Και δε χρειάζονται ιδιαίτερες έρευνες, για να στοιχειοθετηθεί το προηγούμενο συμπέρασμα. Αν κάποιος ζητήσει από τις αρμόδιες υπηρεσίες των υπουργείων ή της ΕΕ, πώς διανέμεται το εθνικό εισόδημα στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες, θα του δώσουν την εξής περίπου εικόνα: Ενα μικρό, σχετικά, ποσοστό του πληθυσμού (δεν έχει και τόσο σημασία εάν είναι το 10 ή το 15 ή το 20%) απολαμβάνουν το μεγάλο μέρος του παραγόμενου - με τον ένα ή άλλο τρόπο - πλούτου, που ανέρχεται σε ποσοστά της τάξης του 50%και πλέον. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει, με τη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, τους εργατοϋπαλλήλους, τους μικρο-μεσαίους επαγγελματοβιοτέχνες και αγρότες, τους μεροκαματιάρηδες και τους συνταξιούχους. Ολους αυτούς, δηλαδή, που είτε έδωσαν μια ζωή ολόκληρη, για την προκοπή του τόπου, ή παράγουν σήμερα αυτό, που συνήθως ονομάζουμε, εθνικό εισόδημα.

Και η κατάσταση αυτή δε διορθώνεται με μέτρα και λογικές "και η πίτα στο ταψί και ο σκύλος χορτάτος". Μια πολιτική στοιχειώδους, απλά και μόνο, κοινωνικής δικαιοσύνης και ικανοποίησης των ελάχιστων, δίκαιων αιτημάτων του λαού, προϋποθέτει την εφαρμογή σειράς αντιμονοπωλιακών μέτρων και, αναπόφευκτα, τη σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο και τους κάθε λογής, ντόπιους και ξένους, προστάτες και υπηρέτες του.