέχνη και ασφαλώς είναι, όμως θα πρέπει να μην την μπερδεύουμε με το μάρκετινγκ και το εμπόριο. Αν δεν μπορούμε να διακρίνουμε πολιτιστικές αξίες από εμπορικές συναλλαγές, γρήγορα θα βρεθούμε μπροστά σ' ένα γενικότερο πνευματικό ευτελισμό.

Μα κι αν η παρουσίαση "διανθιστεί" από μουσικά εφέ ή άλλα που να δικαιολογούν το να ονομαστεί "καλλιτεχνική", παραμένει το ερώτημα: ενδείκνυται ο χώρος για παρουσίαση μόδας, αφού τα ρούχα που θα παρουσιάσουν τα μοντέλα θα είναι ευδιάκριτα μόνο στα κοντινά καθίσματα; - Δεν είναι τυχαίο που επιλέγονται χώροι σε ξενοδοχεία πολύ καλά φωτισμένοι.

Τέλος το Ηρώδειο, δεν έχει δοθεί σε καλλιτέχνες μας, εγνωσμένου πνευματικού και καλλιτεχνικού επιπέδου, και τώρα θα το προσφέρουμε στον κ. Κλάιν να το κάνει πασαρέλα μόδας;

Χρειάζεται όμως να επιχειρηματολογούμε επί μακρόν επί του θέματος, όταν ζούμε σε κλίμα γενικότερης πολιτιστικής υποβάθμισης και όταν στις διαμαρτυρίες μας συναντάμε την κρατική αδιαφορία;

Αν όλα πάλι είναι... βιομηχανία, τότε η πρακτική αντιμετώπιση του πολιτισμού από τον αρμόδιο υπουργό έρχεται σε κατάφωρη αντίφαση στα όσα αναφέρονται στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, βάσει του οποίου πήρε την έγκριση του ελληνικού λαού... Ας μας ξεκαθαρίσουν λοιπόν όσοι άλλως ερμηνεύουν τον πολιτισμό, από ό,τι εμείς πιστεύουμε, πως τον εννοούν.

Τέλος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, απαράδεκτο στην προκειμένη περίπτωση είναι, πως ο υπουργός παρενέβη, σ' ένα θέμα σημαντικό, στην απόφαση του ΚΑΣ την οποία δε σεβάστηκε. Αυτό αποτελεί δημοκρατική παραβίαση κι οι αντιδράσεις που έχουν δημιουργηθεί είναι αυτονόητες και θα συνεχιστούν.

Μ' εκτίμηση

ΕΛΕΝΗ Ι. ΔΑΜΒΟΥΝΕΛΗ

Καλλιθέα, Αθήνα