Δε χρειάζεται να είναι κανείς «βαθιά μέσα στα πράγματα» για να μπορεί να αντιληφθεί ότι πριν, αλλά κυρίως μετά τις εκλογές, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια ελάχιστα συγκαλυπτόμενη σύγκρουση στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης, η οποία βέβαια δε θα μπορούσε παρά να αντανακλάται και εκφράζεται και στο πολιτικό επίπεδο. Το αντικείμενο της άγριας φαγωμάρας μεταξύ των διαφόρων ισχυρών οικονομικών συμφερόντων αφορά βέβαια τη μοιρασιά της πίτας. Μιας πίτας που όμως είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά και άρα η έκβαση του ανελέητου «οικονομικού πολέμου» δε θα καθορίζει απλώς τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά θα κρίνει ουσιαστικά και την «ηγεμονία» γενικότερα στην οικονομικοπολιτική ζωή του τόπου.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι παίζεται «χοντρό παιχνίδι», στο πλαίσιο του οποίου διαμορφώνονται πρόσκαιρες ή πιο σταθερές λυκοφιλίες και συμμαχίες μεταξύ ισχυρών μεγαλοεπιχειρηματιών με στόχο την εξασφάλιση των μεγαλύτερων δυνατών ωφελημάτων. Στο τραπέζι υπάρχει το πακέτο των 16 τρισ. δρχ. του Γ' ΚΠΣ, τα μεγάλα έργα για την Ολυμπιάδα του 2004, οι ιδιωτικοποιήσεις των μεγάλων δημοσίων οργανισμών, η εισβολή στους υπό απελευθέρωση τομείς της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών, κ.ο.κ. Ολα αυτά καθώς και πλήθος άλλων μικρότερων φιλέτων (υγεία, παιδεία, τουρισμός, κ.ά.) πρόκειται να μοιραστούν μέσα σε σύντομο σχετικό χρονικό διάστημα, γεγονός που «ανάβει» περισσότερο τον πόλεμο στον οποίο χρησιμοποιούνται όλα τα διαθέσιμα μέσα.

Φυσικά, η κατάσταση αυτή δε δημιουργήθηκε στο κενό. Είναι συνέχεια και προϊόν της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου και του ιδρώτα του ελληνικού λαού τις προηγούμενες δεκαετίες. Σε όλη αυτή την εξέλιξη συγκέντρωσης πλούτου σε διαρκώς λιγότερα χέρια, έβγαιναν στον αέρα, σε στιγμές κορύφωσης της σύγκρουσης, ορισμένα επεισόδια της «εσωτερικής» διαμάχης. Μετά τη σύγκρουση ακολουθεί συνήθως η «ύφεση» και η αποκατάσταση νέων ισορροπιών, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζεται πυρετωδώς ο «επόμενος γύρος». Σήμερα τα πράγματα έχουν φτάσει σε «κομβικό σημείο», ακριβώς γιατί κρίνεται το ποιος θα είναι το «αφεντικό» στην επόμενη τουλάχιστον δεκαετία. Γι' αυτό έχουν ανέβει οι τόνοι, αυτός είναι ο λόγος που ακούγονται όλο και πιο έντονα τα περί διαπλεκομένων, περί γιγάντωσης των οικονομικών συμφερόντων που απειλούν τη δημοκρατία και εξουσιάζουν την πολιτική.

Πρόκειται φυσικά, στις περισσότερες περιπτώσεις, για υποκρισία. Γιατί δεν είναι δυνατόν ο Γ. Παπαντωνίου που είναι υπουργός Εθνικής Οικονομίας τα τελευταία 7 χρόνια, να ανακαλύπτει ξαφνικά τον κίνδυνο από τα διαπλεκόμενα! Ποιος, άραγε, άνοιξε διάπλατα το δρόμο και στήριξε με κάθε μέσο συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα; Ποιος τους μοίρασε τις μεγάλες δουλιές προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά σε βάρος του δημοσίου και τους ανέδειξε σε μεγάλα αφεντικά; Φυσικά όλα αυτά έγιναν με το αζημίωτο, αφού οι πάντες βλέπουν ότι η κυβέρνηση Σημίτη έχει τύχει της πλέον απροκάλυπτης στήριξης από τα μεγάλα αφεντικά. Στήριξη που γίνεται περισσότερο φανερή από τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Ο Κ. Καραμανλής που καθημερινά σχεδόν ωρύεται για τα διαπλεκόμενα, δεν μπορεί να πείσει για την ειλικρίνεια των λόγων του, γιατί ταυτόχρονα υπηρετεί την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική με την κυβέρνηση, ενώ αυτό που ζητά στην πραγματικότητα είναι να μοιραστεί η πίτα σε περισσότερους και όχι σε... έναν.

Συμπέρασμα; Αν δεν υπάρξει ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα βάλει φραγμό, αν δε συγκροτηθεί κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, η άρχουσα τάξη θα συνεχίσει ανενόχλητη την αντιλαϊκή επέλασή της. Το ποικιλόχρωμο υπηρετικό της προσωπικό δεν πρόκειται φυσικά να της δημιουργήσει «προβλήματα». Μόνο ένας λαϊκός ξεσηκωμός θα τους κόψει τη φόρα και θα φέρει στο προσκήνιο τα λαϊκά συμφέροντα.