6ο ΜΕΡΟΣ
«Ποιος είμαι εγώ; Ο Καλιόστρο και ο Γαριβάλδης στο ίδιο πρόσωπο», έλεγε με κοκεταρία ο Λίτσο Τζέλι, κουβεντιάζοντας με έναν δημοσιογράφο. Ναι, ο κόμης Καλιόστρο, απατεώνας και τυχοδιώκτης, και ο Τζουζέπε Γαριβάλδης, αγωνιστής για την απελευθέρωση των χωρών της Αμερικής και για τη συνένωση της πατρίδας του Ιταλίας, υπήρξαν μασόνοι, αλλά παρ' όλα αυτά... να τους βάλει κανείς στην ίδια μοίρα, να τους συγκρίνει με τον εαυτό του πάει πολύ! Κάτι τέτοιο μπορούσε να το κάνει ένας άνθρωπος που δε γνωρίζει και τόσο ιστορία, που δεν έχει τακτ και γούστο, για να μη μιλήσουμε πια για σεμνότητα.
Μα μπορούμε άραγε να απαιτήσουμε να έχει αυτά τα προσόντα ο «επίτιμος τέκτων» Λίτσο Τζέλι, ο οποίος στο παρελθόν ήταν μικροεπιχειρηματίας και άρχισε την άνοδό του στον πολιτικό κόσμο, δωρίζοντας στρώματα από τη φίρμα του στους βουλευτές, τους γραμματείς των υπουργών, ο φασίστας αξιωματικός που πήρε μέρος στην επέμβαση ενάντια στη δημοκρατική Ισπανία και κατόπι διακρίθηκε στις άγριες σφαγές των Ιταλών παρτιζάνων και στα τερατώδικα βασανιστήρια του Τζέλι.
Επιστρέφοντας στην Ιταλία (το 1948) ο Τζέλι ασχολείται με το εμπόριο, ονειρεύεται υψηλότερη θέση και για το σκοπό αυτό το 1963 εντάσσεται σε μια από τις μασονικές στοές της Ρώμης. Τον παρουσίασε στους «αδελφούς», όπως αλληλοαποκαλούνται οι μασόνοι, ο παλιός μασόνος πολωνικής καταγωγής Εβγένι Βελσόφσκι.
Η εταιρία των «ελευθεροτεκτόνων» (στα γαλλικά φρανκομασόνοι - φραμασόνοι) είχε χάσει την εποχή εκείνη όλα τα εύσημα που είχε κερδίσει σαν μαχητής αρχικά στην Ιταλία ενάντια στην εξουσία του Πάπα και κατόπι ενάντια στο φασισμό. Εξάλλου, ο κλειστός χαρακτήρας του μασονισμού «για τους εκλεκτούς», η μόνιμη επιδίωξη των μελών του με κάθε τρόπο να ανεβούν σε καθοδηγητικά πόστα, να πλουτίσουν γρήγορα και ν' αποχτήσουν επιρροή - είχαν κάνει από καιρό κιόλας αυτή την αδελφότητα «ρεζίλι της γειτονιάς». Τον περασμένο ακόμα αιώνα κυκλοφορούσε στην Ιταλία η παροιμία: «Δεν είναι όλοι οι μασόνοι λωποδύτες, αλλά όλοι οι λωποδύτες είναι μασόνοι». Δεν πρέπει όμως να απλοποιούνται τα πράγματα, θεωρώντας την εγγραφή στις στοές μόνο σαν μέσο, σαν τρόπο πλουτισμού και καριέρας. Ο μασονισμός τραβούσε προς τα δεξιά. Το σύνθημα της ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης που είχαν ρίξει οι Γάλλοι διαφωτιστές - μασόνοι, διαβαζόταν τώρα σαν ελευθερία και εξουσία μόνο για τους «αδελφούς» - την κορυφή της εταιρίας.
