Η μόλυνση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα στα Οινόφυτα και την ευρύτερη περιοχή, από τα λύματα που ρίχνουν στον Ασωπό ποταμό οι εκατοντάδες βιομηχανίες της περιοχής, καθιστώντας το νερό μη πόσιμο και ακατάλληλο για οποιαδήποτε χρήση, φέρνει ξανά στην επιφάνεια, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, τις συνέπειες της υποταγής του νερού στους κανόνες προσφοράς και ζήτησης, όπως οποιοδήποτε άλλο προϊόν. Το ζήτημα του νερού, δεν το βρίσκουμε τυχαία συνεχώς «μπροστά μας», πότε με τη μορφή της ξήρανσης των καλλιεργειών στη Θεσσαλία, πότε με την παντελή έλλειψη του νερού στις Κυκλάδες, πότε εξαιτίας της ακαταλληλότητάς του. Πρόκειται για ένα κορυφαίο ζήτημα που προκύπτει από τη μη αντιμετώπιση του νερού σαν κοινωνικού αγαθού, ως φυσικού πόρου που ανήκει στο λαό.

Χαρακτηριστικό του πολιτικού προσανατολισμού αναφορικά με τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, είναι το γεγονός ότι τα ελάχιστα μεγάλα ποτάμια που έχουν απομείνει, όπως ο Κηφισός και ο Ασωπός, έχουν μετατραπεί - παράνομα ή νόμιμα - σε οχετούς αποχέτευσης βιομηχανικών λυμάτων. Το Προεδρικό Διάταγμα της χούντας που χαρακτηρίζει τον Ασωπό αγωγό παροχέτευσης επεξεργασμένων λυμάτων εργοστασίων δεν έχει καταργηθεί. Την ίδια στιγμή, τα δίκτυα ύδρευσης πολλών πολεοδομικών συγκροτημάτων είναι απαρχαιωμένα, με αποτέλεσμα οι απώλειες να φθάνουν στο 40%, ενώ πολλά από αυτά είναι και επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία επειδή έχουν σωλήνες αμιάντου.

Η διαχείριση του νερού απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο, καθορισμένες χρήσεις για τους υδάτινους πόρους με βάση τις λαϊκές και αναπτυξιακές ανάγκες και δυνατότητες της χώρας. Αυτό θα έκανε μια λαϊκή εξουσία, που θα αντιμετώπιζε το νερό σαν κοινωνικό αγαθό. Αντίθετα, οι κυβερνήσεις που εξυπηρετούν τα μονοπώλια, παραδίδουν την εκμετάλλευση του νερού στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Ηδη, από το 1998 η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει «προβλέψει» με σχετική οδηγία και προτείνει την ιδιωτικοποίηση των Οργανισμών Υδρευσης - Αποχέτευσης και Εγγείων Βελτιώσεων. Η οδηγία αυτή εφαρμόζεται και στην Ελλάδα.

Σήμερα, πάνω από 460 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο εξαρτώνται από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης, ενώ το 1990 ήταν μόλις 51 εκατομμύρια. Μάλιστα, οι ειδικοί προβλέπουν ότι έως το 2015 περισσότερο από το 75% της ευρωπαϊκής αγοράς στον τομέα αυτό και το 65% της αντίστοιχης αμερικανικής θα ιδιωτικοποιηθεί. Αποτέλεσμα των ιδιωτικοποιήσεων αυτών θα είναι ο υπερδιπλασιασμός των ανθρώπων που οι ανάγκες τους για νερό θα εξαρτώνται από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Συγκεκριμένα, το 2015 προβλέπεται να φτάσουν στο 1,16 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Τη ραγδαία αυτή αύξηση αναμένεται να καρπωθούν γύρω στις δέκα πολυεθνικές που και σήμερα κυριαρχούν.

Οπως όλα δείχνουν, η γενική κατεύθυνση, που «ξεπροβάλλει» πίσω από τα όλο και πιο συχνά ζητήματα που σχετίζονται με το νερό, είναι η αρπαγή του από το λαό και η παράδοσή του για «μπίζνες» στις επιχειρήσεις. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα καλούνται να επέμβουν δυναμικά και να τιμωρήσουν αυτούς που τους αφήνουν χωρίς το αναγκαίο αυτό κοινωνικό αγαθό, μετατρέποντάς το σε εμπόρευμα. Κάτι που έχει απρόβλεπτες συνέπειες για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον.