Ενώ η χώρα περνάει τη χειρότερη κρίση των τελευταίων 70 χρόνων και ενώ οι ειρηνευτικές συνομιλίες, μεταξύ κυβέρνησης και αντάρτικου κινήματος έχουν και πάλι διακοπεί, με ευθύνη της κυβέρνησης Παστράνα, οι ΗΠΑ προετοιμάζουν μια ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση - άμεση ή έμμεση - στην Κολομβία, ενισχύοντας σημαντικά τη στρατιωτική τους παρουσία στην ευρύτερη περιοχή και δημιουργώντας τις ψυχολογικές και λογιστικές συνθήκες για μια πιθανή απόβαση των πεζοναυτών τους, που ευελπιστούν να πραγματοποιήσουν με τη συνδρομή γειτονικών χωρών, οι οποίες πιθανόν να συμφωνήσουν, για εσωτερικούς ή και εξωτερικούς λόγους, να συμμετάσχουν σε μια "Πολύπλευρη Δύναμη Επέμβασης".

Στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας είχαν συγκεντρωθεί πρόσφατα εκπρόσωποι συνδικαλιστικών, κοινωνικών, φοιτητικών, αγροτικών, καθώς και πολιτικών οργανώσεων, όπου αποφασίστηκε από κοινού να προχωρήσουν σε κοινωνική - εθνική απεργία.

Ετσι, λοιπόν, στις 31 Αυγούστου, ο λαός της Κολομβίας - υπό το συντονισμό των κυριοτέρων συνδικαλιστικών ενώσεων (CUT, CTC, FECODE και CGTD) - πραγματοποίησε γενική απεργία, καταγγέλλοντας τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Αντρέ Παστράνα, που οδήγησε τη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερη ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση.

Η ανεργία που κυμαίνεται στο 20%, η επιταχυνόμενη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος (πέσο) και η μείωση των μισθών κατά 25% είναι η σαφής αντανάκλαση της βαθιάς οικονομικής κρίσης, στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα. Και ενώ ο προϋπολογισμός για την άμυνα έχει αυξηθεί, η κυβέρνηση Παστράνα αρπάζει από τους Κολομβιανούς τα ελάχιστα κεκτημένα, καταργώντας τα εύθραυστα κοινωνικά προγράμματα και μειώνοντας τον προϋπολογισμό όλων των υπολοίπων υπουργείων. Ομως, ο Πρόεδρος Παστράνα δε σταμάτησε εδώ, αλλά προχώρησε και στη μείωση των αποζημιώσεων για τις απολύσεις, στην αύξηση των ωρών εργασίας μέχρι και τις 8 το βράδυ και τη μείωση των πληρωμών για εργασία τις Κυριακές και τις αργίες.

Από το Σεπτέμβρη του 1998 η Κολομβία μετέβαλε τη συναλλαγματική της ισοτιμία, γεγονός που οδήγησε στην ύφεση της οικονομικής αύξησης που ήταν μόνο της τάξης του 0,2%, ενώ οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 18% τον Ιανουάριο του 1999..

Σε αυτή τη χώρα με τα περίπου 35 εκατομμύρια κατοίκους και μια δημογραφική αύξηση της τάξης του 1,6% ετησίως, ο μέσος ετήσιος όρος του πληθωρισμού ανέρχεται στο 25%. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν φτάνει και ξεπερνάει τα 40 δισ. δολάρια, ενώ το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, ανέρχεται στα 17 δισ. δολάρια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που προορίζονται για τον τουρισμό.

Ακόμα, η ιδιωτικοποίηση των κρατικών υπηρεσιών και των δημοσίων επιχειρήσεων και το σύνολο των φυσικών και ενεργειακών πόρων της χώρας μεθοδεύεται σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της συσσώρευσης των κερδών για τις πολυεθνικές και της "κοινωνικοποίησης" των ζημιών, ώστε να τις πληρώσει ο λαός που, ωστόσο, δεν τις προκάλεσε.

Μια δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο, για λογαριασμό της κολομβιανής εφημερίδας "Ελ Εσπεκταδόρ", δείχνει ότι δύο στα τρία νοικοκυριά ζουν σε χειρότερες οικονομικές συνθήκες από πέρσι, ότι το 47% των ερωτηθέντων ψάχνει δουλιά εδώ και έξι μήνες και ότι όποιοι ήδη έχουν μια θέση εργασίας δεν είναι σίγουροι, αν θα μπορέσουν να τη διατηρήσουν. Σύμφωνα δε με τον Λουίς Εδουάρδο Γκαρσόν, Πρόεδρο της Γενικής Ενωσης των Εργαζομένων (CUT), το 58% των Κολομβιανών υποαπασχολείται.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά τα δεινά, η Κολομβία αντιμετωπίζει και ένα πρωτοφανές κύμα κρατικής και παραστρατιωτικής τρομοκρατίας. Ετσι, το 80% από τις δολοφονίες συνδικαλιστών, σε παγκόσμια κλίμακα, διαπράχτηκαν σε αυτή τη χώρα. Από τις 3.832 πολιτικές δολοφονίες, που έγιναν τον περασμένο χρόνο, δεν έχει διαλευκανθεί καμία. Η κατασταλτική πολιτική, που ακολουθούν οι Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας με τις παραστρατιωτικές τους οργανώσεις, ανάγκασε πάνω από 1,5 εκατομμύριο άτομα να μετακινηθούν από τις αγροτικές περιοχές προς τα αστικά κέντρα, για να σώσουν τη ζωή τους. Στην Κολομβία, ένα παράδειγμα για το τι συμβαίνει στη νόμιμη αντιπολίτευση, είναι η μαρτυρική Πατριωτική Ενωση (UP) - συνασπισμός κομμάτων, στον οποίο συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κολομβίας - η οποία εκδιώχτηκε από τα νομοθετικά σώματα μέσω της φυσικής της εξόντωσης, εκπρόσωποί της δολοφονήθηκαν ή αναγκάστηκαν να διαφύγουν στο εξωτερικό μετά από τις απειλές που δέχονταν κατά της ζωής τους.

Παρ' όλα αυτά, και παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης ο κολομβιανός λαός συνεχίζει και εντείνει τους αγώνες του. Η απεργία που πραγματοποίησε στις 31 Αυγούστου, που κατ' αρχήν είχε εξαγγελθεί ως κίνημα συνδικαλιστικής διαμαρτυρίας, ενισχύθηκε και μετατράπηκε σε κίνημα εθνικής διαμαρτυρίας του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος, ενάντια στην οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης Παστράνα και υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.