Tο σκηνικό επαναλαμβάνεται, όπως τον Ιούλη του 1992, που όλα τα κόμματα της Βουλής, με εξαίρεση το ΚΚΕ, επικύρωναν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, σπρώχνοντας την εργατική τάξη και το λαό της χώρας στις συμπληγάδες των αδηφάγων διαθέσεων των ισχυρών μονοπωλίων. Τώρα, ερήμην του ελληνικού λαού, ξεκινά την Τρίτη στην Ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση για την επικύρωση της Συνθήκης του Αμστερνταμ. Το ΚΚΕ, όπως και τότε έτσι και τώρα, πρόβαλε, αγωνίστηκε και επέμεινε έως το τέλος να αποφανθεί ο ίδιος ο λαός για τη Συνθήκη με δημοψήφισμα. Το αίτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο συσπείρωσε ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις (πάνω από 100 χιλιάδες υπογραφές κατέθεσε στον πρόεδρο της Βουλής, η Επιτροπή για το Δημοψήφισμα), όχι μόνο απορρίφθηκε, αλλά χαρακτηρίστηκε από κυβερνητικό στέλεχος και ως "οχλοκρατία".

Να, λοιπόν, που για ένα θεμελιακό ζήτημα που αφορά τις τύχες και την προοπτική των απλών ανθρώπων του μόχθου, την ίδια τους τη ζωή, που πάει από το κακό στο χειρότερο ελέω της πολιτικής για την προσαρμογή της Ελλάδας στην ΕΕ των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών, που ενισχύει τον πλούτο των λίγων και αυξάνει τη φτώχεια των πολλών, απαγορεύουν σ' αυτούς τους πολλούς να αποφασίσουν. Κάτι χειρότερο. Αφήνουν το λαό στο σκοτάδι σε σχέση με το τι εξυφαίνουν εις βάρος του με τις Συνθήκες και την πολιτική που εφαρμόζουν, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις τους. Ετσι για τους πολιτικούς εκπροσώπους της ελληνικής ολιγαρχίας ο διαβόητος "εθνικός στόχος", όπως ονομάζουν την πλήρη ενσωμάτωση στην ΕΕ, γίνεται αντικείμενο και υπόθεση απόφασης εντός των στενών ορίων του αστικού Κοινοβουλίου, μακριά και έξω από το λαό, τη συμμετοχή του οποίου γενικώς απεχθάνονται. Είναι και αυτό ένα ακόμη δείγμα του περιεχομένου και της ταξικής ουσίας της αστικής δημοκρατίας, τα ιερά και τα όσια της οποίας απαιτούν το λαό φιμωμένο, παθητικό θεατή των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων και υποταγμένο στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, στην καθολική επίθεση που γίνεται στα δικαιώματά του.

Η τακτική της μη ενημέρωσης για το περιεχόμενο της Συνθήκης, και η σπουδή της επικύρωσης από τη Βουλή, είναι σκόπιμη. Οι τραγικές συνέπειες στα εργασιακά, ασφαλιστικά, άλλα κοινωνικά δικαιώματα του λαού, στις ατομικές του ελευθερίες, αλλά και στην απεμπόληση βασικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αποκαλύπτουν και την αντιδραστικότητα της Συνθήκης. Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος θα δημιουργούσε προϋποθέσεις να εκφραστεί ακόμη πιο αποφασιστικά, πιο ώριμα όχι μόνο η δυσαρέσκεια, αλλά και η αμφισβήτηση κατά της Συνθήκης και της ΕΕ. Αυτός είναι ο φόβος τους, η μαζική έκφραση της λαϊκής αντίθεσης τόσο στη Συνθήκη, όσο και στην ίδια την ΕΕ.

Για το λαό η συσπείρωσή του γύρω από την πολιτική που, για την υπεράσπιση των συμφερόντων του, εναντιώνεται έως τη ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, άρα και την ΕΕ, το δικό του μέτωπο πάλης είναι μονόδρομος. Εχει όμως τη δυνατότητα να εκφράσει τη θέλησή του και στις εκλογές του Ιούνη, καταδικάζοντας την κυβέρνηση και τα κόμματα που λένε "ναι" στην αντιδραστική Συνθήκη ή αυτά που παραπλανούν με το λευκό ή το "παρών". Και ο τρόπος είναι ένας: ο συνεχής ταξικός, παλλαϊκός αγώνας και η υπερψήφιση του συνδυασμού που θα στηρίζει το ΚΚΕ.