Καμιά υποχώρηση ή μεταστροφή δεν έκανε η κυβέρνηση, με τις προχτεσινές ανακοινώσεις του υπουργού Εργασίας Τ. Γιαννίτση, στις θέσεις της για τις εργασιακές σχέσεις. Δεν είναι μεταστροφή το 11ωρο στη θέση του 10ωρου. Δεν είναι υποχώρηση η ανατροπή του 2% του ορίου απολύσεων για επιχειρήσεις μέχρι 250 άτομα, που απασχολούν σήμερα περισσότερο από το 20% των εργαζομένων! Δεν είναι υποχώρηση ή μεταστροφή η ανατροπή της ελάχιστης ημερήσιας απασχόλησης των 4 ωρών, έτσι ώστε ο εργοδότης να μπορεί να εξαναγκάσει τον εργαζόμενο σε εργασία ακόμη και μιας μόνο ώρας σε μια μέρα! Δεν είναι υποχώρηση η μείωση της υπερεργασίας σε ένα περιβάλλον «ελαστικού» ωραρίου που την καταργεί εκ των πραγμάτων.

Αντίθετα πρόκειται για ένταση της επίθεσης σε συνδυασμό με μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού μέσω της... αριθμολογίας. «Τόσες ώρες λιγότερες, τόσες περισσότερες» και πάει λέγοντας. Αφού λοιπόν η κυβέρνηση οξύνει την επίθεσή της, η εργατική τάξη δεν μπορεί να απαντήσει παρά μόνο με όξυνση της αντεπίθεσής της.

Οι συμβιβασμένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, συνεχίζουν το έργο τους της συνειδητής παραπλάνησης. Για τα μάτια και κυρίως τα αυτιά του κόσμου, επιδίδονται σε φραστικούς ελιγμούς. Τη μια μέρα η κυβέρνηση δεν έχει... «θέσεις», οπότε διακόπτεται ο «διάλογος». Την άλλη, έχει θέσεις αλλά δεν είναι πολύ «καλές». Μετά από λίγο οι θέσεις της κυβέρνησης είναι κάπως «καλύτερες», οπότε μπορεί να γίνει ο «διάλογος». Μέσα, έξω και ο καιρός να περνά με τους εργαζόμενους στη «γωνία» και την κυβέρνηση να προωθεί τα σχέδιά της επικαλούμενη την «κοινωνία»!

Το 1997 η ηγεσία της ΓΣΕΕ προχώρησε στη στήριξη του «κοινωνικού διαλόγου» της απάτης και των αντεργατικών ρυθμίσεων που ακολούθησαν, χωρίς ελιγμούς αψηφώντας και εσωτερικές συγκρούσεις. Σήμερα όμως το σκηνικό είναι διαφορετικό, τα περιθώρια των υποταγμένων ηγεσιών περιορισμένα. Κι αυτό, γιατί οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα έκαναν ένα πολύ σημαντικό βήμα σε σχέση με το 1997, με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ και τη δράση του. Επίσης, η εμπειρία του προηγούμενου «κοινωνικού διαλόγου» έδωσε μαθήματα στους εργαζόμενους για το σκοπό του και τον τρόπο που η κυβέρνηση αξιοποιεί την ψευδεπίγραφη διαδικασία. Οι ίδιες αυτές οι παρατάξεις θυσίασαν την όποια αξιοπιστία τους για να στηρίξουν την κυβέρνηση, τόσο κατά τη διάρκεια του προηγούμενου «διαλόγου», όσο και κατά τη διάρκεια υλοποίησης των μέτρων που εφαρμόζει τα τελευταία χρόνια.

Σήμερα λοιπόν, η ανάγκη δημιουργίας άλλοθι είναι ακόμη μεγαλύτερη για τις παρατάξεις της πλειοψηφίας. Πολύ περισσότερο, η ίδια η κυβέρνηση κοπιάζει για την επιβίωση των αναχωμάτων της μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, καθώς τα σχέδια που προωθεί θα είναι για μια ακόμη φορά δυσβάσταχτα για τους εργαζόμενους. Ολα αυτά καμιά σχέση δεν έχουν με τον αγώνα που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι. Τα μέτρα είναι συγκεκριμένα και ο χαρακτήρας τους δεδομένος. Οι ψευτοελιγμοί των παρατάξεων που απαρτίζουν την πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, δεν μπορούν να σταθούν πια. Ούτε τα «σενάρια» που κυκλοφορούν, για συνέχιση της καθυστέρησης με κινήσεις εντυπωσιασμού, μπορούν να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους.