Φοιτητές της Ιατρικής τότε, κάναμε εξάσκηση ανατομίας στα εργαστήρια της οδού Μασσαλίας, εκεί δηλαδή που είναι σήμερα, αναπαλαιωμένο, το "ροζ κτίριο". Η σκηνή θύμιζε το "Μάθημα Ανατομίας" του Ρέμπραντ, καθώς ανατέμναμε τους ιστούς τεθνεώντων που προέρχονταν από φτωχούς και απόκληρους που, εγκατέλειπαν το βίο. Την εποχή εκείνη, με σημειώματα του Πανεπιστημίου, πηγαίναμε στο νεκροταφείο της Κοκκινιάς και διαλέγαμε οστά και κρανία, για τη μελέτη μας, από ένα υπαίθριο "χωνευτήρι". Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, οι ακούσιοι "δωρητές" σώματος, ιστών και οστών, για τις ανάγκες του Ανατομείου της Ιατρικής Σχολής είχαν ταξική προέλευση, ήταν δηλαδή φτωχοί και άκληροι, χωρίς οικογενειακό περίγυρο και ανάλογο ενδιαφέρον.

Αμέσως μετά, κατά το 1941, υπήρχε αφθονία ακούσιας "προσφοράς" σωμάτων, εκείνων που πέθαιναν κατά τη φρικτή εκείνη περίοδο της μεγάλης πείνας και μεταφέρονταν με χειραμάξια, κατά δεκάδες στο Ανατομείο και στο υπόγειο εργαστήριο Ιατροδικαστικής. Και στην τρίτη αυτή περίπτωση, οι νεκροί είχαν ταξική προέλευση, έμεναν δηλαδή στα αζήτητα.

Η προσφορά αίματος, σωματικών μοσχευμάτων και σώματος αποτελεί εκδήλωση υψηλής κοινωνικής σημασίας και γι' αυτό ακριβώς το λόγο προϋποθέτει την αυτόβουλη απόφαση του δωρητή ή του συγγενικού του περιβάλλοντος. Και αυτήν ακριβώς την ΑΥΤΟΒΟΥΛΗ προσφορά πρέπει να ενισχύσουν με κάθε τρόπο η πολιτεία, η εκκλησία, κοινωνικοί φορείς, οργανώσεις και πρόσωπα. Κάθε άλλη σκέψη μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στο εμπόριο νεκρών και ζωντανών, όπως αλλού έχει γίνει...