Γεγονός είναι πως ο φονικός και καταστροφικός σεισμός στη γειτονική μας Τουρκία αποτέλεσε την αφορμή της εκδήλωσης μιας πολύμορφης, υλικής και ηθικής αλληλεγγύης από τον ελληνικό προς τον τουρκικό λαό, όπως και της ανάλογης αναγνώρισής της από το δεύτερο. Μιας αλληλεγγύης, που έφερε πιο κοντά τους δυο λαούς και φανέρωσε - εκτός των άλλων - πόσο τεχνητά κατασκευασμένες και ουσιαστικά ψεύτικες είναι οι κατά καιρούς αντιπαραθέσεις, μεταξύ των δυο λαών, που συστηματικά καλλιεργούν διάφοροι κύκλοι.

Το γεγονός αυτό, βέβαια, δεν άρεσε σε κάποιους "πατριώτες", που θέλουν να βλέπουν στο πρόσωπο του τουρκικού λαού τον προαιώνιο και εσαεί εχθρό του ελληνισμού. Αλλοι, όμως, εξίσου αβάσιμα και επιπόλαια - τουλάχιστον - ισχυρίστηκαν πως τα τελευταία γεγονότα έδωσαν σοβαρή ώθηση στην επίλυση των προβλημάτων - αν δεν τα έλυσαν, ήδη - που βασανίζουν τις σχέσεις των δυο χωρών. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι διαφορετική. Οσο σωστό είναι - και είναι - πως τίποτε δεν έχουν να χωρίσουν οι δυο λαοί, άλλο τόσο σωστό είναι πως έχουν αρκετά να χωρίσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις των δυο χωρών, όπως και, κυρίως, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που πολύμορφα τις στηρίζουν, τις ενισχύουν και τις αξιοποιούν.

Αναμφίβολα, επομένως, ας υπερασπιστούμε, ως κόρη οφθαλμού κι ας διευρύνουμε τα όποια βήματα προσέγγισης των δυο λαών, αλλά να μην ξεχνάμε ότι το γενικότερο πλαίσιο των προβλημάτων δεν άλλαξε και αυτό ακριβώς έχουν υποχρέωση οι δυο λαοί πρώτα και κύρια, και όσο γίνεται περισσότερο από κοινού, να αντιμετωπίσουν.