Ταυτόχρονα, η «απάντηση» της Αγκυρας, από το 1995 και έπειτα, διατυπώνεται με μελετημένες και επιθετικές ενέργειες, που στόχο έχουν να κατοχυρώσουν τα «κέρδη» και να εγείρουν νέα ζητήματα.

Η υπόθεση των Ιμίων, το 1996, αποτελεί το κυριότερο παράδειγμα αυτής της τακτικής, αφού η τουρκική διπλωματία κατάφερε να εγείρει ζήτημα επαναπροσδιορισμού του καθεστώτος στο Αιγαίο, έχοντας πάντα δίπλα της ως αρωγό και συμπαραστάτη την αμερικανική εξωτερική πολιτική.

Ετσι, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση, κάτω από τις αμερικανικές υποδείξεις, είναι αναγκασμένη να συζητά με την Τουρκία για τον τουρισμό και την οικολογία, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας «θετικής ατμόσφαιρας» στις σχέσεις της Ελλάδας με μια χώρα που αμφισβητεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και μεθοδεύει, πάντα με τη στήριξη των Αμερικανών, τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής στην Κύπρο.

Ετσι, λοιπόν, τον περασμένο χρόνο Αθήνα και Αγκυρα προχώρησαν ταχύτατα σε συζητήσεις και συμφωνίες για «θέματα χαμηλής πολιτικής», γεγονός που προκαλεί το εύλογο ερώτημα: Μετά τη συζήτηση για το εμπόριο, την οικονομική συνεργασία, την προστασία του περιβάλλοντος και την αντιμετώπιση του εγκλήματος και της τρομοκρατίας, τι άλλο θα εμφανιστεί στην ατζέντα του ελληνοτουρκικού διαλόγου;

Είναι προφανές, ότι όσοι έχουν στόχο τη - με κάθε τρόπο - ελληνοτουρκική «προσέγγιση» θα επιχειρήσουν να οδηγήσουν τις δύο χώρες σε μια εφ' όλης της ύλης συζήτηση. Σε μια συζήτηση με τη φιλοδοξία να διευθετηθεί το σύνολο των ελληνοτουρκικών διαφορών, των ζητημάτων - με άλλα λόγια - που εγείρει η Αγκυρα σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών συμφερόντων.

Αν κάποιοι έτρεφαν ψευδαισθήσεις περί των τουρκικών προθέσεων, ήρθε πρόσφατα ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του τουρκικού στρατού για να τις διαλύσει. Ο Ατίλα Ατές δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να επαναλάβει τις πάγιες θέσεις της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του.

«Υπάρχουν πολλά νησιά που βρίσκονται κοντά στην ηπειρωτική Τουρκία, των οποίων το καθεστώς δεν έχει διευκρινιστεί, μετατρέποντας το πρόβλημα του Αιγαίου σε μια από τις σημαντικότερες τρέχουσες ή πιθανές εστίες σύγκρουσης στις θάλασσες του κόσμου». Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι αυτή η τοποθέτηση περιλαμβάνεται στον πρόλογο μελέτης για το νομικό καθεστώς των νησιών του Αιγαίου, που εκδόθηκε με ευθύνη των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, πριν οκτώ περίπου μήνες. Δηλαδή ακριβώς την περίοδο που η ελληνική κυβέρνηση και ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου «απολάμβαναν» το «νέο κλίμα» των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Αν και η παραπάνω αναφορά, από μόνη της, περιγράφει επ' ακριβώς την οπτική της Αγκυρας, αξίζει να αναφερθούν κάποια ακόμη σημεία από τα όσα έγραψε ο Τούρκος στρατηγός. «Καμία, γράφει ο Α. Ατές, νομική αντίληψη και κανόνας δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον αποκλεισμό της Τουρκίας από τα χωρικά της ύδατα και την απομόνωσή της από τη θάλασσα, την οποία επί εκατοντάδες χρόνια χρησιμοποιούσε μόνη της και με την οποία έχει άρρηκτους δεσμούς, γεωγραφικής, ιστορικής, οικονομικής υφής και δεσμούς ασφάλειας». Ο Τούρκος στρατηγός καταλήγει, υπογραμμίζοντας τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας του στο Αιγαίο, των οποίων την ύπαρξη, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς, έχει αναγνωρίσει η ελληνική κυβέρνηση, με την αμερικανόπνευστη Συμφωνία Σημίτη-Ντεμιρέλ, στη Μαδρίτη. «Η υπάρχουσα διαφωνία στο Αιγαίο, λέει ο Τούρκος στρατηγός, καθίσταται ακόμη πιο ζωτική, επειδή στο πλαίσιο των διατάξεων της Σύμβασης Διεθνούς Θαλάσσιου Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών, τα κατοικημένα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες έχουν χωρικά ύδατα και, εκτός αυτού, έχουν υφαλοκρηπίδα και ιδιαίτερες οικονομικές περιοχές».

Στο ίδιο κλίμα με τον στρατηγό και ο «ήπιος» και «μετριοπαθής» Τζεμ. Αξίζει να θυμηθεί κανείς κάποια κομμάτια από το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα «Στάμπα» στις αρχές του μήνα: «Πιστεύω, λέει ο "φίλος" του Γ. Παπανδρέου, ότι η πρόοδος της Ελλάδας στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε θέματα δημοκρατίας θα εμβαθύνει περαιτέρω τη συνεργασία μας. Αυτό σημαίνει ότι μερικοί Ελληνες πολιτικοί θα πρέπει να αποφεύγουν αβάσιμους και μη ηθικούς ισχυρισμούς. Ανησυχούμε, υπογραμμίζει ο Τζεμ, πολύ για τη συνεχιζόμενη καταπίεση του τουρκικού λαού στη Δυτική Θράκη. Οι Τούρκοι της Θράκης δε θα έπρεπε να έχουν περιορισμούς στα θρησκευτικά τους δικαιώματα, όπως εξάλλου εγγυάται η Συμφωνία της Λοζάνης. Αλλά και τα δικαιώματα της μακεδονικής, αλβανικής και βλάχικης μειονότητας στην Ελλάδα είναι πηγή ανησυχίας. Οσον αφορά όλα αυτά τα προβλήματα, καταλήγει ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, η Ελλάδα θα πρέπει να προωθήσει κανόνες που να συμβαδίζουν με τις ευρωπαϊκές παραμέτρους και αξίες. Περιμένω από την Ελλάδα να κάνει ουσιαστικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση και να συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων με την Τουρκία».

Και ενώ ο Ι. Τζεμ περιμένει όλα αυτά από την Ελλάδα, το ερώτημα είναι τι άραγε περιμένει η ελληνική κυβέρνηση από την πολιτική «προσέγγισης» που ακολουθεί προς την Τουρκία.