ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ: «Η Γκίνα Γουόλτερ ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τρώει σε χάρτινα πιάτα γιατί είναι πιο οικονομικό, αφού δεν ξοδεύει νερό για το πλύσιμό τους. Είναι μία από τις γυναίκες που περιμένει την αύξηση του μισθού της για να ζήσει καλύτερες μέρες (...) κερδίζει 6,25 δολάρια ή 4,84 ευρώ την ώρα, ποσό υψηλότερο από το κατώτατο ωρομίσθιο των 5,15 δολαρίων (3,99 ευρώ) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο επόμενος μισθός της θα είναι μεγαλύτερος αφού το ημερομίσθιό της θα φτάσει τα 6,85 δολάρια (5,31 ευρώ). Η διαφορά δεν είναι μεγάλη, όμως η ίδια ελπίζει πως η κατάστασή της θα βελτιωθεί, γιατί τώρα με δυσκολία τα βγάζει πέρα. "Ούτε που βλέπω χρήματα στα χέρια μου" λέει (...) σχεδόν ο μισός μισθός της πάει στο νοίκι. Με τους λογαριασμούς για φυσικό αέριο, ηλεκτρικό, νερό και τηλέφωνο, της απομένουν 174 δολάρια (134 ευρώ) τον μήνα για να ζήσει. Η Γουόλτερ δεν έχει ιατρική ασφάλιση, κόβει μόνη της τα μαλλιά της και η θερμοκρασία στο διαμέρισμά της δεν υπερβαίνει ποτέ τους 15,5 βαθμούς Κελσίου. Παράλληλα, προσπαθεί να ξεπληρώσει μια πιστωτική κάρτα με επιτόκιο 22,4% (...) έξι στα δέκα άτομα που αμείβονται στις ΗΠΑ με τον κατώτατο μισθό στις ΗΠΑ είναι γυναίκες» (το ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»).

ΚΕΡΔΗ: «Την περασμένη Κυριακή ο "Independent" δημοσίευσε ένα σχέδιο νόμου (...) προβλέπει τριακονταετή συμβόλαια για τις εταιρείες - οι οποίες εταιρείες είναι η Shell - Total, η BP και η Chevron - πετρελαίου και εγγυήσεις για κέρδη της τάξεως του 70-75%. Α, ναι, εντελώς τυχαία προχθές ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος αποφάσισε να στείλει άλλους 21.500 αμερικανούς μισθοφόρους για να εδραιωθεί η δημοκρατία στο Ιράκ. Blood for oil; Αν είναι δυνατόν! Αυτά είναι υπερβολές των σεσημασμένων αριστεριστών και κατ' επάγγελμα αντιαμερικανών» (ο Β. Μουλόπουλος στο «ΒΗΜΑ»).

ΜΕΤΡΟ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ: «Βάσει μη επιστημονικής έρευνας σε 13 χώρες οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι της Αυστραλίας έχουν τη μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη καθώς κερδίζουν αρκετά για να αγοράζουν ένα χάμπουργκερ Big Mac κάθε 16 λεπτά (...) στη Ρωσία χρειάζονται 53 λεπτά, στην Αργεντινή 100 και στην Αίγυπτο 315» (η είδηση στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: «Ωρα εννιά το βράδυ, ένα τυχαίο βράδυ, το γυαλί βάφεται κατακόκκινο. Ο ήρωας (ο Βαν Νταμ, ο Ράμπο, ο Σιγκάλ, ο Σβαρτσενέγκερ και οι αναρίθμητοι κλώνοι τους) σαρώνει κατά δεκάδες τους αντιπάλους του, εκμεταλλευόμενος και το προνόμιό του, παραχωρημένο από τον σκηνοθέτη, να μην αδειάζει ποτέ το δικό του όπλο. Οι σφαίρες σημαδεύουν και σακατεύουν κεφάλια, καρδιές, στομάχια (...) επανάληψη στην επανάληψη, το αποτρόπαιο αρχίζει σχεδόν νομοτελειακά να φαίνεται κοινότοπο και το βάρβαρο να μοιάζει κάτι το συνηθισμένο» (ο Π. Μπουκάλας στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).