Στο "δόκανο" των καταστροφικών κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρίσκονται οι αγρότες, καθώς αυτοί οι κανονισμοί έχουν θέσει "υπό διωγμόν" όλα τα ελληνικά προϊόντα.

Οι περιορισμοί στις καλλιέργειες και οι ποσοστώσεις στην παραγωγή που επιβάλλουν, προκαλούν εκρηκτικό πρόβλημα στην ελληνική αγροτική οικονομία. Οι αγρότες τιμωρούνται με τεράστια πρόστιμα συνυπευθυνότητας, απλώς και μόνο γιατί παράγουν, με αποτέλεσμα να πέφτουν συνεχώς οι τιμές των προϊόντων και να μειώνεται το εισόδημά τους.

Αυτοί οι κανονισμοί της ΕΕ ευθύνονται που φέτος οι βαμβακοπαραγωγοί θα πουλήσουν το βαμβάκι 10 έως 40 δραχμές φθηνότερα από πέρσι, που οι παραγωγοί καπνού, σιτηρών, καλαμποκιού, τεύτλων θα πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές, που οι παραγωγοί λαδιού και οπωροκηπευτικών θα διαθέσουν - αν διαθέσουν - τα προϊόντα τους για να εισπράξουν, κυριολεκτικά, πενταροδεκάρες.

Κι ενώ, η μέχρι τώρα εφαρμογή αυτών των καταστροφικών κανονισμών της ΕΕ "γονατίζουν" την ελληνική αγροτική οικονομία και "ξεκληρίζουν" χιλιάδες μικρομεσαίους αγρότες, έρχονται και τα χειρότερα.

Η νέα αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) της ΕΕ, που συζητήθηκε, στις αρχές της βδομάδας, στο Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας στο Λουξεμβούργο, προβλέπει νέα απώλεια, ύψους ενός τρισεκατομμυρίου δραχμών για την αγροτική οικονομία της Ελλάδας. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτή η αναθεώρηση της ΚΑΠ αποτελεί μία μόνο πτυχή του τεράστιου πακέτου της περιβόητης "Ατζέντας 2000", η οποία απειλεί με αφανισμό τη μικρομεσαία αγροτιά της χώρας μας. Με την αναθεώρηση της ΚΑΠ προωθείται σταδιακά η λεγόμενη επανεθνικοποίησή της - κακώς και παραπλανητικώς ονομάζεται "επανεθνικοποίηση" - η οποία ουδόλως αφορά στη δυνατότητα της χώρας μας να καθορίζει "εθνική" αγροτική πολιτική, αλλά, αντιθέτως, υποχρεώνει την Ελλάδα να πληρώνει κι άλλα, ως συγχρηματοδότηση στην Κοινότητα, για να αναδιατιμηθεί ο κοινοτικός προϋπολογισμός υπέρ της Γερμανίας κι άλλων ισχυρών κρατών της ΕΕ.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι το μέγα αγροτικό πρόβλημα της χώρας μας είναι πολιτικό και οφείλεται, αποκλειστικά, στην αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που συγκαθορίζει και εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση. Εξ αυτού συμπεραίνεται ότι, αν θα συνεχίσει ή όχι να παράγει αγροτικά προϊόντα η Ελλάδα, αν θα υπάρχει ή όχι μικρομεσαία αγροτιά στη χώρα μας, εξαρτάται από τους ίδιους τους Ελληνες αγρότες και όχι από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - ή και της ΝΔ, αν προκύψει - η οποία είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις καταστροφικές επιλογές και αποφάσεις της ΕΕ.

Και έχει γίνει πλέον συνείδηση σε όλο τον αγροτικό κόσμο - ανεξαρτήτως πολιτικών και κομματικών τοποθετήσεων - πως μόνο ο σκληρός και μακροχρόνιος αγώνας, για την ανατροπή των αντιαγροτικών κανονισμών και γενικότερα της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ, μπορεί να σώσει την ελληνική αγροτική οικονομία.

Η συνειδητοποίηση ότι η "ρίζα του κακού" βρίσκεται στις Βρυξέλλες και για να "ξεριζωθεί" χρειάζονται αγώνες της αγροτιάς, σε συμπαράταξη με τ' άλλα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από τη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης στην πορεία προς την ΟΝΕ, οδηγεί στην απόφαση να συνεχιστούν και να ενταθούν φέτος οι αγροτικές κινητοποιήσεις, που, τα τελευταία χρόνια, συγκλόνισαν ολόκληρη την Ελλάδα κι έφεραν στο προσκήνιο το μέγα αγροτικό πρόβλημα της χώρας μας.

Οι αγωνιζόμενοι αγρότες είχαν επιπλέον αντιληφθεί ότι ο αγώνας για κάποια "φράγκα" παραπάνω στην τιμή των αγροτικών προϊόντων δε λύνει αυτό το μέγα αγροτικό πρόβλημα και γι' αυτό στο στόχαστρο της πάλης τους βρίσκεται η "φωλιά του θηρίου" στις Βρυξέλλες. Ταυτόχρονα, γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι ο ενωτικός αγώνας στον κοινωνικό στίβο θα πρέπει να μεταφέρεται και σε πολιτικό επίπεδο, για να είναι πιο αποτελεσματικός.

Κι απ' αυτή την άποψη το μήνυμα καταδίκης που έστειλε ο αγροτικός κόσμος προς την κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν την "ευρωπαϊκή" πολιτική της, δίνει το "σήμα" στο αγροτικό κίνημα να προχωρήσει σε πιο μαζικούς, πιο δυναμικούς, αλλά και πιο πολιτικοποιημένους αγώνες.