Ο συγγραφέας δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά και το ΚΚΕ. Στην περίπτωση όμως του Εφραιμίδη αδίσταχτα παραδεχόταν ότι ο εκλιπών κομμουνιστής αποτελούσε παράδειγμα αγωνιστικής συνέπειας και αφοσίωσης στην ιδεολογία του, παρά το γεγονός, όπως έλεγε, ότι η οικογένειά του ήταν οι πλουσιότεροι άνθρωποι στην πόλη του, ιδιοκτήτες ορυχείων στα οποία δούλευαν το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού της περιοχής.

«Στον Πόντο ο Εφραιμίδης ήταν μεγαλοαστός. Στην Ελλάδα όμως από πολύ νέος έγινε προλετάριος. Ασπάστηκε την ιδεολογία του σοσιαλισμού και πάλεψε γι' αυτήν με υποδειγματική συνέπεια. Πρόδωσε την τάξη του, την εργατική τάξη όμως, της οποίας την ιδεολογία ασπάστηκε, δεν την πρόδωσε ποτέ».

Εμείς θα προσθέταμε ότι μπορεί το πατρικό σπίτι του Εφραιμίδη να έγινε μουσείο, ο ίδιος όμως και η ιδεολογία στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του, δεν μπαίνουν, δε βολεύονται σε μουσεία. Ζουν και θα ζουν μέσα σε μια διαρκή κίνηση της κοινωνίας προς τα μπρος, παρά τα όποια πισωγυρίσματα. Εμπνευστές και καθοδηγητές της πάλης για την ανθρώπινη κοινωνία του μέλλοντος που θα σημάνει και το οριστικό πέρασμα της ανθρώπινης κοινωνίας από το στάδιο της βαρβαρότητας στο στάδιο του πολιτισμού.