Η Ουάσιγκτον έπιασε τα σήματα κινδύνου που εκπέμπει η κατάσταση στην Κολομβία - όσον αφορά τα συμφέροντα και την κυριαρχία των Αμερικανών στην ευρύτερη περιοχή, ενόψει και της παράδοσης του Καναλιού του Παναμά στο τέλος του χρόνου - και αυτόματα προέκυψαν φήμες και ειδήσεις για πιθανή στρατιωτική επέμβαση σε αυτήν τη χώρα της Καραϊβικής. "Οι ΗΠΑ και άλλοι φίλοι οφείλουν να βοηθήσουν την Κολομβία", αναφώνησε η Μαντλίν Ολμπράιτ, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, και η φράση ακούστηκε σαν απειλή: Αν η Μπογκοτά δεν είναι σε θέση να σταματήσει τη βία που σπέρνουν οι έμποροι ναρκωτικών, οι αντάρτες (!) και οι παραστρατιωτικοί, τότε οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα τρέξουν να βοηθήσουν.

Η επέμβαση μεθοδεύεται, κατ' αρχάς, στον ψυχολογικό τομέα της ευαισθητοποίησης του πληθυσμού της Κολομβίας - με καμπάνια που εκτοξεύει η Ουάσιγκτον μέσω των πολυεθνικών της πληροφόρησης - με στόχο όχι μόνο να δεχτεί ο κολομβιανός λαός, αλλά και να ζητήσει την επέμβαση, εφόσον οι ΗΠΑ πετύχουν τη στήριξη των λατινοαμερικανικών κυβερνήσεων και η υπόλοιπη Διεθνής Κοινότητα δεχτεί την αναγκαιότητά της.

Ακόμα, τελευταία παρατηρείται αυξημένη κινητικότητα σε αμερικανικές βάσεις που βρίσκονται στην περιοχή όπως στη Μάντα (Εκουαδόρ), στα νησιά Αρούμπα και Κουρασάο και στο Ικίτος (Περού), καθώς και σε άλλες στρατιωτικές βάσεις, γύρω από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη των πέντε επαρχιών στην Κολομβία, με συνεχείς προσγειώσεις αεροπλάνων που ξεφορτώνουν μεγάλες ποσότητες όπλων.

Οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι μία επέμβαση, που θα επιχειρούσαν από μόνοι τους, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε φιάσκο. Γι' αυτό προσπαθούν όσο μπορούν να καμουφλάρουν την όλη περιπέτεια, χρησιμοποιώντας τις τελευταίες τους εμπειρίες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ωστόσο, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εδώ και δύο χρόνια οι ΗΠΑ πλασάρουν την ιδέα της επέμβασης με τη συνδρομή γειτονικών χωρών. Την προτείνουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε συναντήσεις κορυφής, σε επετείους του ΝΑΤΟ, στην Οργάνωση των Αμερικανικών Κρατών, στον ΟΗΕ, σε κοινά στρατιωτικά γυμνάσια κλπ.

Οι λατινοαμερικανικές κυβερνήσεις, αρχικά, δε φάνηκε να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για μια επέμβαση ενάντια σε μια αδερφή χώρα. Εχουν αρκετά εσωτερικά προβλήματα. Ομως, ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, μερικές από αυτές τις κυβερνήσεις δε θεώρησαν κακή την ιδέα. Η συμμετοχή τους θα ήταν ένας αντιπερισπασμός στην κρίση που περνούν οι χώρες τους και στον αγώνα των λαών για τα δικαιώματά τους. Αλλωστε, υπάρχουν εκεί, ακόμα, αρκετοί κυβερνώντες - λακέδες που βλέπουν τη σωτηρία τους και την υπεράσπιση των σκοτεινών συμφερόντων τους διά χειρός ΗΠΑ. Ας μην ξεχνούμε ότι τα στρατιωτικά επιτελεία αυτών των χωρών εκπαιδεύτηκαν στην "Εσκουέλα δε λας Αμέρικας", τη γνωστή ως Σχολή των Δολοφόνων, εκπαίδευση που στόχο έχει, φυσικά, την υπεράσπιση της "εθνικής ασφάλειας", των μονοπωλίων και της βορειοαμερικανικής κυριαρχίας.

