Μια από τις πλέον ιστορικά παρεξηγημένες, αλλά και έντονα διεκδικούμενες έννοιες είναι αυτή της "Πρόνοιας". Αν και συνιστά μια από τις κυριότερες έννοιες στην ανθρώπινη ζωή και ανάπτυξη, την έννοια της προνοητικότητας, ωστόσο παραμένει στα ζητούμενα της ανθρώπινης πορείας. Η ανάγκη της Κοινωνικής Πρόνοιας προέρχεται κυρίως από χρόνια ανέργους, από εργαζόμενους που τους έριξε στο περιθώριο η τεχνολογική ανάπτυξη, από αναπήρους, ηλικιωμένους, άτομα ειδικών αναγκών και πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες. Θα περίμενε κανείς ότι η ανάπτυξη της Πρόνοιας θα ήταν ευθέως ανάλογη με το ύψος της ανεργίας και της κάθε λογής αναξιοπάθειας. Ομως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Σε σχετικά πάντα μεγέθη διαθεσίμων και αναγκών και όχι σε απόλυτους αριθμούς που συσκοτίζουν (πέρσι 10 φέτος 11, άρα πάμε καλά), η παροχή Πρόνοιας είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον όγκο και τις ανάγκες. Οσο αυτά ανεβαίνουν, η Πρόνοια κατεβαίνει με τη σχετική έννοια που προαναφέρθηκε. Το πρόβλημα αυτό είναι ένα κατ' εξοχήν κοινωνικό πρόβλημα πολιτικής βούλησης. Σχετίζεται ευθέως με την οικονομική και κατ' επέκταση πολιτική δομή της κοινωνίας.

Οταν η οικονομική δομή στηρίζεται στη λειτουργία του κεφαλαίου, τότε το ύψος της Πρόνοιας εξαρτάται από τις εσώτερες ανάγκες αυτής της λειτουργίας. Σε περίοδο, π.χ., οικονομικής ευμάρειας στη δραστηριότητα του κεφαλαίου αναζητούνται περισσότεροι εργαζόμενοι για να καλύψουν τις παραγωγικές και λειτουργικές ανάγκες. Ο όγκος της ανεργίας μειώνεται, καθώς κι ένα σημαντικό μέρος των περιθωριοποιημένων εργατών, λόγω τεχνολογίας. Ολοι τότε βρίσκουν κάπου να τρυπώσουν. Η περίθαλψη των πάσης φύσεως αναξιοπαθούντων γίνεται ευκολότερη και αναγκαία, για να εξασφαλιστεί η "κοινωνική ειρήνη" των εργοδοτών προς αποφυγή αντιδράσεων των εργαζομένων. Αντίθετα, σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης του κεφαλαίου, παραγκωνίζεται ένας όγκος εργαζομένων στην ανεργία. Οι ανάγκες τους αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο. Το ίδιο αυξάνουν κι οι λειτουργικές ανάγκες του κεφαλαίου, που οδηγείται σε έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό σε μια όλο και φτωχότερη αγορά. Είναι επόμενο τότε να διατίθενται όλο και λιγότερα στην Πρόνοια, η οποία συνεχώς αυξάνει τις ανάγκες της. Εάν σε αυτό προστεθεί το γεγονός ότι και σε περιόδους οικονομικής ευμάρειας το κεφάλαιο αντικαθιστά ένα μέρος των εργαζομένων από νεότερα μηχανήματα, τότε γίνεται αντιληπτό ότι ο χρόνος συνεχούς συρρίκνωσης των διαθεσίμων στην Πρόνοια επιμηκύνεται, ακουμπώντας τα όρια του απόλυτου. Βλέπει, δηλαδή, κανείς ότι το πρόβλημα της Πρόνοιας είναι κοινωνικό πρόβλημα. Ταυτόχρονα όμως, είναι και ζήτημα πολιτικής βούλησης, δηλαδή πολιτικό πρόβλημα. Αυτό σημαίνει ότι επηρεάζεται από τις πολιτικές ενέργειες συγκεκριμένων πολιτικών ηγεσιών και κυβερνήσεων.

Το ζήτημα αυτό είναι το κατ' εξοχήν σημείο συνάντησης του κινήματος ειρήνης με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Η κοινωνική Πρόνοια δεν είναι αγαθό ούτε παροχή. Είναι ένα κοινωνικό δικαίωμα. Είναι μια βασική πλευρά στον αγώνα για δημοκρατικές ελευθερίες και κοινωνικά δικαιώματα. Είναι το ελάχιστο δικαίωμα αυτοσυντήρησης της κοινωνίας και η δυνατότητα του ανθρώπου να θάβει με αξιοπρέπεια τους νεκρούς του.