Εφυγες αναπάντεχα, Νίκο. Κι αυτό το "γιατί δεν προλάβαμε ρε γαμώτο", να μου τριβελίζει το μυαλό, να με γεμίζει ενοχές. Μας πίκρανες όλους πολύ. Δε μας είχες "πονηρέψει" καθόλου. Ελεγες πάντα "όλα νορμάλ". Δε μου ανοιγόσουνα για τα προσωπικά σου, ακόμα και όταν επέμενα. Οι συζητήσεις μας, για την πολιτική, τους εργάτες, τους αγρότες, τους μαθητές, για τον Λένιν, το Κόμμα, την εφημερίδα. Γελούσες και μας "ξεγελούσες" με το "νορμάλ" της πηγαίας αισιοδοξίας σου. Φταίμε, όμως, γιατί δεν αφουγκραστήκαμε τους κουρασμένους χτύπους της καρδιάς σου.

Θυμάμαι, Νίκο, την πρώτη γνωριμία μας στην εφημερίδα, το Μάρτη του 1981. Είχες έρθει από την DDR - έτσι την έλεγες πάντα και ποτέ Ανατολική Γερμανία - και 23χρονος τότε εγώ, είχα πολλά να σε ρωτήσω και να μάθω για τη ζωή στο σοσιαλισμό. Μιλούσαμε και για τους "Λαμπράκηδες" και τη μεγάλη αγάπη σου, τη σκηνοθεσία κινηματογράφου. Ηρθες στο Τμήμα των Συντακτών Υλης της εφημερίδας. Εγώ, εσύ, ο Τάκης, ο Βασίλης, ο Μανώλης, ο Μήτσος, ο Λευτέρης, η Ελένη. Παλιότερος στο τμήμα εγώ, να σου δείξω πώς επεξεργαζόμαστε τα κείμενα, πώς χειριζόμαστε το τσιγκόμετρο, πώς σχεδιάζουμε το "κασέ", πώς "κλείνουμε" τις σελίδες στο "μάρμαρο" πρώτα και μετά στη φωτοσύνθεση και στο "ατελιέ". Πολύ παλιότερος και εμπειρότερος εσύ στην πολιτική δημοσιογραφία και στην ταξική δράση, να μου μάθεις τι σημαίνει κομμουνιστής δημοσιογράφος και αγωνιστής.

Εφυγες νωρίς, Νίκο. Πρόλαβες να δώσεις πολλά, αλλά είχες πολύ περισσότερα να προσφέρεις. Πικράθηκες, όταν η DDR εξαφανίστηκε, αλλά ποτέ δεν απελπίστηκες. Θύμωσες, βλέποντας συντρόφους να ξεστρατίζουν, αλλά δεν τους θεώρησες τελειωτικά χαμένους και παρέμειναν φίλοι σου. Πέρασες βάσανα πολλά, βρέθηκαν αναποδιές και δυσκολίες στην οικογενειακή και προσωπική ζωή σου, αλλά δεν "το 'βαλες κάτω". Και ήρθε το αναπάντεχο. Αλλά τι είναι, τάχα, ο θάνατος; Ενα ταξίδι στον "Αχέροντα", μια απόδραση προς το άγνωστο και μια επάνοδο του "δραπέτη" στη θύμηση και στη μνήμη των δικών του ανθρώπων, που μένουν πίσω, είναι.