Οταν, στην έναρξη του δίμηνου ξεκατινιάσματος που ακολούθησε, οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ μίλησαν περί «αριστερής στροφής» του κόμματός τους, ουδείς αριστερός τους πήρε στα σοβαρά. Αλλωστε, είναι αλήθεια ότι πολύ νωρίς εγκατέλειψαν και οι ίδιοι το παραμύθι για να ασχοληθούν με το κύριο, δηλαδή με την ανταλλαγή των μεταξύ τους ύβρεων.

Εντούτοις, σε ορισμένους (χαρακτηριστικό το προχτεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής») φαίνεται ότι τα «αριστερόστροφα» του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο βρήκαν απήχηση, αλλά τους γέννησαν και αισθήματα αναμονής και προσδοκιών.

Δεδομένου, όμως, ότι για την πολιτική και τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα (εφόσον είσαι αριστερός) είναι ξεκάθαρα, τίθεται το πολύ απλό ερώτημα:

*

Το να έχεις προσδοκίες όπως ο ΣΥΝ (και να το διαφημίζεις κιόλας!) πως το ΠΑΣΟΚ θα κάνει «στροφή»,

το να φτάνεις, μάλιστα, μέχρι του σημείου να καλείς το ΠΑΣΟΚ για «κοινή (και προφανώς "αριστερή") δράση»,

το να καλλιεργείς κατ' αυτόν τον τρόπο σε λαϊκά στρώματα αυταπάτες για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ σε θέματα όπως

• Το Ασφαλιστικό (σ.σ.: το ΠΑΣΟΚ του Σπράου, του Γιαννίτση, του νόμου Ρέππα και της ανασφάλιστης εργασίας του Λαυρίου θα πάει ...«αριστερά»!!!)
• Η Παιδεία (σ.σ.: το ΠΑΣΟΚ του άρθρου 16, των ιδιωτικών Πανεπιστημίων και της κατάργησης του Ασύλου θα πάει ...«αριστερά»!!!)
• και οι ΔΕΚΟ (σ.σ.: το ΠΑΣΟΚ, που δεν άφησε ΔΕΚΟ για ΔΕΚΟ που να μην την ξεπουλήσει, τώρα θα εμποδίσει το ξεπούλημά τους και θα πάει ...«αριστερά»!!!),

τι άλλο, τελικά, αποδεικνύει μια τέτοια «αριστερή» στάση πέραν του ότι «όμοιος ομοίω αεί πελάζει»;