Ενα μεγάλο μέρος των επιδοτήσεων, της χρηματοδότησης από τα κοινοτικά κονδύλια και πακέτα, διατίθεται προκειμένου να αντιμετωπιστούν διάφορα προβλήματα της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων, που είναι σύμφυτα με τον καπιταλισμό και οξύνονται με την πολιτική προσαρμογής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως π.χ. η ανεργία, η καταστροφή αγροτικών καλλιεργειών, κλπ. Υποτίθεται ότι η ΕΕ για τον παράγοντα άνθρωπο, κονδύλια, ώστε να τον ανακουφίσει από τις συνέπειες των προβλημάτων που δημιουργεί η ίδια η πολιτική της. Είναι γνωστά τα κονδύλια που δαπανώνται για την υλοποίηση προγραμμάτων επανακατάρτισης, επανεκπαίδευσης, επανειδίκευσης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας, γιατί τάχα αλλάζει η διάρθρωση της παραγωγής, εισέρχονται νέες τεχνολογίες, δημιουργούνται νέοι κλάδοι, κλπ.

Είναι μια απάτη. Την ανεργία δεν τη δημιουργούν οι τεχνολογίες, αλλά η μείωση των θέσεων εργασίας, λόγω αύξησης της παραγωγικότητας, της εντατικότητας, λόγω έντασης της εκμετάλλευσης. Μέσω δε αυτής της διαδικασίας αντικειμενικά τα κονδύλια δίνονται για εξαγορά συνειδήσεων, οδηγούν στη διαφθορά. Για παράδειγμα, χρόνια πριν οι επιδοτήσεις στην αγροτική οικονομία, δίνονταν για να θάβονται τα αγροτικά προϊόντα στις χωματερές. Μέσω αυτής της διαδικασίας είχαν διαφθείρει τη συνείδηση του αγρότη, γιατί έμαθε αντί να καλλιεργεί και να παράγει καλά προϊόντα, να μην ενδιαφέρεται για την παραγωγή του ή για τις εξαγωγές, αλλά πώς θα μεταφέρει στη χωματερή περισσότερο φορτίο, για να κερδίσει περισσότερα χρήματα. Τώρα έχει συρρικνωθεί η χρηματοδότηση για χωματερές και η παραγωγή σαπίζει στο χωράφι, ή αγοράζεται σε εξευτελιστικές τιμές από τους εμπόρους. Επίσης σχετικά με τα προγράμματα επιμόρφωσης, επανειδίκευσης, τα διάφορα επιδοτούμενα σεμινάρια, τις διάφορες μελέτες (π. χ. για την αντιμετώπιση της ανεργίας, ή για την υγιεινή και ασφάλεια), στην ουσία δίνονται χρήματα για την εκπόνηση προγραμμάτων, που τα περισσότερα απ' αυτά δεν εφαρμόζονται, γιατί το πρόβλημα π.χ. της ανεργίας ή της υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλιάς, απαιτούν εφαρμογή μέτρων που το κεφάλαιο δεν τα εφαρμόζει. Επίσης, οι διάφορες μελέτες δεν προσφέρουν τίποτα στην εργατική τάξη, αφού γίνονται στα πλαίσια των κατευθύνσεων της "Λευκής Βίβλου", γενικά της ΕΕ. Ετσι καρπώνονται τα κονδύλια όσοι επεξεργάζονται τα προγράμματα και όσοι εργαζόμενοι ή άνεργοι συμμετέχουν σ' αυτά, συνηθίζοντας σ' αυτή τη μορφή αντιμετώπισης των προβλημάτων και αποκτούν συνείδηση ενσωμάτωσης στο σύστημα. Επίσης, στα υποτιθέμενα εκπαιδευτήρια, τρανό παράδειγμα τα ΚΕΚ, όπου ούτε επιμόρφωση γίνεται, ούτε ειδίκευση, πολύ περισσότερο δε συμβάλουν στο να βρουν δουλιά οι απόφοιτοι. Συμβάλλουν όμως στον εύκολο πλουτισμό ορισμένων που τα καρπώνονται. Και αν αναλογιστούμε ότι παρόμοια προγράμματα υλοποιούνται από φορείς των ΟΤΑ, από διάφορα ινστιτούτα στο πλάι των συνδικάτων, με την ευθύνη εκλεγμένων συνδικαλιστών, γίνεται εύκολα αντιληπτό πώς διαφθείρονται και εξαγοράζονται συνειδήσεις.

Ενα επίσης σημαντικό ζήτημα είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των κονδυλίων δίνεται είτε άμεσα είτε έμμεσα σε φορείς και θεσμούς που προωθούν τον κοινωνικό εταιρισμό. Για παράδειγμα το ΕΛΙΝΥΑΕ, ινστιτούτο υγιεινής και ασφάλειας, υποτίθεται ότι μελετά την αντιμετώπιση από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης το πρόβλημα, αλλά είναι φορέας που συμμετέχουν εκπρόσωποι των συνδικάτων αλλά και των εργοδοτικών οργανώσεων. Η συμμετοχή στις διοικήσεις, τόσο σ' αυτό όσο και σε άλλα ινστιτούτα, π.χ. ΙΝΕ, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εθελοντική προσφορά αλλά αμειβόμενη. Η λογική που επικρατεί είναι ότι η κοινωνική προσφορά πρέπει να αμείβεται. Ετσι καλλιεργείται η συνείδηση της ανταποδοτικότητας στην "εθελοντική" προσφορά για δράση υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης! Βεβαίως, τα χρήματα είναι της ΕΕ, και των επιχειρηματιών. Παρουσιάζεται δηλαδή το φαινόμενο οι επιχειρηματίες να πληρώνουν τους εκπροσώπους των εργατών για τη λύση προβλημάτων των εργατών! Αν είναι δυνατόν! Αν αυτό δεν είναι μια μορφή εξαγοράς τι είναι; Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι γίνεται μια πολύ συγκεκριμένη "δελεαστική" παρέμβαση για άμβλυνση της ταξικής συνείδησης, με σκοπό το χτύπημα της ταξικής πάλης μέσω των ταξικών συμβιβασμών, της ταξικής συνεργασίας και βεβαίως αυτό έχει την αντανάκλασή του και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το ίδιο ισχύει και για επιτροπές όπως η ΟΚΕ, κλπ.