Πραγματικά είναι συγκλονιστικά τα όσα συμβαίνουν από τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης στην Τουρκία, με το μεγάλο καταστροφικό σεισμό, που χτύπησε όλη τη δυτική πλευρά της γειτονικής χώρας. Οι εικόνες των εγκλωβισμένων ανθρώπων μέσα στα χαλάσματα των ισοπεδωμένων σπιτιών, ο ανθρώπινος πόνος και η οδύνη ενός ολόκληρου λαού δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανέναν. Πολύ δε περισσότερο, που πρόκειται για ένα βασανισμένο λαό, ο οποίος στενάζει επί δεκαετίες κάτω από το βάρος στρατοκρατικών φασιστικών κυβερνήσεων, με χιλιάδες βασανισμένους προοδευτικούς ανθρώπους και με τις φυλακές γεμάτες πολιτικούς κρατούμενους.

Ετσι, λοιπόν, είναι κατανοητό ότι τις συνέπειες από αυτή την καταστροφή, που δεν είναι καθόλου άσχετες από την ασυδοσία στη δόμηση των κατοικιών - κάτι που, άλλωστε, το έχουμε δει και στη χώρα μας - θα τις πληρώσει πρώτα και κύρια ο φτωχός τουρκικός λαός, οι μεροκαματιάρηδες, η εργατική τάξη της γειτονικής μας χώρας. Δυστυχώς, το ρητό "όπου φτωχός και η μοίρα του", επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, με τον πιο τραγικό τρόπο.

Γι' αυτό κι έχει ιδιαίτερη σημασία η συμβολική στάση ταξικής αλληλεγγύης εκ μέρους της εργατικής τάξης της χώρας μας, που εκφράστηκε με τη χτεσινή πρωτοβουλία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) και η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.