Οι πληροφορίες για την κίνηση του Σ. Κόκκαλη να προσθέσει στο «οπλοστάσιό του» (και) έναν τηλεοπτικό σταθμό, έδωσαν, λοιπόν, το έναυσμα για έναρξη ενός ακόμα γύρου κλαυθμών και οδυρμών για την κατάσταση της «δημοκρατίας μας», η οποία - κατά τους οψίμως ανησυχούντες - έχει περικυκλωθεί από επιχειρηματίες, που τη διαφεντεύουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους (φοβερή ανακάλυψη, αν σκεφτεί κανείς ότι κάποιοι χρειάστηκαν 200 χρόνια καπιταλισμού για να την αντιληφθούν!).

Το νέο ποιοτικό στοιχείο σε τούτο το νέο γύρο δεν είναι, πάντως, το (... δεδομένο άλλωστε) «πάθος» με το οποίο πολιτικοί και κεφαλαιοκράτες - γνωστοί για τις μεταξύ τους «συγγένειες» - δηλώνουν έτοιμοι (όπως κάθε φορά) να σώσουν τούτη τη δεινοπαθούσα δημοκρατία «τους». Το ποιοτικά ανώτερο στοιχείο έγκειται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, με τόσο εκκωφαντικό τρόπο, ομολογείται ότι αυτή η δημοκρατία («τους») δε... σώζεται και δεν... καθαρίζει με τίποτα! Για πρώτη φορά ομολογείται τόσο φωναχτά ότι αυτή η δημοκρατία (η αστική για να συνεννοούμαστε) είναι σύμφυτη με τη διαπλοκή, με την αρπαχτή, με την αρπαγή και με την επιβολή του κέρδους ως Ευαγγέλιό της.

***

1).«Η μετατόπιση του κέντρου βάρους της δυνάμεως από την πολιτική στην οικονομία είναι ένα πρόβλημα που έχει προ πολλού επισημανθεί... Είναι περιττό να υπογραμμίσουμε τις αλλοιώσεις που υφίσταται το δημοκρατικό πολίτευμα από αυτή τη μετατόπιση... (επιχειρηματικοί) παράγοντες εκτός του χρήματος, τα τελευταία χρόνια ελέγχουν και τα ΜΜΕ, τα οποία διαμορφώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την εικόνα του μέσου πολίτη για τα πολιτικά μας πράγματα και κατ' επέκταση επηρεάζουν την εκλογική συμπεριφορά του... Η κατάσταση (...) τείνει(...) να μετατρέψει τις εκλεγμένες από το λαό κυβερνήσεις σε ομήρους μεγάλων οικονομικών συμφερόντων». Αυτά έγραφε προχτές η «Καθημερινή».

Οσο για χτες, η «Ελευθεροτυπία» σημείωνε σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στον Τύπο: «Ισχυρά οικονομικά κέντρα, που έμαθαν να βρίσκουν πρόθυμους τους διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας στην εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, δρουν ανεξέλεγκτα...».

Αν προσπεράσουμε το παραμύθι περί «διαπάλης» μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στον καπιταλισμό, καθώς και την προσπάθεια να υπερτονιστεί το στοιχείο της σχετικής (και όλο πιο φθίνουσας) αυτοτέλειας του ενός κέντρου από το άλλο, εντούτοις, οι παραπάνω παρατηρήσεις είναι περίφημες. Κυρίως, αν αναλογιστεί κανείς ότι προέρχονται από έντυπα των οποίων οι ιδιοκτήτες είτε έχουν σχέση με τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, είτε είναι επιχειρηματίες, είτε και τα δυο. Επομένως ξέρουν καλύτερα τα πράγματα...

2). Απέναντι στη διαμορφούμενη κατάσταση μεγαλύτερη σημασία (με την έννοια της ουσιαστικότερης ομολογίας) έχει ο τρόπος «αντίδρασης» εκ μέρους των πολιτικών υπηρετών της αστικής «μας» δημοκρατίας («τους»): Αλλοι από αυτούς το «παίζουν»... αγανακτισμένοι από τη διαπλοκή. Αλλοι εμφανίζονται έτοιμοι να πάρουν όλα τα «αναγκαία» μέτρα... Ολοι όμως συμφωνούν σε τούτο: Ο,τι μέτρα και να παρθούν σε συνθήκες «ελεύθερης αγοράς» (έτσι ονομάζουν τον καπιταλισμό οι υπηρέτες του) δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την εισβολή στα ΜΜΕ των επιχειρηματιών (έτσι λένε τους κεφαλαιοκράτες οι υπηρέτες τους)...