Ετσι, λοιπόν, αποφασίστηκε, ταυτόχρονα, με την πρόταση που παρουσίασαν οι ΗΠΑ σε διάφορα φόρα, να προχωρήσουν και σε μία "κατευθυνόμενη εξερεύνηση", προβάλλοντας τον κίνδυνο της επέκτασης της κολομβιανής σύγκρουσης και της αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής, με στόχο να πειστούν "χώρες κλειδιά", για εσωτερικούς και εξωτερικούς λόγους, να συμμετάσχουν στην επέμβαση.

Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσονται και τα απανωτά ταξίδια σε διάφορες λατινοαμερικανικές χώρες κατ' αρχάς του υφυπουργού Εξωτερικών, Τόμας Πίκεριγκ στην Κολομβία και τη Βενεζουέλα και στη συνέχεια του υπεύθυνου του Γραφείου για τον Ελεγχο των Ναρκωτικών του Λευκού Οίκου, στρατηγού Μπάρι Μακ Κάφρεϊ, του γνωστού "Τσάρου", στη Βραζιλία, τη Βολιβία, το Περού και την Αργεντινή.

Στη Βενεζουέλα ενώ προχωρούσαν σε συμφωνία, ήρθε η νίκη του Ούγκο Τσάβες να τους χαλάσει τα σχέδια.

Η κυβέρνηση του Παναμά δε θέλησε να δεσμευτεί.

Στο Περού, αντίθετα, ο Φουτζιμόρι ήταν μέσα στο σχέδιο από τον περασμένο χρόνο. Αλλωστε, παρά τις κάποιες φαινομενικές αντιθέσεις, ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ουίλιαμ Κοέν, επιβεβαιώνει ότι με τον Φουτζιμόρι έχουν τις καλύτερες σχέσεις και συνεργασία. Ο Φουτζιμόρι και οι Περουβιανοί στρατιωτικοί προχώρησαν, μάλιστα, στη σύλληψη Κολομβιανών αγροτών και εργατών στα σύνορα, κατηγορώντας τους για συνεργασία με τις FARC.

Η κυβέρνηση του Εκουαδόρ ταλαντεύτηκε αρκετά μέχρι να αποφασίσει τι θα κάνει. Ομως, η οικονομική κρίση και οι λαϊκές κινητοποιήσεις που απειλούν τη σταθερότητα της κυβέρνησής του, καθώς και οι πιέσεις του ίδιου του Φουτζιμόρι, οδήγησαν τον Πρόεδρο Μαουάντ να δεχτεί να συμμετάσχει. Το Περού και το Εκουαδόρ ενισχύουν στρατιωτικά τα κοινά τους σύνορα με την Κολομβία με τη συνδρομή των ΗΠΑ.

Και ο Μενέμ στην Αργεντινή αντιμετωπίζει το πρόβλημα της κρίσης και των λαϊκών διαμαρτυριών που πλήττουν τη χώρα. Αλλά πάνω απ' όλα αντιμετωπίζει τις ισχυρές πιέσεις των στρατιωτικών, που απειλούνται από τις δίκες που ξεκινούν τώρα ενάντια στα εγκλήματα που διαπράχτηκαν κατά τη διάρκεια των δικτατοριών που στήριξαν οι ΗΠΑ. Ο Μενέμ απέρριψε την πρόταση των ΗΠΑ να μεταφερθεί στην Αργεντινή η στρατιωτική βάση από τον Παναμά, δέχτηκε, ωστόσο, να συμμετάσχει σε μία Κοινή Δύναμη.

Η Βραζιλία είναι η τέταρτη χώρα που αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα και, φυσικά, δεσμεύτηκε να συμμετάσχει σε μία μικρή Κοινή Δύναμη στα σύνορα.

Με πρόσχημα, λοιπόν, την καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών και του κινδύνου επέκτασης της κολομβιανής ένοπλης σύγκρουσης στην ευρύτερη περιοχή, οι ΗΠΑ μεθοδεύουν τη στρατιωτική επέμβαση στην Κολομβία.

Ομως, οι πραγματικοί λόγοι για την πιθανή επέμβαση είναι, κατ' αρχάς, ο φόβος ότι οι προτάσεις και η δράση του αντάρτικου κινήματος για μια νέα, δημοκρατική Κολομβία με κοινωνική δικαιοσύνη θα "συναντήσουν" τους αγώνες των εργαζομένων και του λαού γενικότερα, καθώς και ο φόβος μπροστά στην προώθηση της επαναστατικής, δημοκρατικής, λαϊκής διαδικασίας στην Κολομβία, το παράδειγμα της οποίας θα μπορούσε να επεκταθεί, παίρνοντας ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, στις γειτονικές χώρες.

Κείμενα: Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