Αρκετοί εξέφρασαν απορία - σχολιαστές και διάφοροι άλλοι - για το γεγονός, πως μόνο 42.000 πολίτες - από ένα σύνολο 4 εκατομμυρίων περίπου ελληνικών νοικοκυριών - δήλωσαν στην εφορία, για το 1998, περισσότερα από 10 εκατ. δραχμές και, ακόμη περισσότερο, μόνο 4.200 δήλωσαν από 14 έως 15 εκατομμύρια δραχμές. Αυτοί είναι και οι πλουσιότεροι - σύμφωνα με τα στοιχεία της εφορίας - Ελληνες. Την ίδια στιγμή, βέβαια, 2.200.000 και πλέον πολίτες δήλωσαν εισόδημα από 2 έως 5 εκατομμύρια (στη συντριπτική τους πλειοψηφία μισθωτοί, μεροκαματιάρηδες, συνταξιούχοι και ΕΒΕ), σηκώνοντας τα μεγάλα βάρη των φορολογικών εσόδων.

Και δε λέμε, η απορία είναι κάτι περισσότερο από εύλογη. Ολοι ξέρουμε, ότι υπάρχουν περισσότεροι και πολύ πολύ πλουσιότεροι. Αν, μάλιστα, υπήρχε η δυνατότητα να ερευνήσει κάποιος τον κατάλογο των 4.200 ή και αυτόν, των 42.000, θα ανακάλυπτε έκπληκτος, ότι δεν υπάρχουν μέσα σ' αυτόν τα ονόματα, που πρώτα και κύρια πίστευε ότι θα βρει.

Η εξήγηση, βέβαια, του φαινομένου είναι πολύ απλή. Και βρίσκεται στο φορολογικό σύστημα, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ολιγαρχίας του πλούτου και των αετονύχηδων της λεγόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, συμπληρωμένο με όλα τα απαραίτητα εφόδια, για την εφαρμογή της πολιτικής σκληρής, μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των πολλών.