Σ' αυτή τους την προσπάθεια εξαντλούν κάθε δυνατό μέσο που έχουν στα χέρια τους ώστε να εξαφανίσουν - αν είναι δυνατόν - κάθε σκέψη αντίστασης στις ιμπεριαλιστικές επιθυμίες. Γι' αυτή τη δουλιά ενεργοποιούν την πολιτική των αστικών κομμάτων, τη διπλωματία, την επιστήμη, τον πολιτισμό, το σύνολο του κόσμου των αστικών ιδεών. Οταν αυτά δεν πιάνουν, υπάρχει η τρομοκρατία των λαών, με βομβαρδισμούς αθώων, καταδίκη παιδιών σε θάνατο, όπως στο Ιράκ, άμεσες επεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών, οικονομικό καταναγκασμό, τα εμπάργκο και άλλα πολλά παραδείγματα απ' όλες τις γωνιές της Γης.

Για παράδειγμα ποτέ δεν κατάφεραν στην Ελλάδα «να καθαρίσουν» με το ΚΚΕ. Πάντα στεκόταν εμπόδιο σε ό,τι σχεδίαζε ο ιμπεριαλισμός, πάντα τον υποχρέωνε «σε αλλαγή πορείας», όπως πέρσι τα ΝΑΤΟικά οχήματα βρέθηκαν ξαφνικά... στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης. Κάπως έτσι υποχρεώνονται οι δολοφόνοι των λαών σε κάθε περίπτωση να ελίσσονται, να «χάνουν το δρόμο», να καθυστερούν, να αλλάζουν σχέδια, να αναβάλουν την οριστική επιβολή της Νέας Τάξης... Μια πάλη που σε τελευταία ανάλυση το οριστικό της αποτέλεσμα θα κριθεί από το συσχετισμό δύναμης που διαμορφώνεται και δοκιμάζεται ακριβώς μέσα από αυτόν το διαρκή αγώνα.