Οσο η κυβέρνηση αδυνατεί να αντιμετωπίσει την υπόθεση των Σκοπίων ως ένα εσωτερικό - κατά κύριο λόγο - πολιτικό πρόβλημα, τόσο αυτή η εκκρεμότητα θα αποτελεί εφεδρικό φιτίλι του ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια και θα αξιοποιείται ως μοχλός πίεσης και άγκιστρο ρυμούλκησης της χώρας από το αμερικανικό και ευρωενωσιακό άρμα.

*

Με αφορμή και τον νέο γύρο συνομιλιών που ξεκίνησε χτες, πρέπει να επισημανθεί:

Η διεθνής διάσταση του προβλήματος εξαντλείται ταχύτατα από τη Διεθνή Πρακτική. Η πλειοψηφία των χωρών - μελών του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένων και των 4 από τα 5 Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας έχουν ήδη αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ σαν «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Κάτω από το βάρος αυτής της πραγματικότητας, το «πρόβλημα των Σκοπίων» έχει επιλυθεί «ντε φάκτο». Δηλαδή, κάποια στιγμή θα φτάσει το θέμα στη ΓΣ του ΟΗΕ και η πλειοψηφία των χωρών θα πράξει το αυτονόητο: Θα δεχτεί το συνταγματικό όνομα αυτής της χώρας, αφού με αυτό το όνομα η πλειοψηφία των χωρών - μελών του Οργανισμού αναγνωρίζει και συνεργάζεται διμερώς με την ΠΓΔΜ.

*

Αυτήν την πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει καμία «περήφανη» εξωτερική πολιτική και καμία απειλή ή και χρήση βέτο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ. Αυτές οι απειλές απλώς περιγράφουν την εσωτερική πολιτική αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων, των προηγούμενων και της σημερινής, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την «πατριωτική» τους πελατεία και να απαγκιστρωθούν από τον εθνικισμό και τους φορείς του, που οι ίδιες εξέθρεψαν.

*

Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι η αποδοχή μιας κατάστασης λόγω του «ντε φάκτο» χαρακτήρα που έχει λάβει. Είναι η πλήρης απαγκίστρωση από μια πολιτική - αδιέξοδο. Η πολιτική του «ονόματος» είτε με τη μορφή της εθνοκαπηλίας, είτε με τη μορφή του συμβιβασμού απέναντι στο διεθνή συσχετισμό που έχει δημιουργηθεί, είναι εξίσου βλαπτική και στις δυο της εκδοχές.

Και στις δυο εκδοχές, το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων, όχι μόνο θα διαιωνίζεται, αλλά και θα μετατρέπεται σε βολικό μοχλό πίεσης που θα αξιοποιείται για να «διορθώνεται» η πορεία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όταν... κατά λάθος ξεφεύγει από την αμερικανική και ευρωενωσίτικη γραμμή.

*

Ακόμα και τώρα, παρά την υπερδεκαπενταετή αιχμαλωσία της χώρας περί την ονοματολογία, η - δικαιωμένη - θέση του ΚΚΕ διατηρεί την επικαιρότητά της: Οι σχέσεις με τη γειτονική χώρα πρέπει να οικοδομηθούν στη βάση των διεθνών συνθηκών και της ρητής και δεσμευτικής επαναβεβαίωσής τους για τη μη αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια, την απάλειψη κάθε είδους αλυτρωτισμού, και την καταδίκη κάθε προσπάθειας μετατροπής της γεωγραφίας σε «εθνολογία» και «αιματολογία».