«Διάλογος χωρίς κοινούς στόχους, με διαφορετικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς και με σύγχυση στόχων και μέσων είναι διάλογος κουφών». Αυτά είπε προχτές, στη Θεσσαλονίκη, η Ελληνίδα επίτροπος Αννα Διαμαντοπούλου, μιλώντας στο επίσημο δείπνο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Β. Ελλάδας.

Κατά τη συλλογιστική αυτή, λοιπόν, το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα έχει δύο επιλογές: `Η να έχει ταξική, διεκδικητική πολιτική υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης, οπότε είναι «κουφό» και ακατάλληλο για τον κυβερνητικό «κοινωνικό διάλογο», ή να αποδέχεται τους στόχους και τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, οπότε συγκαταλέγεται στους «μη κουφούς» διαπραγματευτές και είναι ευπρόσδεκτο να πει τη γνώμη του για το πώς θα δεθούν οι αλυσίδες πιο σφιχτά στο λαιμό των εργαζομένων.

Και μεις, βέβαια, δεν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία για το πώς εννοεί η κυβέρνηση το διαβόητο «κοινωνικό διάλογο». Σημειώνουμε, όμως, την αποκαλυπτική ομολογία, για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και όσους άλλους υπεραμύνονται με πάθος τη συμμετοχή σ' αυτόν, με το επιχείρημα πως αποτελεί ένα μέσο προβολής και προάσπισης των εργατικών δικαιωμάτων.