Βλέπουμε, όμως, ότι ο ελληνικός λαός, όχι μόνο δεν αποδέχεται αυτή την πολιτική, αλλά αμφισβητεί και την ένταξη στην ΟΝΕ, ως "εθνικό στόχο". Αυτό δείχνουν οι λαϊκές αντιδράσεις, που παίρνουν τη μορφή αγώνων και συγκλονίζουν, αυτό το διάστημα, όλη την Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι απεργούν εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων και κατά της εισοδηματικής πολιτικής του τελευταίου, προ ΟΝΕ, κρατικού προϋπολογισμού. Οι συνταξιούχοι διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στη συρρίκνωση των ασφαλιστικών και συνταξιουχικών δικαιωμάτων. Οι αγρότες βγαίνουν με τα τρακτέρ στους δρόμους, για να συγκρουστούν με την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ. Οι επαγγελματοβιοτέχνες και οι μικρέμποροι αγωνίζονται να επιβιώσουν μέσα στη θύελλα του "ευρωπαϊκού ανέμου", που πνέει στη χώρα μας. Οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς παλεύουν στα σχολεία και τους δρόμους εναντίον της "ευρωπαϊκής αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης".

Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να παρουσιάζεται ως "εθνικός στόχος" η ένταξη στην ΟΝΕ, όταν δε συγκινεί τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού;

Απλώς, πρόκειται για "ταξικό στόχο", που η επίτευξή του θα ωφελήσει μόνο την οικονομική ολιγαρχία της Ελλάδας. Κι αν η κυβέρνηση επιμένει να ισχυρίζεται ότι οι λαϊκές αντιδράσεις οφείλονται στο ότι ο λαός δεν έχει ενημερωθεί για τα "οφέλη" της ΟΝΕ ή ότι υποκινούνται οι αγώνες για κομματικές επιδιώξεις, "ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα": Ας κάνει δημοψήφισμα για να καταγραφεί η λαϊκή θέση και αντίθεση...