Ποιο είναι, τελικά, το συμπέρασμα από τα παραπάνω;

Αν πιστέψουμε τους καλούς μας πολιτικούς της καλής μας δημοκρατίας, πράγματι το πρόβλημα της διαπλοκής είναι υπαρκτό, αλλά... δυστυχώς «δε λύνεται» (σ.σ: θα επανέλθουμε σε αυτό το «δε λύνεται») και συνεπώς θα ζήσουμε με αυτό! Που σημαίνει πρακτικά ότι:

Ο «α» εργολάβος δημοσίων έργων μπορεί - χωρίς να φαίνεται και επομένως νομότυπα - να ελέγχει το «χ» ΜΜΕ μέσω της γυναίκας του και να κάνει τις μπίζνες του, ο «β» προμηθευτής του δημοσίου να ελέγχει το «ψ» ΜΜΕ μέσω του γιου του ή του φίλου του και να κάνει τις μπίζνες του και γενικώς «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»... Αν, επιπλέον, πιστέψουμε τους Ηρακλειδείς της δημοκρατίας, τότε δεν τρέχει και τίποτα που η κυβέρνηση δεν έχει ξεκαθαρίσει το καθεστώς των τηλεοπτικών συχνοτήτων, που κάνει «παιχνίδι» με τους καναλάρχες του στιλ «κράτα μα να σε κρατώ», που φτάνει να εκπαραθυρώνει ακόμα και το συμβούλιο του ΕΡΣ για τις προεκλογικές της ανάγκες!

***

Με βάση, επομένως, τη δική τους λογική, η κατάσταση αυτή (πράγματι) «δε λύνεται». Οχι γιατί δεν υπάρχει λύση, αλλά γιατί η λύση ακουμπά ευθέως το κοινωνικο - πολιτικό τους σύστημα, ακουμπά τα θεμέλιά του, ακουμπά το «όσιο και ιερό» της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας! Με δυο λόγια ομολογούν ότι για να λυθεί το πρόβλημα της σήψης και της διαφθοράς, για να πάψει η πολιτική εξουσία (των αστών) να εκτελεί χρέη μισθοφόρου της οικονομικής εξουσίας (των αστών), που έχει αλώσει και τα ΜΜΕ, χρειάζεται μια άλλη εξουσία, χρειάζεται άλλη πολιτική, χρειάζεται ανατροπή του συστήματος. Και είμαστε σύμφωνοι μαζί τους. Πράγματι αυτό χρειάζεται! Αυτή είναι η οριστική λύση.

***

Κάθε φορά που οι κυβερνώντες θέλουν να μας εμφανιστούν στομφώδεις και πολύξεροι, πετούν μερικά ωραία του στιλ «ζούμε στην κοινωνία της πληροφορίας», «η ενημέρωση του πολίτη ενέχει υπέρτατη θέση στον σημερινό κόσμο» κι άλλα τέτοια παρόμοια.

Αν και ο στόχος τους με όλα αυτά τα πομπώδη είναι να προωθήσουν τις «αλλαγές» που δήθεν επιβάλλει η απάνθρωπη «παγκοσμιοποίησή τους», ωστόσο, χωρίς να το θέλουν, μας λένε ότι στις μέρες μας η πληροφόρηση του λαού αποκτά, ως κοινωνικό αγαθό, ένα ειδικό βάρος, που καθίσταται ισότιμο με το ειδικό βάρος άλλων κοινωνικών αγαθών όπως, για παράδειγμα, το νερό ή ο αέρας που αναπνέουμε. Ομως μέχρι τώρα, κανείς από όλους αυτούς τους στιβαρούς αναλυτές δε διανοήθηκε (ακόμα) να μας πει ότι πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί ο αέρας ή το νερό (αν και το ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ δείχνει ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι ανεξάντλητος σε «ευρηματικότητα»).

Αντίθετα, δε, όταν κάποιος ισχυριστεί ότι, κατά παρόμοιο τρόπο με τα υπόλοιπα κοινωνικά αγαθά:

• η ενημέρωση, η πληροφόρηση, η γνώση της «είδησης» δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνονται στα υπό αγορά ή στα προς πώληση «εμπορεύματα»,
• ότι ο χώρος των ΜΜΕ δεν μπορεί να αποτελεί φέουδο της κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας,
• ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ανοίγει ή να κλείνει την «κάνουλα» της πληροφόρησης κατά το δοκούν των ιδιοτελών του συμφερόντων,
• ότι το καθεστώς της «ελεύθερης αγοράς» συνεπάγεται, στον τομέα της πληροφόρησης, ένα εξόφθαλμα δικτατορικό καθεστώς που το επιβάλλουν όσοι κατέχουν τις «κάνουλες» (και άρα διοχετεύουν ό,τι θέλουν και όπως το θέλουν από αυτές),

τότε, οι κατά τα άλλα... υπέρμαχοι της «κοινωνίας της πληροφορίας», μόλις ακούσουν τα παραπάνω... ασεβή, σε κοιτούν με ύφος όλο απορία. Η απορία τους προκαλείται από το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιο... θράσος, ώστε να αμφισβητούν το «δικαίωμα» του Κόκκαλη, του Κυριακού, του Βαρδηνογιάννη, του Λαμπράκη κ.ο.κ. να κουμαντάρουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή από τα τηλε-στούντιο που έχουν αλώσει.

Εμείς θα παραμείνουμε... ασεβείς και υπερασπιστές του Συντάγματος που με τόση φροντίδα το αναθεωρούν. Αφού, τελικά, στα πλαίσια αυτού του συστήματος και του δικού «τους» Συντάγματος είναι που - έστω στα λόγια - οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες αναγνωρίζονται ως δημόσια περιουσία και ως δημόσιο αγαθό. Δε λογίζονται ως τσιφλίκι των «επιχειρηματιών». Δε ζητάμε, επομένως, να αλλάξουν το σύστημα συθέμελα (αυτό θα το κάνουμε εμείς), αλλά γιατί, τουλάχιστον, δεν εφαρμόζουν το Σύνταγμά «τους»;