«Στη μεταπολεμική περίοδο μέχρι το 1980, εφαρμόστηκαν τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη πολιτικές ελέγχου των εισοδηματικών ανισοτήτων και ιδιαίτερης επιτάχυνσης των χαμηλών εισοδημάτων, με αισθητές συνέπειες στο τελικό αποτέλεσμα. Ομως, από το 1981 με την έναρξη της προεδρίας Ρήγκαν δόθηκε το μήνυμα της εκ νέου απελευθέρωσης της δυναμικής των ανισοτήτων. Κατά την πρόσφατη 25ετία διαπιστώνει αμερικανός αρθρογράφος (ο Πωλ Κρούγκμαν) το μέσο εισόδημα της "μεσαίας" τάξης στην Αμερική αυξήθηκε σωρευτικά κατά 17% ενώ εκείνο του πλουσιότερου 0,1% του πληθυσμού κατά 400%.

»Η εισοδηματική ανισότητα σήμερα στην Αμερική είναι οξύτατη και έχει επανέλθει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1920 - 1930 που είχαν αποτελέσει τη δομική προϋπόθεση για την παρατεταμένη οικονομική ύφεση κατά τη δεκαετία που ακολούθησε. Το φαινόμενο αυτό είχε θεωρηθεί τελικά "δυσλειτουργικό" και εξωθήσει την κίνηση του πολιτικού εκκρεμούς προς "διορθωτική" κατεύθυνση: τη συγκρότηση μετώπου των κοινωνικών δυνάμεων υπό την ηγεσία του Φραγκλίνου Ρούζβελτ με διακηρυγμένο στόχο τη δικαιότερη εισοδηματική κατανομή. Μια παρόμοια "διορθωτική" κίνηση στην κατανομή των εισοδημάτων στη σημερινή Αμερική κρίνεται πλέον ως αναγκαία και αναπόφευκτη.

»Ομως αυτή δεν μπορεί να προέλθει από τον συντηρητικό χώρο των Ρεπουμπλικάνων (...) το "καλό νέο" είναι ότι οι Δημοκρατικοί έχουν συνέλθει από το σοκ της εκλογικής ήττας: εγκαταλείπουν πλέον την άγονη και αντιπαραγωγική προσπάθεια να πείσουν τους πλούσιους ότι δεν είναι λαϊκιστές (...) ανέλαβαν ομόφωνη δέσμευση ότι θα προωθήσουν ένα νέο σύστημα υγείας για την Αμερική με καθολική πρόσβαση των κατοίκων της χώρας».

(τα αποσπάσματα από άρθρο του Κ. Βεργόπουλου στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).