"Οταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός των ευκαιρολόγων και οι αντιιμπεριαλιστές του Κολωνακίου επιστρέψουν στα μπιστρό τους, ο ελληνικός λαός θα ξαναδεί ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο πολιτικό από την προσπάθεια οικονομικού, οργανωτικού, διοικητικού εκσυγχρονισμού της χώρας".

Ο επί θεμάτων προπαγάνδας σύμβουλος Πανταγιάς είναι πεντακάθαρος: Πρώτον, επιχειρεί να ταυτίσει τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού, που διατρανώνει την αντίθεσή του με την κυβερνητική πολιτική και δυναμώνει τη φωνή καταγγελίας του σε βάρος των κυβερνώντων, με τις παρέες που εκείνος έκανε πριν μερικά χρόνια, όταν, αυτοπαρουσιαζόμενος ως "αριστεριστής", ανέτρεπε το σύστημα από διάφορες καφετερίες. Δεύτερον, προτείνει τη χρήση ζυγαριάς ακριβείας για να βάλουμε από τη μια μεριά τα οράματα των λαών για δική τους πατρίδα, την πραγματική ελευθερία και την αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται κόντρα στη "νέα τάξη πραγμάτων" και από την άλλη τον "εκσυγχρονισμό" του, για να μας πείσει πως η πλάστιγγα πρέπει να γείρει προς τη δεύτερη μεριά.

Το νόημα της ιδέας είναι απλό. Οσοι λένε όχι στην κατάδοση του Οτσαλάν τώρα, ή σε κάποια άλλη επόμενη αντιλαϊκή επιλογή της κυβέρνησης, είναι οι τυχοδιώκτες, που αμέσως μετά θα τρυπώσουν στο καταφύγιο της ευδαιμονίας τους. Οι υπόλοιποι μπορούν και ξεχωρίσουν πως στόχος, σκοπός και λόγος ύπαρξης είναι η εξασφάλιση όσο γίνεται περισσότερων ανταλλαγμάτων για την επιλογή σου να σκύβεις το κεφάλι και να χορεύεις στο ρυθμό των τρανών.

Αυτή είναι η λογική τους. Αυτό αποτελεί το "είναι" τους. Μια στάση ζωής, που κοινό παρονομαστή έχει τον πλήρη εξανδραποδισμό, με αντίτιμο κάποια ψιχία, που θα δίνουν, όπως και όποτε θέλουν, οι τρανοί του κόσμου στους υποτακτικούς τους. Ψίχουλα, που κάποτε - κάποτε για να εξασφαλίσεις πρέπει να κάνεις περισσότερους τεμενάδες και ψηλότερες τούμπες στον αέρα, όπως τα πιθηκάκια που ανταποκρίνονται στο ντέφι, για να κερδίσουν το φιστίκι τους...