Ανταλλάσσοντας χτυπήματα με τις ρακέτες τους, Καραμανλής και Παπανδρέου πέταξαν το μπαλάκι της ατιμίας στον κόσμο. Το μόνο που κατάφεραν προς ώρας είναι να δυναμώσουν την πίστη του πολίτη στο τυχαίο. Αυτό είναι το νέο του εφήμερο βασίλειο.

Βέβαια, η επιλογή του τυχαίου δεν ξεπήδησε κατόπιν αποκαλύψεως. Ηταν απλώς θέμα ενατένισης του πολιτικού σκηνικού, με τους κορυφαίους πρωταγωνιστές να μην εννοούν να καταλάβουν πως η παρουσία τους και μόνο αποτελεί δημόσια προσβολή. Οποτε βγαίνουν μαζί να απαγγείλουν τον χιλιοειπωμένο φθαρμένο μονόλογό τους, μόνο ύπνο προκαλούν στο φιλοθεάμον κοινό. Αυτό είναι το πραγματικό σκάνδαλο των ημερών. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Μέσα σ' αυτή τη χλιαρή κατάσταση -όπως θα τη χαρακτήριζε ο απόστολος Παύλος ο Μισογύνης - και προκειμένου ν' αποφύγει ακόμη έναν εξευτελισμό ενόψει των επερχόμενων εκλογών που του αποδίδουν για άλλη μια φορά την ιδιότητα του πελάτη, ο πολίτης διαλέγει το τυχαίο (που ουδεμία σχέση έχει με τη γνωστή περιπέτεια των τζογαδόρων). Ασυνείδητα δηλαδή επιλέγει να πολεμήσει ενάντια στην ιστορία του: Οτι πάντοτε υπήρξε πελάτης, απόγονος πελατών προηγούμενων γενεών. Ανήκω κι εγώ στην κατηγορία των πολιτών που πληρώνουν τοις μετρητοίς τις επιλογές των συμπολιτών τους. Δε μ' ενοχλεί να υποστώ άλλη μια πτώση μαζί τους, έστω και τυχαία. Χίλιες φορές προτιμώ το τυχαίο από το τροχαίο του Καραμανλή, το προσωπείο του Γιωργάκη, το νέο γαλακτοκομικό προϊόν Τσίπρας του Συνασπισμού και τους αγρίους του Καρατζαφέρη.