H ανθρώπινη ιστορία έχει αποδείξει πως τα «θαύματα» είναι πιθανά μόνο εκεί που τα υπαγορεύουν οι σκοπιμότητες και τα συμφέροντα. Ετσι, με αφορμή την προχτεσινή λειτουργία από τη ρώσικη Εκκλησία για την επίσημη ανακήρυξη του τελευταίου τσάρου Νικόλαου Β' και της οικογένειάς του σε αγίους, ούτε λίγο ούτε πολύ, η Εκκλησία ισχυρίστηκε πως «... έλαβε την απόφαση να ανακηρύξει τον τσάρο άγιο λόγω της πίστης που είχε επιδείξει πεθαίνοντας και όχι λόγω της αμφιλεγόμενης πολιτείας του».

Με άλλα λόγια, μας λείπει αντικομμουνιστικό σύμβολο και αφού δεν το έχουμε το αποφασίζουμε και... τότε το έχουμε. Ταυτόχρονα, βέβαια, επειδή τα γεγονότα είναι πασίγνωστα και κινδυνεύουμε να γίνουμε «... των σκυλιών», πετάμε ένα για την «πίστη» που ξεπλένει εγκλήματα, μαζικές δολοφονίες(π.χ.1905) κ.ά. Δε γίνεται λοιπόν μόνο «το ψωμί - ψάρι», γίνεται και ο εγκληματίας άγιος, αρκεί να το επιτρέπουν οι συσχετισμοί και να το θέλει το κυρίαρχο συμφέρον.

Οσο για το αν η υπόθεση προκαλεί όχι μόνο αγανάκτηση αλλά και αμήχανο γέλιο, για το πού πάει ο κόσμος, δημόσιο ξεκάρδισμα θα γίνει μόνο με καινούριους συσχετισμούς που για άλλη μια φορά δε θα αντέχουν το ανορθόλογο ή την παλαβομάρα...