Πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την ίδρυση της ΕΚΤ σαν νίκη των δυνάμεων της οικονομίας επί της πολιτικής. Βεβαίως, προσπαθούν ακριβώς να συγκαλύψουν τη σχέση οικονομίας - πολιτικής, όπως και τη σχέση των τραπεζών με τις κυβερνήσεις. Τυπικά, η Συνθήκη του Μάαστριχτ αναφέρει ότι η ΕΚΤ δε θα ελέγχεται από κανένα θεσμικό όργανο, δε θα λογοδοτεί σε κανένα όργανο. Ομως, η ΕΚΤ δεν είναι ουδέτερος αυτόνομος οργανισμός, έξω και πέρα από την πολιτική και τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα. Ελέγχεται από τις ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ και τις πολυεθνικές.

Πάντως, από τις πρώτες μέρες του ΕΥΡΩ στις διεθνείς χρηματαγορές αποδείχτηκε πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστούν με ενιαίους όρους και κανόνες τα προβλήματα που ανακύπτουν στις οικονομίες των κρατών - μελών. Ετσι, μετά τις πρώτες μέρες της ευφορίας, όταν εκδηλώθηκε η αντεπίθεση του δολαρίου και του γιεν, προέκυψε το πρόβλημα της αναπροσαρμογής των επιτοκίων από την πλευρά της ΕΚΤ. Ομως, μια μείωση των επιτοκίων θα είχε διαφορετικές και, μάλιστα, αντίθετες επιπτώσεις στα κράτη - μέλη. Παραδείγματος χάριν, μια αλλαγή των επιτοκίων μπορεί να έχει θετικές επιπτώσεις σε μια ανεπτυγμένη οικονομία, αλλά σε μια άλλη χώρα να έχει καταστροφικές συνέπειες. Εξαιτίας του γεγονότος ότι δε συνεχίστηκαν οι πιέσεις στο ΕΥΡΩ, η ΕΚΤ δεν υποχρεώθηκε να αλλάξει τα επιτόκια. Ομως, αυτό το επεισόδιο μπορεί να επαναληφθεί ανά πάσα στιγμή και κυρίως σε μια μελλοντική οικονομική κρίση παγκοσμίων διαστάσεων σαν τις πρόσφατες. Βέβαια, η διοίκηση της ΕΚΤ δε θα δίσταζε να πάρει μια απόφαση, η οποία σίγουρα θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των ισχυρών χωρών της ΕΕ, αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι οι εξελίξεις θα αναδείξουν τους έντονους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, αφού οι αποφάσεις για την οικονομική πολιτική, προκειμένου να αντιμετωπιστούν προβλήματα από τον ανταγωνισμό και την κρίση, αντικειμενικά μεταφέρουν τις συνέπειες στις πλάτες των λαών, άρα, δημιουργούν και προϋποθέσεις για πολιτική κρίση στις χώρες που θίγονται.