Μπόλικη η φιλολογία των ημερών, για τα αποτελέσματα του 5ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, τις ψήφους και τα ποσοστά, τη "νίκη του Κ. Σημίτη" ή την "πρωτιά του Α. Τσοχατζόπουλου" και πάει λέγοντας. Και όλοι προσπαθούν να ανιχνεύσουν το μέλλον, τις επόμενες εξελίξεις και την πορεία του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα μετά τις επικείμενες ευρωεκλογές και τις από όλους αναμενόμενες ισχνές επιδόσεις του κυβερνώντος κόμματος.

Και δε λέμε, όλ' αυτά είναι αναμενόμενα. Μας κάνει εντύπωση, πάντως, πως από τη συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των αναλυτών και των φιλολογούντων ξεφεύγει ένα βασικό και κύριο. Μιλάμε για το εξόφθαλμο γεγονός πως τόσο η μερίδα των "εκσυγχρονιστών" όσο και αυτή της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" στο κυβερνών κόμμα δεν παρουσίασαν την παραμικρή, ουσιαστική πολιτική διαφορά. Η μοναδική τους διαφωνία βρίσκεται στις διάφορες εκδοχές και τακτικές εφαρμογής της ίδιας πολιτικής. Και, μάλιστα, επειδή θεωρούν - τόσο οι μεν όσο και οι δε - πως η δική τους εκδοχή και τακτική θα εξυπηρετήσει καλύτερα το στόχο για "μεγάλο, πλειοψηφικό ΠΑΣΟΚ". Θα εξυπηρετήσει, δηλαδή, καλύτερα το στόχο της παραμονής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τους κυρίους αυτούς στις υπουργικές και άλλες καρέκλες της εξουσίας.