Η ιεραρχική κλειστή οργάνωση του «ναού του Σολομώντα» του μασονικού οικοδομήματος, που το αναγείρουν οι «τέκτονες» με τους μυστικούς ορόφους, δωμάτια, πόρτες, όπου μπορούν να συναντηθούν μέτωπο με μέτωπο σαν «αδέλφια» άτομα που ανήκουν σε αδιάλλακτα αντιμαχόμενες στην επιφάνεια ομάδες και κόμματα, τεριάζει θαυμάσια στις χωρίς αρχές και βρώμικες πολιτικές πράξεις, καλυπτόμενες με το πέπλο του μυστικού των επιχειρήσεων όχι μόνο εθνικού, αλλά και διεθνούς χαρακτήρα. Γιατί, αν και είναι ενωμένος σε εθνικές οργανώσεις, ο μασονισμός έχει επίσης και παγκόσμια συγκρότηση και υπάγεται στον πολυαριθμότερο και με τη μεγαλύτερη επιρροή πυρήνα (6 εκατ. άτομα) του μασονισμού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του εκπονητή του «ιταλικού σχεδίου κατασκοπίας» Μαξ Κόρβο, οι μασόνοι από τη ΔΣΥ-ΣΙΑ όρμησαν στην Ιταλία που δεν είχε ακόμα ελευθερωθεί ολόκληρη για να απλώσουν εδώ τα δίχτυα τους. Διεύθυνε αυτή τη δραστηριότητα ο καθοδηγητής της αμερικανικής κατασκοπίας μασόνος Αλεν Ντάλες. Στην Ιταλία στάλθηκε με αποστολή ένας από τους καθοδηγητές της ΔΣΥ-ΣΙΑ, ο μασόνος ιταλικής καταγωγής Φρανκ Τζιλιότι. Του ανατέθηκε να καθαρίσει τις ιταλικές μασονικές στοές από τα προοδευτικά στοιχεία, να τις εντάξει στις αμερικανικές στοές, να δημιουργήσει ένα υπάκουο σύστημα που θα επέτρεπε να χειραγωγείται η πολιτική ζωή της Ιταλίας.
Προξενεί κατάπληξη το γεγονός, ότι από τότε κιόλας προβλεπόταν η δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί ο μασονισμός για την κάλυψη των τρομοκρατικών ενεργειών προβοκατόρικου χαρακτήρα.
Ενας από τους καθοδηγητές του ευρωπαϊκού τμήματος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, ο Ντόουλινγκ, έγραφε στις 7 Ιούλη 1947: «Νομίζω ότι ο Τζιλιότι προσπαθεί να αναζωογονήσει την παλιά σπείρα της ΔΣΥ σαν μέσο να νικηθεί ο κομμουνισμός. Θεωρεί σαν πρωταρχικό να μπει ο Σαραγκάτ (στενά συνδεδεμένος με τους Αμερικανούς σοσιαλδημοκράτης, πρόεδρος της Ιταλίας από το 1964 ως το 1971 - Λ.Ζ.) στην κυβέρνηση. Μου ανέφερε άλλα δύο ονόματα Ιταλών που μπορούν να προσελκύσουν στην κυβέρνηση τα μη κομμουνιστικά κόμματα - τον Πούμπλιο Κορτίνι και τον συνταγματάρχη Ραντόλφο Πατσιάρντι». Πραγματικά, στις 17 Δεκέμβρη 1947 ο Σαραγκάτ και ο Πατσιάρντι μπήκαν στην κυβέρνηση Ντε Γάσπερι, απ' όπου είχαν απομακρυνθεί τότε οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές.
Ο Αμερικανός πράκτορας Κορτίνι δεν ήταν λιγότερο αντικομμουνιστής από τον Πατσιάρντι. Εντάχθηκε στο σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Σαραγκάτ και εκτελούσε πειθήνια τις αμερικανικές εντολές. Κύρια όμως αποστολή του ήταν να συνενώνει τις διάφορες μασονικές οργανώσεις της Ιταλίας, πρώτ' απ' όλα τη στοά «μεγάλη Ανατολή» και την ανοιχτά φιλοφασιστική «πλατεία του Ιησού» (αυτή που χάρισε στο Μουσολίνι το υψηλό μασονικό αξίωμα).